Αποδεικνύουν μεν γιατί παραμένουν γοητευτικοί, εξακολουθούν όμως να τρώνε από τα έτοιμα, μην αποφεύγοντας τις εύκολες «ατμόσφαιρες» με τις οποίες τριπάρουν όσοι αρέσκονται στα chill out remixes των νυχτερινών ραδιοφώνων...
Φανταστείτε ένα café bar με ευρύχωρους καναπέδες και χαμηλό φωτισμό, διακοσμημένο με έντονη βλάστηση από εξωτικά φυτά και κάδρα στους τοίχους με «ινσταγκραμικές» φωτογραφίες από την Τζαμάικα ή το Μπαλί. Έναν χώρο όπου αποψάτοι γνώστες με αντιεξουσιαστικό κοινωνικό προφίλ θα παραγγέλνουν χαλαρωτικά ροφήματα σε σέξι σεβιτόρες με afro look.
Στο υποφωτισμένο bar, η ένταση της μουσικής κυμαίνεται στο ύψος των φωνών, χωρίς να καταλαβαίνεις έτσι πότε το ένα τραγούδι διαδέχεται το άλλο (δεν έχει σημασία άλλωστε το κομμάτι, μα η σκυτάλη της ατμόσφαιρας), ενώ η κονσόλα παίζει reggae συλλογές σε βινύλιο –όχι με τα ηλιόλουστα hits των beach bars, αλλά με χαμένες ηχογραφήσεις των αρχών της δεκαετίας του 1970. Σε αυτόν τον χώρο όλοι μιλούν πολύ σοβαρά: δεν ακούγονται γέλια και οι θαμώνες ξέρουν ο ένας τον άλλον με το μικρό όνομα, χωρίς όμως να έχουν και πολύ ο ένας την όρεξη του άλλου. Αν βλέπετε τον εαυτό σας να νιώθει οικεία και να περνάει καλά σε κάτι τέτοιο, το νέο άλμπουμ των Thievery Corporation θα σας φανεί σκέτη απόλαυση.
Από το συνωμοτικό dub στο εναρκτήριο "Thief Rockers" μέχρι τα νυχτερινά, βρώμικα beats των "Fight To Survive" και "Road Block", οι Thievery Corporation αποδεικνύουν γιατί παραμένουν γοητευτικοί για το κοινό τους, μετά από μια διαδρομή 20 ετών. Το καταγγελτικό rap ακούγεται φρέσκο στο "Letter To The Editor" –η μοναδική στιγμή του The Temple Of I & I που πραγματικά μπορεί να ακούγεται για χρόνια στα μπαράκια του κέντρου, αυτά με τις trendy φατσούλες– και δεν το λεω υποτιμητικά, καθώς είναι πολύ δύσκολο να επιβληθεί ένα τραγούδι για χρόνια στα ποτάδικα.
Βέβαια υπάρχουν και αδύναμες στιγμές, όπως η παρωχημένη reggae του "Strike The Root" που προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τα πνευστά, ή το "Time & Space", το οποίο λοξοκοιτάει επικίνδυνα τις crowd pleaser συλλογές επιπέδου Buddha Bar. Επιπλέον, στο "Love Has No Heart" ή στο "Lose To Find Lounge", το γκρουπ επιμένει αδικαιολόγητα σε ατμόσφαιρες για νυχτερινά ραδιόφωνα που απευθύνονται σε ακροατές οι οποίοι τριπάρουν με διάφορα «extended chill out remix», τις πρώτες πρωινές ώρες.
Οι καλές στιγμές έρχονται ξανά στις περιπετειώδεις διαδρομές σε διαστημικούς προορισμούς που φτιάχνουμε με τον νου στο ομώνυμο "The Temple Οf I & I", όπου ο Rob Garza και ο Eric Hilton δείχνουν για τι θα ήταν ικανοί, αν δεν έτρωγαν από τα έτοιμα. Ακόμα πάντως και χωρίς τις γνώριμες τζαμαϊκανές φόρμες να ορίζουν το μονοπάτι και χωρίς το πολυφορεμένο wah pedal να δίνει εύκολες λύσεις, οι Thievery υπηρετούν τη dub/electronica με την παλιά καλή «ντουμανιασμένη» downbeat διάθεση –άσε που έχουν κι ένα πολύ cool εξώφυλλο να κοσμεί τον καινούριο τους δίσκο.
Το café bar που περιέγραψα στην αρχή, άνοιξε και σας περιμένει.
{youtube}vBt7R9nfqsM{/youtube}
