Ένας οικείος Κ.ΒΗΤΑ δίσκος, που κουβαλά όλα όσα ξέρεις, αναμένεις, αγαπάς κι έχεις βαρεθεί σ’ εκείνον, μερικές φορές και ταυτόχρονα.
Το ότι αυτή τη φορά κάτι συνέβαινε, το έδειξαν τα Φέισμπουκς και τα Τουίτς –τα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης», για να είμαστε και journalistically correct. Γιατί είχε βγάλει κι άλλους δίσκους πρόσφατα ο Κάπα Βήτα (τη Χρυσαλλίδα πέρυσι, την Ένωση το ’09) και δεν… Ακόμα κι οι φίλοι του, τους αντιμετωπίσαμε με αμηχανία, δεν βρήκαμε τη διάθεση να τους υπερασπιστούμε. Φέτος όμως, εκείνα τα “Ατέλειωτα Χρυσάνθεμα” άρχισαν να διαδίδονται (στη YouTube μορφή τους) όπως θα έπρεπε να διαδίδονται τα τραγούδια: στόμα-στόμα. Ή τοίχο-τοίχο, αν θέλετε να μιλήσουμε στη γλώσσα του 21ου αιώνα. Πόσταρε ο ένας, άκουγε ο άλλος, κοινοποιούσε κ.ο.κ.
Σας διαβεβαιώ ωστόσο ότι δεν σημειώθηκε καμία καινοτομία και κανένας πειραματισμός, καμία δρασκελιά προς άγνωστα εδάφη: η Αντήχηση είναι ένας οικείος Κ.ΒΗΤΑ δίσκος, που κουβαλά όλα όσα ξέρεις, αναμένεις, αγαπάς κι έχεις βαρεθεί σ’ εκείνον, μερικές φορές και ταυτόχρονα. Δεν αναζητεί το ωραίο και το ουσιώδες στο καινοφανές, μα χτίζεται στη βάση παγιωμένων εκφραστικών μέσων, τα οποία προσπαθούν να δείξουν ότι έχουν ακόμα να προσφέρουν, ότι το «χωράφι» παραμένει εύφορο. Επιτυχημένα. Κερδίζει ο Βήτα την παρτίδα κι ας μην πετάει τελικά παρά μόλις δυο-τρεις άσσους στο τραπέζι.
Οι άσσοι είναι βέβαια τα “Ατέλειωτα Χρυσάνθεμα” και το “Μπλε Καφέ”, πολύ απλά και χωρίς πολυλογίες δύο από τα ωραιότερα τραγούδια στην καριέρα του. Προϊόντα εκείνης της λυρικής, μετα-ρομαντικής οπτικής του στη συναισθηματική γεωγραφία μιας σύγχρονης Δυτικής μητρόπολης (ναι, στη δική μας κλίμακα αυτό είναι πια η Αθήνα), με εξαιρετικούς στίχους, έξυπνες μουσικές/ενορχηστρωτικές ιδέες –το δεύτερο περισσότερο– και μια γενικότερη αισθητική στο μεσοδιάστημα Στέρεο Νόβα και Άγριας Χλόης. Εμένα μου άρεσε επίσης και το “Εκεί Που Χάθηκαν Όλα Τα Αντίο” κι ας το διακρίνει, ομολογουμένως, μια κάποια απλοϊκότητα, ίσως και παιδικότητα. Παρότι μουσικά τεμπέλιασε νομίζω ο Κ.ΒΗΤΑ, είναι αυτή ακριβώς η άδολη οπτική που κερδίζει το δικό μου αυτί, η κεντρική θέση του «συγγνώμη» στη στιχοπλοκή κι εκείνο το εύρημα για τη μαρμελάδα στον ήλιο.
Κατά τα άλλα, δεν τρέχει και τίποτα. Η υπόλοιπη Αντήχηση φιλοτεχνείται επιμελώς, διατηρεί το κλίμα των highlights της χωρίς πλατειασμούς και ευχαριστεί, χωρίς πάντως να σου δίνει αιτίες να επιστρέψεις. Εδώ μάλιστα, στο υπόλοιπο Αντήχησης, η παρατήρηση ότι ο Κ.ΒΗΤΑ θα πρέπει να προσέξει περισσότερο το αμιγώς μουσικό περιεχόμενο των πονημάτων του, αποκτά νομίζω μια εξτρά βαρύτητα. Και στη βάση αυτή, ο νέος του δίσκος θα έπρεπε ίσως να αξιολογηθεί με 6 στα 10. Θα μου επιτρέψετε όμως να του χαρίσω το 7, γιατί τραγούδια της κλάσης των “Ατέλειωτα Χρυσάνθεμα” και “Μπλε Καφέ” δεν γράφονται κάθε μέρα. Λαμπυρίζουν δε ακόμα περισσότερο στις μέρες μας, όπου ψάχνεις πια στην εγχώρια δισκογραφία όχι με κιάλι, μα με τηλεσκόπιο να βρεις σημαίνοντα πράγματα εκφρασμένα στα ελληνικά και ικανά να φτάσουν στους «πολλούς».
{youtube}F66Q5didoR0{/youtube}
