Κάθε Πέμπτη η Ναταλία Πετρίτη θα βλέπει τη ζωή στο κινηματογραφικό πανί. Αυτή την εβδομάδα (15-21/7), κάνει thumbs up στο ντεμπούτο του Mehdi Barsaoui, παρακολουθεί με ενδιαφέρον την επιστροφή του Γιώργου Γεωργόπουλου και νιώθει πλήξη στο Φεστιβάλ του Ρίφκιν.
Το καλοκαίρι έφτασε αισίως στη μέση και απ’ ό,τι φαίνεται η διάχυτη ανεμελιά λίγο πριν τις διακοπές του Αυγούστου γέμισε τους κινηματογράφους, θερινούς αλλά και κλειστούς, με τα εισιτήρια που κόπηκαν το προηγούμενο επταήμερο να θυμίζουν λίγο από τις προ Covid εποχές. Με τον ιό όμως να καλπάζει και τα νέα κυβερνητικά μέτρα να περιορίζουν την πρόσβαση σε κλειστά σινεμά στους εμβολιασμένους συμπολίτες μας και μόνο, είναι βέβαιο πως οι επόμενες εβδομάδες αναμένονται ξανά δύσκολες για τον κλάδο, παρά το γεγονός ότι αναμένεται η κυκλοφορία πολλών και καλών ταινιών, ακόμα και μέσα στον Αύγουστο.
Την προηγούμενη εβδομάδα η ψήφος εμπιστοσύνης του κοινού δόθηκε στο Luca της Pixar στη δεύτερη εβδομάδα προβολής του, ενώ το Black Widow άνοιξε δυναμικά με 19.451 εισιτήρια μέχρι τις 11 Ιουλίου. Το κοινό συγκίνησε και ο εξαιρετικός Πατέρας με τον Anthony Hopkins, ενώ το Άσπρο Πάτο βρέθηκε στην τέταρτη θέση του box office. Την πεντάδα συμπλήρωσε το Κάλεσμα 3: Ο Διάβολος με Έβαλε να το Κάνω, που επίσης συμπλήρωσε τη δεύτερη εβδομάδα προβολής του.
Τι θα δούμε όμως αυτήν την εβδομάδα; Το Avopolis έχει όλες τις απαντήσεις.
Ένας Γιός (Un Fils) του Mehdi Barsaoui
⭐⭐⭐1/2
Γαλλία, 2020
95 λεπτά
Cinobo
Στο εξαιρετικό ντεμπούτο του Mehdi Barsaoui παρακολουθούμε την ιστορία μιας τριμελούς οικογένειας, που, ενώ βρίσκεται σε διακοπές στην Τυνησία το 2011, πέφτει θύμα μιας τρομοκρατικής επίθεσης που θα αφήσει τον 11χρονο Αζίζ σοβαρά τραυματισμένο. Με τον μικρό να χρειάζεται επειγόντως μεταμόσχευση ήπατος, οι δυο γονείς θα υποβληθούν σε εξετάσεις ώστε να βρεθεί ο συμβατότερος δότης. Όταν όμως θα αποκαλυφθεί ότι κανένας από τους δύο δεν μπορεί να σώσει τον μικρό, οικογενειακά μυστικά και αμαρτίες θα έρθουν στην επιφάνεια όσο η ζωή του Αζίζ κρέμεται από μια κλωστή.
Απιστία και συγχώρεση, ηθική και δικαιοσύνη, γονεϊκότητα και αρρενωπότητα σε κρίση, σε ένα συγκλονιστικό δράμα με φόντο το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό στην αυγή της Αραβικής Άνοιξης. Φίνα κινηματογράφηση που μέσα από τη λιτότητά της ενισχύει τις εξαιρετικές ερμηνείες τόσο του Sami Bouajila, όσο και της Najla Ben Abdallah, που χωρίς να εκβιάζουν ούτε λεπτό το συναίσθημα, συγκινούν βαθιά. Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου στο Τμήμα Ορίζοντες στο Φεστιβάλ Βενετίας και César Α' Ανδρικού Ρόλου στον Sami Bouajila. Βραβείο Κριτικής Επιτροπής ΟΠΑΝΔΑ στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου του 2021. Βραβείο Κοινού Fischer στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου του 2021. Η ταινία της εβδομάδας.
