Ο δίσκος της εβδομάδας
Fever Ray – Plunge
Το Plunge είναι τόσο pop, αλλά και τόσο αντι-pop την ίδια στιγμή. Είναι ένας καθαρόαιμος pop δίσκος από πλευράς δομής, υφολογίας και γενικότερης φιλοσοφίας, αλλά ιδιαίτερα αντι-pop σε ό,τι αφορά την προσβασιμότητά του.
Τέσσερα χρόνια μετά το αμφιλεγόμενο Shaking The Habitual των Knife, η ακατάπαυστα δημιουργική Σουηδή υφαίνει ένα πλέγμα πειραματικής, ηλεκτρονικής pop, εξίσου τραχιάς και επιθετικής, μα πολύ πιο στρωτής δομής σε σχέση με εκείνον τον δίσκο· δεν θα βρείτε ούτε δεκάλεπτες ηχητικές «πεδιάδες» εδώ, ούτε ανισότητες και ανομοιογένειες στον γενετικό κώδικα των κομματιών.
Αυτό που οπωσδήποτε θα βρείτε, είναι καταπληκτικές ιδέες και έξυπνους πειραματισμούς, οι οποίοι δοκιμάζουν τις pop φόρμες, χωρίς όμως ποτέ να ξεφεύγουν πραγματικά από αυτές. Θα βρείτε ένα αυθεντικά εναλλακτικό πνεύμα, το οποίο όμως ποτέ δεν ρέπει προς τη μεριά του «ελιτισμού». Θα βρείτε μελωδικότητα διακριτική, η οποία παραχωρεί το επίκεντρο της προσοχής στην ηχητική συνισταμένη του συνόλου, αντί να βγαίνει η ίδια μπροστά. Θα βρείτε αιχμηρά beats και ακαταμάχητη βιομηχανική αισθητική, που σε κάνουν να φαντάζεσαι ότι ακούς τον δίσκο σε κάποιο κακοφωτισμένο, αποπνικτικό υπόγειο, με πολλές δεκάδες ντεσιμπέλ. Θα βρείτε, ίσως, το soundtrack του cool underground party που πάντα θέλατε να οργανώσετε, αλλά ποτέ δεν τολμήσατε.
Αποτελεί αναμφισβήτητα έναν από τους πιο περιπετειώδεις και ενδιαφέροντες δίσκους της σοδειάς του 2017 εντός του pop φάσματος το Plunge. Είναι άκουσμα αντισυμβατικής απόλαυσης, που εθίζει. Αν σας ιντριγκάρει έστω και λίγο αυτή η περιγραφή, αποκτήστε το χθες.
{youtube}NEFOpIpnFOo{/youtube}
Ακούστε επίσης
Kelela – Take Me Apart
Το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο της αιθέριας R'n'B τραγουδοποιού (δεν αποτελεί τον κανόνα στο είδος, αλλά η συγκεκριμένη εμπλέκεται στο γράψιμο όλων ανεξαιρέτως των κομματιών του δίσκου) έρχεται να προστεθεί ως ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα των σημαντικών female R'n'B κυκλοφοριών των 2010s, δίπλα σε εκείνες της SZA, της Solange και της FKA Twigs. H επιδέξια ισορροπία της ανάμεσα στο mainstream και στο underground συνετέλεσε σε έναν ήχο που «περνάει» και στα δύο ακροατήρια. Η εξαιρετική παραγωγή δίνει ώθηση στις ήδη ενδιαφέρουσες συνθέσεις ώστε να απογειωθούν ηχητικά, προσδίδοντας υφές που παραπέμπουν σε κάτι το απόλυτα σύγχρονο, αλλά την ίδια στιγμή εν δυνάμει διαχρονικό. Στα σημεία δε όπου η μουσική της ηχεί σχεδόν ψυχεδελική, η Kelela αποκτά αυτήν την περιβόητη «ταυτότητα» που λίγοι έχουν αποκρυσταλλώσει από την πρώτη τους κυκλοφορία.
{youtube}ePi5BLJogyA{/youtube}
Converge – The Dusk In Us
O 9ος δίσκος της metalcore μπάντας από τη Μασαχουσέτη κυκλοφόρησε μόλις την περασμένη Παρασκευή, αλλά ήδη θεωρείται από πολλούς ένας από τους καλύτερους της δισκογραφίας τους. Το The Dusk In Us πράγματι ακούγεται σαν άλμπουμ μιας ώριμης μπάντας, αλλά συγχρόνως δεν του λείπουν τα γκάζια και η φρεσκάδα που συναντάει κανείς στα νεότερα συγκροτήματα –και μόνο από τα μπασίματα των κομματιών γίνεται διακριτό αυτό. Οι φανς του είδους δεν θα βρουν πολλές δουλειές αντίστοιχου επιπέδου στ πρόσφατο παρελθόν.
{youtube}DKqOp2YHfhI{/youtube}
Julien Baker – Turn Out The Lights
Ο ήχος του δεύτερου δίσκου της 22χρονης Αμερικανής τραγουδοποιού κινείται κάπου μεταξύ της Sharon Van Etten, της Daughter και των Waxahatchee –στις πιο ακουστικές στιγμές τους. Την κραυγαλέα αυτή έλλειψη προσωπικότητας στον ήχο έρχεται να καλύψει το στιβαρό της songwriting (σε επίπεδο μελωδιών τουλάχιστον), αλλά και η έμψυχη φύση της μουσικής της. Τα έχουμε ξανακούσει μεν, αλλά σπάνια με το συναίσθημα και την πειστικότητα που τα τραγουδάει η Julien Baker.
{youtube}MdBu21i9aEE{/youtube}
Destroyer – Ken
Στον 11ο δίσκο των Destroyer, ο Dan Bejar αφήνει στην άκρη τις jazz και chamber pop ανησυχίες του Poison Season (2015), στρεφόμενος προς λιγότερο πολύπλοκες και περισσότερο προσιτές pop φόρμες. Και μπορεί η ποιότητα του υλικού να μην αγγίζει τα επίπεδα δίσκων όπως το Destroyer’s Rubies (2006) ή το Kaputt (2011), όμως αποτελεί μια ενδιαφέρουσα συλλογή ανάλαφρων, αστικών anthems, η οποία εντέλει αποδεικνύεται εξίσου απολαυστική, μέσα στην απλότητα και στην αμεσότητά της.
{youtube}h-N6jfO5NOQ{/youtube}
The Weather Station – The Weather Station
Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον 4o δίσκο του καναδικού indie folk σχήματος του οποίου ηγείται η Tamara Lindeman. Αν και καλλίφωνη, η χροιά της και (κυρίως) η ερμηνευτική προσέγγισή της σε σημεία θυμίζουν τόσο πολύ την Joni Mitchell (με μια ιδέα από Feist και από Laura Marling), που ενδέχεται να απωθήσει ορισμένους. Παρόλα αυτά, ο δίσκος περιέχει αρκετά καλό υλικό για να αγνοηθεί από τους φίλους του είδους.
{youtube}F1qlK5dF5s4{/youtube}
