Άλλη μια ταινία στην οποία ο Στιβ Κούγκαν τρώει σε ακριβό εστιατόριο, αλλά αυτή τη φορά δεν κάνει μιμήσεις του Μάικλ Κέιν και δεν περνάει καθόλου καλά (όσοι δεν καταλάβατε την αναφορά, σημαίνει ότι δεν έχετε δει το The Trip του Μάικλ Γουίντερμπότομ και πρέπει να το κάνετε αμέσως).
Αντιθέτως, βρίσκεται σε άγρια οικογενειακή και φιλοσοφική κόντρα με τον αδερφό του, τον οποίον υποδύεται ο Ρίτσαρτ Γκιρ. Ο ήρωας που ενσαρκώνει ο Κούγκαν είναι ένας διανοούμενος καθηγητής, ενώ ο Γκιρ είναι ο φιλόδοξος γερουσιαστής με βλέψεις για υψηλό πολιτικό αξίωμα. Το ζητούμενο που φέρνει τα δυο αδέρφια με τις συζύγους τους σε αυτό το ρεστοράν, είναι η υποψία ότι οι 15άχρονοι γιοι τους έχουν διαπράξει από κοινού ένα αναίτιο και απάνθρωπο έγκλημα, το οποίο έχει καταγραφεί από κάμερα. Τα δυο αγόρια δεν έχουν ταυτοποιηθεί ακόμη, ωστόσο η σύλληψή τους είναι θέμα χρόνου.
Η αδιόρατη ένταση ανάμεσα στα δύο ζευγάρια είναι έντονη και τα ξεσπάσματα θυμού θα κινηματογραφηθούν με αχρείαστο νεύρο από τον Όρεν Μόβερμαν. Το παράδοξο με αυτήν την ταινία είναι πως, εκτός από ένα αξιοθαύμαστο κείμενο με γάργαρους διαλόγους και με άφθονες φιλοσοφικές παραμέτρους επάνω στα όρια της κοινωνικής και οικογενειακής ηθικής, χαντακώνεται από τη φιλοδοξία του σκηνοθέτη να υπερφορτώσει τις σκηνές με ζαλιστικά τρικ και (τάχα μου) ανορθόδοξες λήψεις. Επιπλέον, η ταινία έχει την τύχη να διαθέτει ηθοποιούς σε εξαιρετική φόρμα, όμως μένουν ανεκμετάλλευτοι.
Από τη μία, λοιπόν, το best seller μυθιστόρημα του Χέρμαν Κος «Το Δείπνο αποβιταμινώνεται από την προβληματική του (σχετικά με το πού μπορούν να φτάσουν οι γονείς για να προστατεύσουν τα παιδιά τους). Από την άλλη, οι εξαιρετικά φιλότιμες γυναικείες ερμηνείες -όπως της Ρεμπέκα Χολ στον ρόλο της ανεκτικής trophy wife ή της Λόρα Λίνεϊ στον ρόλο της συντρόφου, ακόμη και η μικρή ερμηνεία της Κλοέ Σεβινί ως σηδηροστόμαχης μητέρας- ασφυκτιούν εξαιτίας της αχρείαστης πόζας του σκηνοθέτη, που, αντί να προσέξει πότε πρέπει να ρίξει τον ρυθμό και να αφήσει τα στατικά πλάνα να κάνουν τη δουλειά, αναλώνεται σε ένα μονταζιακό χάος, το οποίο αποπροσανατολίζει από τις εσωτερικές συγκρούσεις των ηρώων.
Το αποκορύφωμα της σκηνοθετικής αστοχίας είναι η σεκάνς στο μνημείο του Εμφυλίου Πολέμου, όπου για αρκετή ώρα χαζεύουμε χωρίς κανένα λόγο ένα μείγμα εικόνων με παραμορφωμένο voice over και πειραγμένη φωτογραφίας. Η αφηγηματική ροή πάει στράφι και απομένει ένα κάκιστο απόσπασμα: ούτε για trailer του History Channel δεν θα έκανε.
Η ταινία βρίσκει τον ρυθμό της μόνο όταν χρησιμοποιεί την ειρωνία για τα ακριβά γεύματα, τα εντυπωσιακά ορεκτικά και τα πλουσιοπάροχα επιδόρπια, με εξωφρενικές περιγραφές από τους σεφ. Ο Ρίτσαρντ Γκιρ παίρνει ερμηνευτικά το πάνω χέρι, ως πολιτική περσόνα και λομπίστας που ακτινοβολεί και καταφέρνει να εκφράζει τα διλήμματά του, είτε είναι επίπλαστα, είτε του καίνε την ψυχή. Δίχως το καυστικό χιούμορ που ξεπηδάει ανάμεσα στα πιάτα, το The Dinner μοιάζει με σκόρπια αποφάγια ενός καλού γεύματος που έχασες επειδή κατέφτασες αργά στο εστιατόριο -οπότε προσπαθείς να τα ξεχωρίσεις απεγνωσμένα, ώστε να τσιμπήσεις κάτι.
Αν περιμένετε επομένως γεύμα αξιώσεων, θα μείνετε νηστικοί. Αν πάλι είστε μαθημένοι μόνο στη fast food ψυχαγωγία των multiplex, πιθανότατα να βρείε εδώ κι εκεί κάποιες γεύσεις που θα σας κερδίσουν.
{youtube}qn1vT94mCN{/youtube}
