Το πρώτο μου live έπειτα από (αυτό που μοιάζει) με μερικές ζωές μετά, μπορεί να μην ήταν όπως το ξέρουμε, αλλά ένιωσα αυτό που μου είχε λείψει περισσότερο στη ζωντανή συνθήκη: ουσιαστική, άμεση σύνδεση με τη μουσική από απόσταση αναπνοής. Ο Jef Maarawi και η Σtella ανέβηκαν στη σκηνή της ειδικά διαμορφωμένης Τεχνόπολης, για να παίξουν μπροστά στο αρκετό, καθισμένο κοινό, χαρούμενοι, ορεξάτοι, συγκινημένοι και πλημμυρισμένοι μάλλον από αυτό το περίεργο συναίσθημα, του να επιστρέφεις μετά από καιρό ανυδρίας στο φυσικό σου περιβάλλον, εκεί όπου προοριζόταν από πάντα να κοινωνείται η μουσική. O Maarawi μαζί με τον συμπαίκτη του, έδωσαν ένα ακουστικό set παίζοντας κομμάτια από τους δύο προσωπικούς του δίσκους, με highlight την αναγκαία, ψυχοσωματική λύτρωση του “Consume Me”. Στην εμφάνιση της Σtella, η ανάγκη για χορό και ξεκούνημα από τις θέσεις μας ήταν κάτι περισσότερο από επιτακτική, αλλά περιοριστήκαμε σε σπαστικές μικροκινήσεις από την καρέκλα μας σε τραγούδια όπως το “Come Collect”, “The Break” και φυσικά το “Picking Words”. «Στο επόμενο θα είμαστε όρθιοι να χορεύουμε ρε παιδιά» είπε προς το τέλος η Σtella κι ενώ με όλα όσα συμβαίνουν αυτό ακόμη μοιάζει μακριά, η ελπίδα έχει αρχίσει να φουντώνει πάλι.
Τι σχέση μπορεί να έχει ο Neil Diamond και το τραγούδι του “Sweet Caroline” από το 1969 με το Euro 2020 που τελείωσε πριν λίγες μέρες; Αναδείχθηκε από το πουθενά στον άτυπο ύμνο της εθνικής ομάδας της Αγγλίας στον δρόμο της για την κατάκτηση του τροπαίου. Μπορεί το κύπελλο να μην «πήγε σπίτι» τελικά, αλλά σε όλη αυτή την πορεία, το single του διάσημου soft pop-rock μουσικού, συνόδευσε μερικές από τις πιο επιτυχημένες στιγμές της Γηραιάς Αλβιώνας μέχρι και τον τελικό που ηττήθηκε από την Ιταλία. Σε σχετικό άρθρο, γίνεται ολόκληρη ανάλυση για τους λόγους που το κομμάτι έπιασε τόσο πολύ και έγινε ύμνος στα χείλη των οπαδών της Εθνικής Ομάδας, αλλά η σύντομη εκδοχή της ιστορίας θέλει τον DJ Tony να επιλέγει αυτοσχεδιαστικά το κομμάτι για να ακουστεί στα ηχεία του Wembley μετά τη νίκη επί της Γερμανίας στα προημιτελικά. Εν τω μεταξύ, πρόκειται, φυσικά, για ένα τραγούδι που δεν έχει καμία σχέση με τη συγκεκριμένη συνθήκη, αλλά λίγο η νοσταλγική, ανθεμική του μελωδία, λίγο οι ενωτικοί στίχοι “Good times never felt so good", έπιασαν τους άγγλους οπαδούς. Η πορεία τελείωσε άδοξα με την ήττα στο τελικό, αλλά η ιστορία θα μείνει.
Η νέα, επίσημη 9λεπτη εκδοχή του “Creep”, το “Creep (Very 2021 Remix)”, έχει δεχτεί ένα κύμα απέχθειας ολούθε στο διαδίκτυο. Το κομμάτι, που πρωτοακούσαμε μερικές μήνες πριν και δημιουργήθηκε για να ακουστεί στο catwalk της συλλογής Creep Very (Φθινόπωρο 2021) του σχεδιαστή μόδας Jun Takahashi, τραβάει αργόσυρτα σε slo-mo, το πασίγνωστο κουπλέ/ρεφρέν μέσα από μία λαίλαπα, αφηρημένων synths για να φτάσει στην τελική αποφόρτισή του. Κι ενώ καταλαβαίνω το πρόβλημα, για κάποιο λόγο μου λειτουργεί και ταιριάζει πολύ περισσότερο στον κύκλο ζωής που έχουν εισέλθει οι Radiohead τα τελευταία χρόνια. Όπως και να 'χει, με έκανε να ξανακούσω σοβαρά το “Creep” που είχα να ακούσω από την εφηβεία μου κι’ αυτό λίγο δεν το λέω.
