Το “Run This Town” του Jay-Z και η παγκόσμια επιτυχία του, επανασύστησαν στο ελληνικό κοινό έναν από τους πρωτοπόρους της εγχώριας ψυχεδέλειας: χάρη στο sample από το “Κάποια Μέρα Στην Αθήνα” του συγκροτήματος Τα 4 Επίπεδα Της Ύπαρξης, ο Αθανάσιος Αλατάς βρέθηκε με δύο αναπάντεχα βραβεία Grammy. Σήμερα, αναγνωρισμένος μα πάντα ανήσυχος, ο Αλατάς αποτιμά την πορεία του και τονίζει πως τον ευχαριστεί η ανακάλυψη της μουσικής τους από τους νέους, σε συνέντευξη που μας παραχώρησε ενόψει της φιλικής του συμμετοχής στην επικείμενη συναυλία του Jared Evan (Σάββατο 4 Ιουνίου, στο Gagarin)...
Καλώς ορίσατε στο Avopolis, κύριε Αλατά. Αρχικά, θα θέλαμε να μας πείτε τι σηματοδοτεί η επανεμφάνισή σας στο live του Jared Evan και τι θα περιλαμβάνει.
Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση! Η συμμετοχή μου στη συναυλία του Jared Evan είναι απλά μια μικρή, φιλική συμμετοχή. Θα ανέβω στη σκηνή για 2-3 τραγούδια.
Προέρχεστε από μια εποχή όταν το ελληνόφωνο ροκ άνθισε σε πιο «ανάλαφρα» μουσικά μονοπάτια. Γιατί εσείς επιλέξατε τις σκληρές νόρμες και τη ψυχεδέλεια;
Οι επιλογές αυτές προήλθαν από εσωτερικές ανησυχίες για κάθε μορφή μουσικής έκφρασης, οι οποίες βρήκαν γόνιμο έδαφος στον χώρο της τότε ψυχεδέλειας και του ροκ.
Πριν λίγο καιρό επανήλθατε στο προσκήνιο μέσω του δείγματος που χρησιμοποίησε ο Kanye West για το “Run This Town” του Jay-Z. Τι πιστεύετε για το τελικό αποτέλεσμα; Πώς νιώσατε; Κι αν θέλετε, μπορείτε να μοιραστείτε την εμπειρία να έρχεστε σε επαφή για το δείγμα με αστέρες του αμερικάνικου hip hop;
Αιφνιδιάστηκα με την έκταση της επιτυχίας... Βρήκα το τραγούδι πολύ καλό (έγινε single αλλά και βιντεοκλίπ), άλλωστε το ερμηνεύουν τρεις από τους σπουδαιότερους Αμερικανούς καλλιτέχνες του σήμερα (Jay-Z, Rihanna, Kanye West). Η εμπειρία μου από τις σχετικές επαφές και διαδικασίες μου έδειξε ότι αυτός ο μουσικός χώρος έχει συγκροτηθεί σε μια αυστηρών προδιαγραφών βιομηχανία: κλήθηκα ξαφνικά για να συμμετέχω σε ένα δικό τους πρόγραμμα, σχεδιασμένο μήνες πριν.
Ποια είναι αλήθεια η άποψή σας για το sampling;
Όλοι οι ακροατές αλλά και οι πιο δύσκολοι φίλοι και συνεργάτες του Jay-Z, έμειναν ενθουσιασμένοι από αυτή την επιλογή και συμφωνούσαν στο διαδίκτυο ότι η μουσική μου στο “Run This Town” ήταν καθοριστική για να πάει στα top-10 και για να πάρει τόσα πολλά και μοναδικά βραβεία. Εγώ σε τι να διαφωνώ, επομένως;
Πού θεωρείτε ότι καταξιώθηκε διεθνώς ο δίσκος που κυκλοφορήσατε στα 1976 με Τα 4 Επίπεδα Της Ύπαρξης; Θεωρείτε ότι το γκρουπ σας το διακατέχει cult περιεχόμενο –κι αν ναι, πώς το χειρίζεστε;
Ο ομώνυμος του γκρουπ δίσκος που ηχογραφήσαμε τότε είναι ένα σπουδαίο μείγμα ήχων και στίχων. Το σύνολό τους έκανε μεγάλη εντύπωση πρώτα σε όλον τον κόσμο και ύστερα στην Ελλάδα –ο δίσκος γύρισε πίσω αναγνωρισμένος. Και μιλάμε για καταξίωση μοναδική λόγω και του ελληνικού στίχου: μπήκε στους καταλόγους των πιο σπάνιων συλλεκτικών δίσκων αλλά και των 1.000 καλύτερων ροκ άλμπουμ του 1976, σε διεθνή κλίμακα. Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι η κάθε νέα γενιά το ξανα-ανακαλύπτει και το αποδέχεται.
Υπάρχουν μελλοντικά σχέδια; Πώς βλέπετε τη σύγχρονη ελληνική ροκ σκηνή; Ξεχωρίζετε κάποιους;
Με ενδιαφέρει να καταφέρω να καταγράψω ένα μέρος της μουσικής μου και στη συνέχεια να γίνουν μερικές επιλεγμένες εμφανίσεις. Η σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή έχει μεγάλες δυνατότητες και σπουδαίους μουσικούς. Η σύνθεση όμως είναι άλλης διάστασης, μια επίμονη προσωπική διαδικασία.
Τόσα χρόνια μετά τις πρόβες στα προάστια, τα Σεπόλια, τη μεταπολίτευση, τη διάλυση του γκρουπ και την επανασύνδεση των μελών του, ποιο θεωρείται ως το δημιουργικό σας στίγμα και ποιες στιγμές αναπολείτε από το τότε;
Το ότι καταφέραμε να ηχογραφήσουμε εκείνον τον δίσκο με τις πολλές τότε δυσκολίες είναι και το μεγάλο μας δημιουργικό στίγμα ως σχήμα. Η επιτυχία της μουσικής μας όλα αυτά τα χρόνια μας έδωσε και στιγμές αναπόλησης που τελικά σιγά-σιγά πολλαπλασιάζονται ευχάριστα. Πολλές φορές όμως η καλλιτεχνική αναπόληση λειτουργεί λανθασμένα: όλα προχωρούν και αλλάζουν γρήγορα κι έτσι πάντα μπορείς να δοκιμάσεις να ξεπεράσεις τα παλιά όριά σου.
Κλείνοντας, θα ήθελα να μάθω ποιες ακριβώς αναζητήσεις, καλλιτεχνικές ή προσωπικές, είχατε όταν γράφατε το τραγούδι “Του Τρελού Η Σάλπιγγα”.
Το αναφέρω για πρώτη φορά: καταγράφει την περίπτωση ενός πλανόδιου, ρακένδυτου οργανοπαίκτη στην οδό Σταδίου, που κάθε μέρα έπαιζε με τρελό πάθος ακατανόητες, παράξενες μελωδίες σε μια σάλπιγγα. Όταν μετά από πολλούς μήνες παρουσίας στα πεζοδρόμια της Σταδίου ξαφνικά χάθηκε, έγραψα μερικά στιχάκια για την εκεί παρουσία του. Το 1975, όταν γράφαμε το τραγούδι με τον Νίκο Γράψα, συμπλήρωσα τους στίχους και την ιστορία του.
