Σε μια εποχή που η δυναστεία των Targaryen, με τους δράκους της, βασίλευε ειρηνικά από την πρωτεύουσα του King’s Landing ολόκληρο το Realm, ξεκινάει ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των βασικών μελών της οικογένειας για την διαδοχή του στέμματος, κάτι που μοιραία θα οδηγήσει στην πτώση του οίκου τους και την σταδιακή πολιτική αποδιοργάνωση ολόκληρου του Westeros. Επιστροφή λοιπόν στο Westeros, αρκετά εκατοντάδες χρόνια πριν τις περιπέτειες του John Snow με τους White walks και τις μηχανορραφίες των Lannisters, σε μια διασκευή του prequel βιβλίου της σειράς του J.R.R. Martin ‘’Fire and Blood’’ του 2018. Επιστροφή σε ένα πολύ-αγαπημένο franchise τηλεοπτικής φαντασίας, που αγαπήθηκε όσο λίγα και μονοπώλησε για σχεδόν μια δεκαετία την συντριπτική μερίδα των θεατών του HBO, ενώ ταυτόχρονα ‘’έκλεισε’’ ακόμα περισσότερο την ψαλίδα μεταξύ τηλεόρασης και κινηματογράφου.
Παραγωγοί αυτή τη φορά είναι ο ίδιος ο Martin παρέα με τον Ryan Condal του τηλεοπτικού Colony και ήδη από την πρώτη σεζόν, που έριξε αυλαία πρόσφατα, μπήκαν για τα καλά τα θεμέλια της νέας τηλεοπτικής ‘’μανίας’’ των επόμενων χρονών, καθώς το House of the Dragon τίκαρε όλα τα κουτάκια των φανατικών του Game of Thrones, ενώ παράλληλα διαφοροποιήθηκε και αισθητά από τον προκάτοχό του, ώστε να αποβάλλει -όχι εντελώς παρ΄ όλα αυτά- το αίσθημα της επανάληψης και της στείρας αναπαραγωγής του ύφους του.
Η σειρά επικεντρώνεται σε ένα σκληρό παιχνίδι εξουσίας μεταξύ δυναμικών ανδρών, πάνω στις πλάτες δύο γυναικών, οι οποίες καταλήγουν από αδερφικές φίλες σε αντίζηλες, εξαιτίας της κοινωνικής τους θέσης σε μια μεσαιωνική ανδροκρατούμενη κοινωνία με, κατά κύριο λόγο, κανόνες εθιμικού δικαίου. Τα στρατόπεδα χωρίζονται από πολύ νωρίς και τα πιόνια μπαίνουν στις θέσεις τους, καθώς και οι ίδιοι οι χαρακτήρες αποκαλύπτουν το ποιόν τους σχετικά άμεσα, διαφοροποιώντας το House of the Dragon αισθητά από την slow burn φύση του Game of Thrones.
Υπάρχει μια μικρή σύγχυση σε όλο αυτό, καθώς μέχρι και το 6ο επεισόδιο -από τα συνολικά 10 της πρώτης αυτής σεζόν- γίνονται 2 σημαντικά time jumps δεκαετιών, στα οποία αρκετοί χαρακτήρες δεν παίρνουν τον απαραίτητο χρόνο για να εξερευνηθούν ικανοποιητικά -ή καταλήγουν ελαφρώς καρικατούρες, όπως ο αντίστοιχος Littlefinger της σειράς, Lord Lary Strong-, καθώς παράλληλα μερικά σημαντικά γεγονότα περνάνε ελαφρώς σε δεύτερη μοίρα. Αυτό μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα μια, από αρκετά νωρίς, ‘’οπαδική’’ αντιμετώπιση των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων από τους θεατές, χωρίς όμως τα κύρια γεγονότα να είναι τόσο μονοδιάστατα ή απλοϊκά. Και πάλι όμως, επειδή η σειρά εστιάζει σε μια άλλου είδους αφήγηση και μια εντελώς διαφορετικής λογικής ιστορία σε σχέση με εκείνη του Game of Thrones, οι παραπάνω παρατυπίες δεν αφαιρούν κάτι σημαντικό από τον fun χαρακτήρα της και ο γρήγορος ρυθμός της δεν αφήνει περιθώρια κοιλιάς ή προβληματικών ιδεολογικών αδιεξόδων.