Το Φεστιβάλ του Ρίφκιν (Rifkin's Festival) του Woody Allen
⭐1/2
ΗΠΑ, Ισπανία, Ιταλία, 2020
92 λεπτά
Tanweer
Δώδεκα χρόνια μετά το Vicky Cristina Barcelona, ο Woody Allen επιστρέφει στην Ισπανία και αυτή τη φορά στο γραφικό Σαν Σεμπαστιάν, ταξιδεύοντάς μας στο κοσμοπολίτικο φεστιβάλ κινηματογράφου της πόλης. Ο Mort Rifkin είναι ένας θεωρητικός του κινηματογράφου και αποτυχημένος συγγραφέας, που ταξιδεύει στην πόλη με τη σύζυγό του, Sue, η οποία δουλεύει σαν publicist για την ταινία ενός νεαρού και γοητευτικού γάλλου auteur. Οι δυο τους θα βρεθούν εκεί για την πρεμιέρα της ταινίας και όταν ο Mort αρχίζει να υποψιάζεται ότι η σύζυγός του τον απατά με τον Philippe, θα γνωρίσει μια γοητευτική Ισπανίδα γιατρό, αναθεωρώντας ταυτόχρονα όλη του τη ζωή με τη βοήθεια του κινηματογράφου που τόσο αγαπά.
Ο Woody Allen στην 49η ταινία του καταπιάνεται με τη θεματική ενός γάμου σε αποσύνθεση, το φόβο του θανάτου και τη θνητότητα εν γένει, αλλά και την ίδια την τέχνη του κινηματογράφου, χωρίς όμως να έχει να προσφέρει τίποτα το καινούριο, είναι προφανές άλλωστε ότι ο Rifkin δεν είναι άλλος από ένα ακόμη alter ego του σκηνοθέτη και με μια πλοκή η οποία χαρακτηρίζεται επιεικώς προσχηματική, ίσα ίσα για να μας πει ο Allen αυτά που μας λέει εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια μέσα από τη φιλμογραφία του. Το Φεστιβάλ του Ρίφκιν δεν είναι βέβαια μια κακή ταινία, αφού η ερμηνεία του Wallace Shawn στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, ενώ οι κινηματογραφικές αναφορές στους Godard, Truffaut, Bergman, Fellini και άλλους φυσικά αποζημιώνουν. Είναι όμως εξόχως πληκτικό να ασχολούμαστε με τα υπαρξιακά ζητήματα και τις νευρώσεις των αρσενικών, ιδιαιτέρως όταν τα παραπάνω μοιάζουν να είναι οι μόνες ασχολίες ενός σκηνοθέτη που φαίνεται να έχει χάσει εδώ και χρόνια την όποια έμπνευσή του.
Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό του Γιώργου Γεωργόπουλου
⭐⭐1/2
Ελλάδα, 2019
100 λεπτά
Weird Wave
Ο Άρης (Όμηρος Πουλάκης) είναι ένας 35χρονος ωραίος και επιτυχημένος άνδρας. Εργάζεται σε μεγάλη εμπορική εταιρία, της οποίας είναι έτοιμος, μετά από κόπο και έχοντας αποκτήσει την εμπιστοσύνη του αφεντικού του (Βαγγέλης Μουρίκης), να αναλάβει τα ηνία. Όμως η ζωή του θα αλλάξει βιαίως όταν, μετά από μερικές ιατρικές εξετάσεις, θα μάθει πως είναι φορέας ενός σεξουαλικώς μεταδιδόμενου ιού που είναι θανατηφόρος αποκλειστικά για τις γυναίκες. Ο Άρης είναι όμως ταυτόχρονα και η ελπίδα της ιατρικής κοινότητας ώστε να παρασκευάσει εμβόλιο για την ασθένεια, αφού φέρει την πρωταρχική μορφή του ιού, ο οποίος πλέον κυκλοφορεί μεταλλαγμένος στην κοινότητα. Το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να εντοπίσει και να ενημερώσει τις ερωτικές συντρόφους του της τελευταίας τετραετίας.
Η επιστροφή στο παρελθόν και η αντιμετώπιση των συνεπειών των επιλογών μας είναι η κεντρική θεματική της sui generis μαύρης κωμωδίας του Γιώργου Γεωργόπουλου, που, δέκα χρόνια μετά το επιτυχημένο Tungsten, επιστρέφει με μια ταινία λογικής High Fidelity σε σενάριο του ίδιου και της Μαρίας Φακίνου, που χωρίς να γίνεται δυσάρεστη λέει κάτι εξόχως σοβαρό. Η αδυναμία δεσμεύσεων και ανάληψης ευθυνών, η τοξική αρρενωπότητα και η διάλυσή της από γυναίκες που αναζητούν δικαίωση, αλλά και η ανθρώπινη επικοινωνία διαμεσολαβημένη μέσα από οθόνες, σε μια ταινία που παρότι προκαλεί γέλιο μέσα από τις επιτηδευμένα άβολες, πολύ άβολες, σκηνές της, ξέρει πολύ καλά πότε να το περιορίσει, γεγονός στο οποίο συμβάλει η πολύ ενδιαφέρουσα κινηματογραφική γλώσσα του σκηνοθέτη. Και μπορεί το αίσθημα μετά το τέλος του να είναι ότι η αυτοκριτική του κεντρικού του ήρωα είναι μάλλον επιφανειακή, όμως το Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό παραμένει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ταινία για τη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου και την αμηχανία που τελικά αισθάνεται μπροστά στη δύσκολη συνειδητοποίησή της. Στα συν της ταινίας τα εξαιρετικά πλάνα σε πάντα έρημες τοποθεσίες, αλλά και η μουσική της Kid Moxie και Γεμάτος Αράχνες, Ρε Φίλε στους τίτλους τέλους.
