«Που ήσουν φίλε κι άργησες» περίπτωση αυτή της Mary Timony. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, όμως, ειδικά στην περίπτωσή της, που έπρεπε ίσως να περιμένουμε να ολοκληρώσει ένα προσωπικό «τουρ» σε συνεργασίες, μπάντες, σόλο και παράλληλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Εμφανίζεται έτσι επιτέλους στα εδάφη μας με το κωδικό όνομα... Ex Hex, το οποίο στη γλώσσα των power girl groups μεταφράστηκε ήδη σε μουρλαμένες κιθάρες, αμετανόητο fuzz, έντονα χρώματα –οπτικά και ακουστικά– και επιστροφή στο radio rock που ίσως σ' έμαθε κάποτε κι εσένα να χορεύεις.
Καλεσμένα λοιπόν των Arte Fiasco, τα τρία κορίτσια με το cool όνομα θα πατήσουν κάτω τον χειμώνα με τα λουστρίν μποτάκια τους, μέσα και γύρω απ' το Six d.o.g.s., την Τετάρτη 11 Μαρτίου. Εντωμεταξύ, η Timony απάντησε σε μερικές αναγνωριστικές ερωτήσεις μας...
Τι παίζει με το όνομα Ex Hex; Τι σ’ έκανε να συγκρατήσεις τον τίτλο του 3ου σόλο άλμπουμ σου και να τον χρησιμοποιήσεις ξανά, ως όνομα της μπάντας σου, 10 ολόκληρα χρόνια μετά;
Στ' αλήθεια, δεν υπάρχει καμία σοβαρή σύνδεση μεταξύ των δύο. Είχα σκεφθεί αρχικά ότι το Ex Hex θα ήταν ένα cool όνομα για μπάντα, αλλά αποφάσισα τότε να το χρησιμοποιήσω στον δίσκο. Τώρα λοιπόν που υπάρχει η μπάντα, το χρησιμοποιήσαμε, γιατί... παραμένει cool και είναι εύηχο!
Διαβάζω ότι οι καθηγητές σου στο Duke Ellington's School of the Arts σε χαρακτήριζαν μια «πολλά υποσχόμενη κιθαρίστρια της τζαζ», ήδη από τις αρχές των σπουδών σου. Πώς έγινε το πέρασμα (ή να το πούμε «εκτόξευση»;) στο πανκ;
Ναι, ξεκίνησα σπουδάζοντας κλασική κιθάρα στην εφηβεία μου, ταυτόχρονα όμως έτρεχα παντού όπου εμφανιζόταν hardcore μπάντες στην Ουάσινγκτον κι έγραφα ήδη και δικά μου κομμάτια. Απλά ψαχνόμουν με διαφορετικά είδη μουσικής, όπως φαίνεται. Στο Κολέγιο ύστερα, σπούδασα κλασική κιθάρα για έναν χρόνο, αλλά είχα ήδη καταλάβει πως το μόνο που μ' ενδιέφερε ήταν το ροκ εν ρολ και το να γράφω τραγούδια. Παράτησα έτσι την κιθάρα και σπούδασα Αγγλική Φιλολογία, συνεχίζοντας με μπάντες, εκτός σπουδών.
Στη σελίδα που διατηρείτε ως μπάντα, αναφέρεστε στο άλμπουμ (The Rips) ως «ξεκάθαρο/προφανές» και το αποκαλείτε, με έμφαση: «No Funny Business». Τι εννοείτε;
Χαχαχα! Στην πραγματικότητα, ένας φίλος μας έγραψε αυτό το «no funny business», με διάθεση μάλλον να αστειευτεί, μιας και η φάτσα της Betsy έχει αυτό το ύφος στη φωτογραφία! Το Rips, τώρα, αναφέρεται στον ήχο του άλμπουμ: γιατί είναι ξεκάθαρα δυνατός και φασαριόζικος!
Τρέχετε μόνες σας τη σελίδα της μπάντας στο ίντερνετ, καθώς και λογαριασμούς στο Instagram και στο Twitter, ενώ και το merchandise σας έχει καθαρά χειροποίητο χαρακτήρα. Είναι τα social media η σημερινή έκφανση του DIY, που το πανκ τόσο πολύ αγάπησε; Διασκεδάζετε αυτήν τη διαχείρηση των μέσων, σας επιτρέπει μεγαλύτερο και πιο άμεσο έλεγχο στην εικόνα σας; Ή τη θεωρείτε αναγκαίο κακό;
Δεν ξέρω πώς βγαίνει προς τα έξω η εικόνα μας, αλλά, στ' αλήθεια, what you see is what you get (*αστείο περί του wswg, για τους γνώστες). Δεν υπάρχει δηλαδή καμία ιδιαίτερη προσπάθεια, τίποτε «στημένο» ή περίπλοκο: το αντιμετωπίζουμε απλά ως κάποιο εργαλείο για να λέμε κανά «γειά» στους απανταχού φίλους και να ενημερώνουμε για τα επερχόμενα live.
