Ο Φοίβος Δεληβοριάς μας περίμενε χθες το μεσημέρι στην Αβραμιώτου ως οικοδεσπότης με τα όλα του. Με την πολύτιμη δηλαδή βοήθεια τόσο των ανθρώπων του Six d.o.g.s., του επιτελείου της Inner Ear και των εξαιρετικών κυριών της Zuma Communications, είχε κουβαλήσει ένα παλιό στερεοφωνικό-έπιπλο (διέθετε ακόμα και πικάπ!), είχε απλώσει πάνω του σεμεδάκι και είχε φέρει και κέικ domino από παλιό ζαχαροπλαστείο της Καλλιθέας -το ίδιο κέικ που του έπαιρναν οι γονείς του στα γενέθλιά του.
Τυπικά, είχαμε μια παρουσίαση δίσκου. Αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι. Στην πραγματικότητα, πήγαμε μαζί με τον Δεληβοριά ένα ταξίδι στην Καλλιθέα. Όχι στην τωρινή, μα σε εκείνη των παιδικών και εφηβικών του χρόνων. Η οποία ξανάζησε μπροστά μας μέσω ενός πλήθους φωτογραφιών που προβάλλονταν στον προτζέκτορα όσο ακούγαμε, κυρίως όμως ζωντάνεψε μέσω των διηγήσεών του, που ανέλαβαν να ρίξουν φως στο πώς και το γιατί κάθε τραγουδιού -πριν αναλάβουν οι στίχοι του τα υπόλοιπα.
Και νομίζω πως πολλοί από όσους μαζευτήκαμε στο Six d.o.g.s. επικοινωνήσαμε με την Καλλιθέα του κι ας μην έχουμε καμία σχέση με την περιοχή. Γιατί ο δίσκος αυτός μιλάει ουσιαστικά για τις μνήμες μιας συγκεκριμένης γενιάς, οι οποίες έχουν κοινά σημεία αναφοράς ανεξαρτήτως προαστείου κατοικίας. Στην τραγουδοποιία του Φοίβου Δεληβοριά αναπλάθεται μια εποχή με διακριτά, αναγνωρίσιμα ορόσημα και θέτονται αμείλικτα ερωτήματα, σχετικά με το τώρα: μικρά, λ.χ. για το αν εκείνος ο μπακάλης, που αλλιώς τον θυμάσαι, ήταν τελικά πάντα μισάνθρωπος, μα και μεγάλα: για την Καλλιθέα που βούλιαξε όπως πολλές ακόμα αθηναϊκές γειτονιές και για μια γενιά η οποία για αλλού όδευε και βρίσκεται κι αυτή βουλιαγμένη τώρα, αποπροσανατολισμένη, σε ανάγκη να επαναπροσδιορίσει το είναι της.
Ο νέος δίσκος του Φοίβου Δεληβοριά έχει πολύ ψωμί. Κρίσεις της μίας ακρόασης είναι θεωρώ βεβιασμένες, πόσο μάλλον αν υπήρχαν στιγμές που θα ήθελες να τις ζήσεις πιο ιδιωτικά, με πολλά pause και repeats. Είναι και ο βασικός λόγος που προσωπικά δεν πάω ποτέ σχεδόν σε προακροάσεις δίσκων -αλλά κάθε κανόνας έχει (και πρέπει να έχει) τις εξαιρέσεις του.
Η Καλλιθέα κυκλοφορεί από την Inner Ear την άλλη Δευτέρα, στις 23 του μήνα. Μέχρι τότε, θα σας πρότεινα να ακούσετε το τραγούδι αμέσως παρακάτω. Είναι κατ' εμέ από τα αριστουργήματα της καριέρας του, ένα κομμάτι για όλους εκείνους τους νέους που νιώθουν ότι το τώρα τους σε κάτι υπολείπεται από ένα παρελθόν που ορθώνεται μπροστά τους λαμπερό (και ίσως αξεπέραστο;). Και βέβαια να σημειώσετε το live στις 28 Νοέμβρη, όταν η Καλλιθέα θα «ζωντανέψει» στη σκηνή του Gagarin.
{youtube}mMJ93q6jZpc{/youtube}