Διαστημικά Καλάθια: Η Νέα Γενιά (Space Jam: A New Legacy) του Malcolm D. Lee
⭐⭐
ΗΠΑ, 2021
115 λεπτά
Tanweer
Όταν κυκλοφόρησε η πρώτη ταινία Space Jam με πρωταγωνιστή τον μπασκετικό σούπερ σταρ, Michael Jordan, κατάφερε να γίνει instant classic, συνδυάζοντας animation και live action και μυώντας μικρούς και μεγάλους τόσο στο αγαπημένο άθλημα, όσο και στο slapstick χιούμορ της οικογένειας των Looney Tunes. Ένα τέταρτο του αιώνα μετά, το Space Jam επιστρέφει με ένα σίκουελ, στο οποίο αυτή τη φορά κεντρικός ήρωας είναι ο επίσης σούπερ σταρ LeBron James, που θα ζητήσει τη βοήθεια των Tunes όταν ο ίδιος και ο γιός του βρεθούν παγιδευμένοι από τον αλγόριθμο της Warner σε ένα ψηφιακό περιβάλλον. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να κερδίσουν σε έναν αγώνα μπάσκετ την ψηφιακή ομάδα του αλγορίθμου, που έχει σχεδιαστεί από τον γιο του LeBron James που ασχολείται με video games σε πείσμα όσων, και φαίνεται αήττητη.
Και μπορεί το Space Jam: A New Legacy να είναι βασισμένο σε μια πετυχημένη συνταγή, όμως αυτή τη φορά χάνει πολύ στην υλοποίησή του, με ένα σενάριο εξαιρετικά κοινότυπο και βαρετό, βασισμένο στην κλασική φόρμα σύσφιξης των σχέσεων πατέρα-γιου, αλλά και με ένα χαρακτήρα ταινίας για όλη την οικογένεια, όπως η προηγούμενη ταινία άλλωστε, η οποία όμως στην πράξη δεν μπορεί να απευθυνθεί σε όλες τις ηλικίες. Κι αυτό διότι ενώ το πρώτο Space Jam χάριζε άπλετο γέλιο στους θεατές του, το σίκουελ περιορίζεται στο να προσφέρει μόνο χαμόγελο, ένα χαμόγελο νοσταλγίας για ένα χαμένο παρελθόν, κάθε φορά που παρελαύνουν στην οθόνη κλασικοί ήρωες από το φιλμικό περιβάλλον της Warner, της DC, της Hanna Barbera κα, ήρωες που όμως μάλλον μετά δυσκολίας μπορεί να αναγνωρίσει ένας άνθρωπος που δεν ανήκει στη γενιά των millennials και πάνω. Φυσικά το Space Jam: A New Legacy δεν είναι μια κακή ταινία, με σκηνές όπως αυτή όπου ο Porky Pig φτύνει ρίμες ως Notorious P.I.G. να είναι αρκετές για να μας κάνουν να σπεύσουμε στα σινεμά, αποδεχόμενοι πως μια στο τόσο, μια δόση κινηματογραφικού hauntology δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Η Αιώνια Κάθαρση (The Forever Purge) του Everardo Gout
⭐
ΗΠΑ, 2021
100 λεπτά
Tulip Entertainment
Στη νέα ταινία του επιτυχημένου franchise του Purge βρισκόμαστε και πάλι σε μια απολύτως δυστοπική αμερικανική κοινωνία, στην οποία μια ημέρα τον χρόνο χαρακτηρίζεται ως ημέρα της Κάθαρσης, επιτρέποντας στους πολίτες να εγκληματούν για δώδεκα συνεχόμενες ώρες κατά τη διάρκεια των οποίων κανένα έγκλημα δεν διώκεται ποινικά. Δώδεκα ώρες φόνων και βιασμών δεν είναι αρκετές όμως για μια σέκτα από white supremacists που αποφασίζουν να ξεκινήσουν μια Κάθαρση διαρκείας, σε μια προσπάθεια «απελευθέρωσης» του τόπου τους από μετανάστες «εισβολείς». Μία οικογένεια αμερικανικής και μια οικογένεια μεξικανικής καταγωγής θα βρεθούν ενωμένες απέναντι στη βαρβαρότητα που σύντομα εξαπλώνεται σε όλη τη χώρα και θα προσπαθήσουν να σωθούν στα σύνορα με το Μεξικό, σκοτώνοντας στο μεταξύ καμιά πενηνταριά εξαγριωμένους Αμερικανούς ο καθένας.
