«Έτσι λένε πως είναι η ισορροπία,
τα δυο του μάτια κατευθύνουν την πορεία...»
"Ισορροπία" λέγεται το πρώτο τραγούδι που δόθηκε στη δημοσιότητα από την πολυαναμενόμενη δισκογραφική επιστροφή των Στέρεο Νόβα -αρχικά αποκλειστικά για το ραδιόφωνο του Εν Λευκώ, πλέον διαθέσιμο προς όλους ηλεκτρονικά (πατήστε εδώ).
Οι αντιδράσεις, ποικίλλες. Σε social media, αλλά και σε δημοσιεύματα, αρκετοί είναι όσοι ενθουσιάστηκαν με τους στίχους του Κ.ΒΗΤΑ και το 1990s feeling του κομματιού, αρκετοί όμως και όσοι στράβωσαν -άλλοι γιατί βρήκαν την "Ισορροπία" κατώτερη των προσδοκιών (τους) και μερικοί γιατί δεν τους άρεσε η Εν Λευκώ αποκλειστικότητα και η διάθεση κάποιων επικείμενων συλλεκτικών βινυλίων μόνο μέσω Public.
Σε κάθε περίπτωση, οι Στέρεο Νόβα επέστρεψαν για τα καλά. Και πριν την καλοκαιρινή τους εμφάνιση στο Summer Nostos Festival του Κέντρου Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος (18 Ιουνίου), θα έχουμε στη διάθεσή μας και τον πρώτο τους δίσκο μετά το Σ.Κ.Α.Ζ.H (Σκόρπια Κομμάτια Από Ζωντανές Ηχογραφήσεις) του 1999, πρώτο με νέο υλικό μετά τη Βιταμίνα Τεκ του 1997.
Η "Ισορροπία" προαναγγέλει μεταξύ άλλων και το νέο άλμπουμ Ουρανός, το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 4 Μαΐου από την Inner Ear, σε μουσική, ενορχήστρωση, παραγωγή και μίξη Κ.ΒΗΤΑ & Μιχάλη Δέλτα, με στίχους από τον πρώτο.
Να ποιο είναι το σημείωμα των ίδιων των Στέρεο Νόβα για τον Ουρανό τους:
«Διασχίσαμε κάθετα το δρόμο, περνώντας ηλιοτρόπια και δάση, μετά από μέρες φτάσαμε σε έναν στρογγυλό τοίχο από νερό, ορθωνόταν μπροστά μας σαν διάφανο μονολιθικό κυκλικό σχήμα, ανέκφραστο και σιωπηλό, το νερό σχημάτιζε αργούς κυματισμούς ανάλογα με τη δύναμη της φωνής μας.
Πίσω από τον τοίχο υπήρχε μια μεγάλη βαθιά τρύπα στο χώμα. Ο αέρας ήταν δυνατός πίσω από τον τοίχο. Πηγαίναμε μία πίσω και μια μία μπροστά μέχρι που πέρασαν χρόνια και σπίτια για να γυρίσουμε. Δεν μπορούσαμε να θυμηθούμε τίποτε, όποτε έλεγα μία χρονιά έλειωνε ο αριθμός σαν δάκρυ και έβλεπα τη θλίψη στο πρόσωπο ενός γορίλα που είχε χάσει την αγαπημένη του. Οι ελέφαντες κοιτάζουν με μακροθυμία τη σελήνη όταν γεμίζει, κάπως έτσι όλοι στέκονται με θαυμασμό στον αέναο κύκλο. Όταν έφυγαν από τη ζωή, τους περίμενε εκεί.
Μας έδειξε τους κανόνες της επιβεβλημένης συμπεριφοράς, τις πολυκατοικίες και το εγώ που έμοιαζε σαν τέρας από μια παλαιολιθική εποχή. Η αγάπη είναι η τέλεια στιγμή, είπε. Αν δεν συγχωρήσεις δεν μπορείς να βιώσεις την αληθινή αγάπη. Τότε είδαμε τις πόλεις ανάποδα και ένα σωρό χιλιάδες λουλούδια έπεφταν σαν βροχή. Η καρδιά δεν πεθαίνει γιατί γνωρίζει την προέλευση. Πάνω του είχαν καθίσει όλοι οι παπαγάλοι του κόσμου και τον στόλιζαν με τα φτερά τους και εμείς γελούσαμε.
Μας άρεσαν οι μέρες και οι νύχτες. Δεν υπήρχε πουθενά εξορία, ούτε μέσα ούτε και έξω, παρά μόνο μια αίσθηση ανάμεσα στο χαμόγελο και το δάκρυ.
Ήμασταν σε έναν ομόκεντρο. Ο εαυτός μας προσδιορίζεται μέσα από την δημιουργία, μας είπε, και αυτό ... είναι το διάστημα».
