Ένα μπαλταφάν με ενδύματα από τη χρυσή τους εποχή, τα οποία μπορεί να είναι ελαφρώς μπαλωμένα, μα δίνουν τον καλύτερο δίσκο τους μετά το Midian του 2001...
How have the Mighty fallen.
Η φράση αυτή από την Παλαιά Διαθήκη (αλλά και από τους Βρετανούς Sabbat) περιγράφει με ορθότητα την πορεία των Cradle Of Filth μετά το Midian του 2001. Μια μπάντα που μεσουρανούσε θριαμβευτικά κατά το δεύτερο μισό των 1990s, κατέληξε ανυπόφορη σκιά του εαυτού της για το μεγαλύτερο τμήμα των '00s και το πρώτο μισό των '10s.
Το πρόβλημα είναι πλήρως ανιχνεύσιμο και έχει να κάνει πρωτίστως με τη συνθετική ικανότητα και πιο συγκεκριμένα με την ξαφνική εξαφάνιση της «καρδιάς» της καλής περιόδου του γκρουπ, δηλαδή των riffs. Αποχαιρετήσαμε δηλαδή εκείνες τις κιθάρες που είχαν διυλίσει τους Mercyful Fate, τους Slayer, και τους Iron Maiden μέσω του σάβανου της πρώιμης μαυρομεταλλικής σκηνής των 1990s· και στη θέση τους λάβαμε έναν επιτηδευμένο τοίχο από μπουκωμένες κιθάρες, που απλά ακολουθούσαν μια βασική μελωδία δίχως υπόνοια ροής και καλαισθησίας. Κι έτσι, εκεί όπου η κομψότητα ήταν σήμα κατατεθέν των Άγγλων, το κακέκτυπο που έδρασε στα επόμενα χρόνια υπήρξε ένας θρίαμβος της αγαρμποσύνης. Η πτώση επίσης της ακρότητας στα φωνητικά του Dani Filth ήταν αναμενόμενη, αλλά συντέλεσε κι αυτή στην απώλεια της σπινθηροβόλας δύναμης των περασμένων μεγαλείων.
Τα τελευταία 2 χρόνια, όμως, κάτι άρχισε να κινείται, αφήνοντας ελπίδες πως μπορεί να υπάρχει ελπίδα για επανάκαμψη. Στο Hammer Of The Witches του 2015 λ.χ. εντοπίζονταν ψήγματα αλλαγής νοοτροπίας, ενώ η περσινή κυκλοφορία της πρώτης εκδοχής του κλασικού Dusk... And Her Embrace έδειξε μια πρόθεση βουτιάς στο παρελθόν της μπάντας. Έχοντας αυτά στο μυαλό, το Cryptoriana: The Seductiveness Of Decay φαντάζει ως λογική και θεμιτή εξέλιξη των Άγγλων, γυρίζοντάς μας (με την καλή έννοια) πολύ καιρό πίσω.
Από την αρχή του “Heartbreak & Seance” γίνεται φανερή η πιο κελαρυστή και μελωδική διάθεση των Cradle Of Filth. Εναλλαγές τσιρίδων (στα πλαίσια του δυνατού) και βαρέων αφηγηματικών βρυχηθμών στα κουπλέ αντικατοπτρίζονται και στα έγχορδα, με έξυπνες και εύμορφες κιθαριστικές πορείες. Επιτέλους, έχουμε κομμάτια που αναπνέουν οργανικά, χωρίς να χάνονται σε μπουκωμένα wannabe riffs. Τα ρεφρέν παραμένουν λίγο πιο αδύναμα, αλλά πολλά από τα κουπλέ φαίνεται να έχουν ποτίσει με κάποιο ελιξήριο νεότητας. Iron Maiden καλπασμοί, ιδιαίτερα εμφανείς στο “The Seductiveness Of Decay”· σόλο με ουσία· ένας Dani που προσπαθεί να μην ακουστεί υπερφίαλος· επάνοδος των αργόσυρτων, απειλητικών τμημάτων, που μας είχαν λείψει ιδιαιτέρως, και μια ενδελεχής συνθετική μελέτη του Midian. Η αυτοαναφορικότητα διατρέχει βέβαια το άλμπουμ και γιγαντώνεται στο αψεγάδιαστο “The Night At Catafalque Manor”, στο οποίο η μπάντα φαίνεται να ξεχνάει ό,τι κυκλοφόρησε μετά το 1998, αναπαράγοντας με δημιουργικό τρόπο μοτίβα από το Cruelty And The Beast (1998) και το Dusk... And Her Embrace («Heaven torn asunder» ωρύεται ο Dani στους στίχους). Κερασάκι στην τούρτα ένα μεγαλειώδες riff, που αποπνέει κάτι από την επική αρχαϊκότητα των Primordial.
Η φαντασμαγορία δίνει το παρών, έστω κι αν μερικές φορές σκοντάφτει λόγω υπερφόρτωσης, χωρίς πάντως να έχει τη σκοτεινή αίγλη που κάποτε χαρακτήριζε τη μπάντα: αφήνοντας στην άκρη το “The Night At Catafalque Manor”, αυτή η έλλειψη σκοταδιού είναι κάτι που λείπει πολύ από τους Filth εδώ και χρόνια. Στα αρνητικά έχουμε επίσης την έλλειψη σφιχτού χαρακτήρα στην κυκλοφορία –όπως για παράδειγμα συνέβαινε και με το Cruelty And The Beast– με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται η πρόταξη ενιαίου προσωπείου. Κάποια τέλος από τα κομμάτια δεν είναι αψεγάδιαστα, και θαρρείς γενικά πως θα μπορούσε να βγει κάτι πιο συμπαγές με περισσότερο κοσκίνισμα.
Αυτό που εν κατακλείδι έχουμε εδώ, είναι ένα μπαλταφάν με ενδύματα από τη χρυσή εποχή των Άγγλων, τα οποία μπορεί να είναι ελαφρώς μπαλωμένα, μα προκαλούν χαμόγελα αναγνώρισης. Το Cryptoriana είναι το καλύτερο άλμπουμ των Cradle Of Filth μετά το Midian. Κάτι τέτοιο μπορεί να μη λέει πολλά, δείχνει όμως ότι, επιτέλους, το τιμόνι έχει γυρίσει και το συγκρότημα έχει μπει σε πορεία που περνάει κοντά από τα μεγαλεία του παρελθόντος. Ήδη, με το “The Night At Catafalque Manor”, δείχνουν πως μπορεί ακόμη και να τα αγγίξουν.
{youtube}DNRIaeg6EyY{/youtube}