B-movie gore αισθητικής με σαφή πολιτικά μηνύματα κριτικής της πολιτικής του Trump, αλλά και του συστημικού ρατσισμού των ΗΠΑ, που μπορεί να είναι γεμάτο από cringeworthy διαλόγους και να κατακλύζεται από σκηνές υπέρμετρης βίας, αλλά σίγουρα κρατά την υπόσχεσή του να διασκεδάσει μέχρι τέλους το κοινό που απολαμβάνει ταινίες του genre.
Παίζονται επίσης:
Spiral: O Θρύλος του Saw (Spiral: From the Book of Saw) του Darren Lynn Bousman (ΗΠΑ, 2020, 100 λεπτά, Spentzos Film)
Ο Chris Rock στο όγδοο κεφάλαιο του horror franchise Saw είναι ένας ντετέκτιβ που αναλαμβάνει την εξιχνίαση μιας σειράς αιματηρών δολοφονιών, που θυμίζουν αυτές που διέπραξε στο παρελθόν ο Jigsaw. Καθώς η έρευνα προχωρά, ο αστυνομικός θα βρεθεί μπλεγμένος σε ένα σκοτεινό παιχνίδι ενός σαδιστή δολοφόνου.
Οδός Μαλχόλαντ (Mulholland Drive) του David Lynch (ΗΠΑ, 2001, 146 λεπτά, Summer Classics)
Η Μπέτι μετακομίζει στο διαμέρισμα της θείας της Ρουθ στο Χόλιγουντ, με στόχο να κυνηγήσει το όνειρό της και να γίνει ηθοποιός. Εκεί θα συναντήσει μια όμορφη γυναίκα που έχει γλιτώσει από ένα τροχαίο ατύχημα, έχοντας χάσει όμως εντελώς τη μνήμη της, εκτός από μερικές εκλάμψεις ονομάτων και λέξεων. Στην προσπάθειά της να τη βοηθήσει, η Μπέτι θα βυθιστεί σε έναν παράδοξο κόσμο, όπου πραγματικότητα και όνειρα μπερδεύονται και κινούνται σε παράλληλα σύμπαντα. To αριστούργημα του David Lynch και για πολλούς η καλύτερη ταινία του 21ου αιώνα. Βραβείο Σκηνοθεσίας στις Κάννες και Υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας. Σε επανέκδοση με νέες ψηφιακές κόπιες. Η επανέκδοση της εβδομάδας.
Η Συνομιλία (The Conversation) του Francis Ford Coppola (ΗΠΑ, 1974, 113 λεπτά, Bibliotheque)
Ο Χάρι Κολ είναι ένας κρυψίνους και ιδιόρρυθμος ειδικός στις παρακολουθήσεις, ο προσωπικός κόσμος του οποίου θα διαταραχθεί όταν υποψιάζεται πως το ζευγάρι που του έχει ανατεθεί από το διευθυντή μια πολυεθνικής να κατασκοπεύει πρόκειται να δολοφονηθεί. Σύντομα θα συνειδητοποιήσει ότι και ο ίδιος παρακολουθείται. Χρυσός Φοίνικας στo Φεστιβάλ Καννών, υποψηφιότητα για τρία Όσκαρ και τέσσερις Χρυσές Σφαίρες. Σε επανέκδοση με νέες ψηφιακές κόπιες.
Έλεγχος στους Δρόμους (Proverka na dorogakh) του Aleksei German (Σοβιετική Ενωση, 1971, 96 λεπτά, New Star)
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ένας αιχμάλωτος γερμανός στρατιώτης ισχυρίζεται πως στην πραγματικότητα είναι Ρώσος, που συνελήφθη από τους Ναζί και αναγκάστηκε να πολεμήσει μαζί τους. Για να αποδείξει πως λέει την αλήθεια, θα πρέπει να συστρατευθεί με τους αντάρτες και να τους βοηθήσει να αντεπιτεθούν. Η πρώτη ταινία του Ρώσου εικονοκλάστη Aleksei German σε μια σπάνια επανέκδοση που αξίζει να ιδωθεί.
