Οι Ιρλανδοί συνθέτουν ένα αφήγημα ξεριζωμού στον πιο εμπορικό δίσκο τους μέχρι σήμερα και (αυτό)ανακηρύσσονται η μεγαλύτερη ροκ μπάντα στον πλανήτη αυτή τη στιγμή.
Α ναι, φυσικά, η κλασική ιστορία της ροκ μπάντας: ξεκινούν μικροί και άσημοι γεμίζοντας με το ζόρι υπόγεια με περίεργο κόσμο που ψάχνει την επόμενη μεγάλη ανακάλυψη και λίγα χρόνια αργότερα τους έχεις χάσει, δεν είναι δικοί σου πια αλλά ανήκουν σε όλους, τιγκάρουν θρυλικές live σκηνές, κερδίζουν υποψηφιότητες για Grammys και στέφονται η μεγαλύτερη ροκ μπάντα στον πλανήτη, μέχρι την επόμενη.
Όχι, οι Fontaines D.C στον τρίτο τους δίσκο δεν ξεχνούν από που κρατούν, ίσα ίσα το ξεκαθαρίζουν από τα αποδυτήρια με τον τίτλο στα γαελικά (μία παλιά φράση αγανάκτησης που στα ελληνικά θα μπορούσε να μεταφραστεί ελεύθερα ως “Γαμώ τη…” ή πιο κωμικά “Μα το καταραμένο ελάφι”), αλλά πια έχουν να ταΐσουν πολλά περισσότερα στόματα με τα τραγούδια τους. Δεδομένης της εκτίναξης της φήμης τους τα τελευταία τρία χρόνια, το Skinty Fia δεν μαρτυρά σημαντικές θυσίες ούτε παραχωρήσεις, παρά μόνο μερικές, άκακες ηχητικές ευκολίες δια μέσω ενός στιλιστικού ανοίγματος ή όπως δηλώνουν οι ίδιοι έξυπνα με τη τέχνη της δημιουργικής ασάφειας, “νιώσαμε περισσότερο απελευθερωμένοι μουσικά σε αυτό το άλμπουμ”. Οι μόνες αληθινές θυσίες ακούγονται δια στόματος Grian Chatten: η πεθυμιά της Ιρλανδίας μέσα από τη ψυχή ενός ξενιτεμένου και η πολυπλοκότητα των ερωτικών σχέσεων βρίσκονται στο επίκεντρο και μπερδεύονται μεταξύ τους μέσα από τους βιωματικούς στίχους του μπροστάρη του γκρουπ που άφησε το Δουβλίνο για το Λονδίνο ως ερωτικός μετανάστης. Έτσι, λοιπόν, εντελώς ειρωνικά (ή με απόλυτη συνειδητότητα;) στον πιο εμπορικό τους δίσκο, τηρουμένων των αναλογιών, οι Fontaines D.C γράφουν για τον ξεριζωμό: όχι μόνο το συλλογικό σε επίπεδο εθνικής ταυτότητας, αλλά και τον προσωπικό, τι σημαίνει να χάνεις επαφή με τις πιο αυθεντικές πτυχές του εαυτού σου στο κυνήγι της επιτυχίας, του έρωτα και της αγάπης.
Οι πυλώνες που κρατούν γερό και στέρεο το παραπάνω αφηγηματικό και ηχητικό κατασκεύασμα είναι τέσσερις. Ο πρώτος είναι το εισαγωγικό, υποβλητικό "In ár gCroíthe go deo", ένα σχόλιο στον ακμάζοντα βρετανικό εθνικισμό μέσω μιας φοβερής ιστορίας όπου μία ιρλανδική οικογένεια στο Κόβεντρι έδωσε δικαστική μάχη για το δικαίωμα να μπορεί να χαράξει στα γαελικά το μνήμα της κόρης της, και παράλληλα ένα από τα πιο σαρωτικά και ατμοσφαιρικά post-punk τραγούδια που έχει γράψει το γκρουπ με απολαυστικές, ηχοληπτικές λεπτομέρειες. Ο δεύτερος βρίσκεται στο φινάλε με το "Nabokov", ένα εκστατικό, ηχητικό ντελίριο με shoegazy κιθάρες - σαν οι Primal Scream να τζαμάρουν χαλαρά με τους Slowdive - στο οποίο ο Chatten απαριθμεί με ποιητική λύσσα τις υποταγές που απαιτεί ο έρωτας, ενώ ο Conor Curley τραγουδάει εθιστικά “Daze ya/Phase ya/Happy daaaays, yeah”. Το ομότιτλο track είναι ό,τι κοντινότερο στον disco δίσκο που είχαν υποσχεθεί οι Ιρλανδοί, με τη βιομηχανική, electro-rock λούπα να δημιουργεί νέες πιθανότητες για το μέλλον του γκρουπ, ενώ οι στίχοι αποτυπώνουν τον ορισμό της τοξικής, ερωτικής σχέσης. Φυσικά, το εξιλεωτικό "I Love You" είναι ο θεμέλιος λίθος: ένα εξομολογητικό γράμμα προς την μάνα πατρίδα για τη σχέση έρωτα-μίσους μαζί της που ακούγεται σαν ένα χαμένο b-side μίας πιο αγριεμένης πλευράς των Stone Roses.
Με εξαίρεση το εντελώς μόνο του "Τhe Couples Across The Way", στο οποίο αντηχεί μόνο η φωνή του Chatten να περιγράφει τις κουρασμένες σκέψεις ενός πολυετούς ζευγαριού πάνω από ένα ακορντεόν, το υπόλοιπο άλμπουμ κάπως αφήνεται στην προσπάθεια των Fontaines D.C να γράψουν μερικά, δυνητικά ραδιοφωνικά χιτάκια με άφθονη 1990’s Britpop νοσταλγία και στόχο να γεμίσουν αβασάνιστα τα φεστιβαλικά τους sets. Έχοντας αυτό κατά νου, η τριπλέτα των "Jackie Down The Line", "Bloomsday" και "Roman Holiday" δεν απογοητεύει ακριβώς, αλλά σίγουρα έχουν γίνει καλύτερες απόπειρες σύλληψης του coolness των αδερφών Gallagher.
Εν τέλει, το Skinty Fia ακούγεται στα αυτιά μου ως ένα άλμπουμ τέλους εποχής για την μπάντα που παράλληλα θα ορίσει και τη μετάβαση της προς μία νέα, εντελώς περίοδο. Μέσα από αυτό οι Fontaines D.C έθεσαν ερωτήματα προς τον εαυτό τους και επιχείρησαν μία πρώτη προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της ταυτότητας τους. Αν τώρα νιώθουν πως έφτασαν πιο κοντά στην πηγή ή ξεριζώθηκαν οριστικά από τον τόπο τους, θα φανεί ως αντίδραση στο επόμενο επεισόδιο. Μέχρι τότε θα είναι η μεγαλύτερη ροκ μπάντα του πλανήτη αυτή την (τόσο σύντομη) στιγμή.