Στην σειρά πρωταγωνιστεί ένα πραγματικά εντυπωσιακό cast ηθοποιών, από τον πρώην Doctor Who – νυν το απόλυτο wild card ως Daemon Targaryen, Matt Smith, μέχρι την παρουσία στιβαρών Βρετανών ηθοποιών όπως οι Rhys Ifans, Eve Best και Bill Paterson. Οι Εmma D’ Arcy και Olivia Cooke μοιράζονται τους 2 βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους, με εξαιρετική χημεία και εσωτερικότητα ως προς την αντιμετώπιση των εύθραυστων χαρακτήρων που υποδύονται, ενώ πλαισιώνονται από σημαντικούς καρατερίστες ηθοποιούς όπως ο Steve Toussaint ή ο Graham McTavish. Την παράσταση κλέβει όμως με χαρακτηριστική ευκολία ο Paddy Considine, στο ρόλο του Βασιλιά Viserys, ένας ηθοποιός με αξιοθαύμαστη καριέρα, τόσο πίσω από τις κάμερες όσο και μπροστά, στην ίδια παράδοση που ξεκίνησε ο Sean Bean της πρώτης σεζόν του ‘’Game of Thrones’’ και θέλει έναν σπουδαίο αναγνωρισμένο Βρετανό ηθοποιό να ανοίγει το δρόμο της σειράς προς την δόξα. Δεν θα αποτελέσει μεγάλη εντύπωση αν στα προσεχή Emmy ή Χρυσές Σφαίρες ο Considine τιμηθεί με μια υποψηφιότητα ή κάποιο βραβείο, σίγουρα όμως κέρδισε την καρδιά και του τελευταίου θεατή με την στιβαρή του παρουσία στην σειρά.
Σε επίπεδο παραγωγής, το δυνατό σημείο της σειράς είναι η παρουσία των δράκων πάνω από τους ουρανούς του Westeros και οι διάφοροι σκηνοθέτες δεν αφήνουν την ευκαιρία να πάει χαμένη, δημιουργώντας εντυπωσιακές σεκάνς και εμπνευσμένα πλάνα που καταδεικνύουν σε όλης τους την μεγαλοπρέπεια το μέγεθος και τη δύναμη των πελώριων αυτών πλασμάτων, όσο και των ανθρώπων που τους ιππεύουν. Κατά τα άλλα, υπάρχει μια αισθητή διαφοροποίηση μεταξύ της εποχής κατά την οποία διαδραματίζεται η σειρά και εκείνης του Game of Thrones, καθώς το Westeros παρουσιάζεται διαφορετικό, όντας σε μια περίοδο ακμής και σταθερότητας, με μικρές αλλά καθοριστικές λεπτομέρειες εδώ και εκεί, δηλωτικές ότι παρακολουθούμε τα Χρυσά Χρόνια του Βασιλείου.
Η μουσική του Ramin Djawadi είναι πάλι παρούσα και κάνει το θαύμα της, με νέες εξαιρετικές ενορχηστρώσεις -αν και δυστυχώς, η χρήση του κλασσικού θέματος της σειράς στους νέους τίτλους αρχής, ίσως θα ήταν καλύτερο να είχε δώσει τη θέση του σε ένα νέο θέμα, για λόγους αυτοτέλειας και μοναδικότητας-, ενώ τα κουστούμια είναι ξανά ένας μικρός θρίαμβος, μιας και διαφοροποιούνται σε μεγάλο βαθμό από την αισθητική του Game of Thrones.
Σε γενικές γραμμές, παρά τα όποια προβλήματά του, το House of the Dragon έκανε ένα πολύ δυναμικό ‘’μπάσιμο’’ στην νέα τηλεοπτική σεζόν και απέδειξε ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια του, χωρίς καμία άμεση αναφορά στο Game of Thrones και την επιτυχία εκείνης της σειράς. Σε μια σεζόν που έκλεισε με την υπόσχεση ενός αναπόφευκτου μεγάλου εμφυλίου πολέμου, το μόνο που ζητείται πλέον είναι η υπομονή των θεατών μέχρι το 2024 και τη δεύτερη σεζόν της σειράς.