Πόσο σε εκφράζει η retromania και άλλες μόδες που εξαπλώνονται ως μανία κατά καιρούς; Ξεκινώντας απ' το ότι όλη η μουσική σας αναφορά πάει πίσω στις Runaways, στις Slits και γενικά στο radio rock των 1970s και 1980s...
Δεν ξέρω κατά πόσο ταιριάζουμε με κάποια τρέχουσα μόδα. Αυτό που σίγουρα θέλουμε είναι να φτιάχνουμε κομμάτια τόσο κλασικά, ώστε ακούγοντας τον δίσκο να νομίζεις πως ακούς mixtape με ανάμεικτα τραγούδια των 1980s και του σήμερα.
Έχετε εμπιστευθεί παλιότερο βιντεοκλίπ σας στην καλλιτεχνική κολεκτίβα Paper Rad. Ο Ian Svenonius, επίσης, μα και άλλοι (Kid Congo Powers, Michael Mae, Alec Mc Caye), έχουν κάνει εμφανίσεις σε βίντεό σας, ενώ κι εσύ συνεργάστηκες σε μια indie ταινία, καθώς και με τους Death Cab For Cutie στο "Your Bruise". Είστε μέρος μιας ξεχωριστής σκηνής; Ή θεωρείς πως διάφορες μορφές τέχνης μπορούν να συνατιούνται και να αλληλεπιδρούν, κατά δημιουργική περίσταση;
Οι άνθρωποι στους οποίους αναφέρεσαι είναι φίλοι που γνωρίσαμε ζώντας στην Ουάσινγκτον, όλα αυτά τα χρόνια. Τον Ian, ας πούμε, τον γνωρίζω από 16 χρόνων! Κι απ' την άλλη, οι μουσικοί πάντα κάνουν παρέα μεταξύ τους, μιλάμε την ίδια γλώσσα εξάλλου, πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Ίσως έτσι, λοιπόν, να μπορείς να πεις ότι διαμορφώθηκε, εν αγνοία μας, μια ευρύτερη παρέα. Μέσα σε αυτήν θα υπολόγιζα και όλους όσους γνωρίζω απ' τον χώρο του κινηματογράφου και της βιντεοτέχνης.
Ποιες άλλες μορφές τέχνης σε ενδιαφέρουν;
Τα φιλμ και η μουσική είναι εφάμιλλες μορφές τέχνης για μένα, είναι επομένως αυτονόητη η συνύπαρξή τους!
Ο μουσικός τύπος σε αποκαλεί «βετεράνο» της indie rock σκηνής. Ως τέτοια λοιπόν, αλλά και ως καθηγήτρια μουσικής τα τελευταία 8 χρόνια, υπάρχει κάτι –έστω ένα πράγμα, κάποια γνώση– που θες να μπορείς να μεταδίδεις στους μαθητές σου;
Προσπαθώ να τους ενισχύω τον ενθουσιασμό και το πάθος για τη μουσική και ειδικά για την κιθάρα! Να μην κολλάνε στον ακαδημαϊσμό, αλλά να αντιλαμβάνονται ταυτόχρονα και τη δημιουργική ευχέρεια και δύναμη που τους προσφέρει η ουσιαστική γνώση του οργάνου τους. Και, βέβαια, τους εμψυχώνω στο γράψιμο δικών τους κομματιών, από νωρίς!
Συνεργασίες, μπάντες, αλλά και σόλο projects. Μέσα απ' όλη αυτήν τη διαδρομή, νιώθεις πως η μουσική «χρειάζεται παρέα»; Γεννιέται μέσα σε ένα σύνολο ή είναι μοναχική διαδικασία;
Νομίζω πως μπορεί να είναι και τα δύο –ε, κι αν κρίνω από μένα, πρέπει να είναι και τα δύο! (γέλια)
Είναι πολύ όμορφή η διαδικασία: κάτι που γεννιέται ως ιδέα ενός, να μεγαλώνει και να εξελίσσεται δημιουργικά μέσα από τις προσθήκες και το «φίλτρο» πολλών ακόμη… εγκεφάλων!
Δεν ξέρω, υπάρχουν άραγε άνθρωποι που μπορούν να λειτουργήσουν πιο άρτια δημιουργικά, όντας απομονωμένοι; Ο Prince, ίσως... Αλλά και πάλι, ποιος ξέρει;
{youtube}2AxIA4042WA{/youtube}
