Οι αναγνώστες της στήλης και σε έναν βαθμό φίλοι της ανεξάρτητης και όχι μόνο (damn, κλισέ) μουσικής σκηνής της πόλης, θα έχουν ίσως παρατηρήσει (κυρίως online) τη σειρά events που φέρει τον τίτλο Athens Music Week (αν όχι, πατήστε εδώ).  

Στα πλαίσιά της, λοιπόν, στο stage Innovathens της Τεχνόπολης, θα συντονίσω σήμερα Πέμπτη 20/6 στις 3μμ το πάνελ για τη μετάβαση από την εποχή του βινυλίου στην ψηφιακή εποχή

Πριν και μετά, θα παρελάσουν σχεδόν anyone who is someone στη μουσική βιοτεχνία της χώρας, αρκετοί μουσικοί από το παρόν και το μέλλον της πόλης, αλλά σχεδόν κανένας δεν θα μιλήσει για τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Και μακάρι να διαψευστώ. 

Πώς κι έτσι; ίσως αναρωτηθεί κάποιος. Ή γιατί δεν μιλάς εσύ γι' αυτό, ρε μεγάλε; 

Κι όμως, υπάρχει νομίζω ένας δήθεν καθωσπρεπισμός σε τέτοιες διοργανώσεις, αν και ομολογώ ότι κρίνω με εμπειρία αντίστοιχων events που μετριούνται μόλις στα δάκτυλα του ενός χεριού. Παρ' όλα αυτά, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, μου δίνεται η εντύπωση πως σε τέτοιες φάσεις πλανάται μια αίσθηση ότι πρέπει να αποδειχτεί η «βαριά φανέλα» κάποιου ή η σημαντικότητά του ως παράγοντα. Για να το γράψω λαϊκά: πολύς χαμός για το τίποτα· όλο φρου-φρου και αρώματα, μα από ουσία μηδέν. 

Πάλι δεν με πιάνετε, αλλά ελπίζω να συνεχίζετε να διαβάζετε. 

Στη χώρα λοιπόν όπου για όλους τους χι/ψι λόγους δεν έγινε η προβλεπόμενη αρχή με το λανσάρισμα του Spotify μια πενταετία πριν, στη χώρα όπου leading music portals όπως το Avopolis δεν έλαβε επίσημη συμμετοχή μέσω λ.χ. του αρχισυντάκτη του στη Music Week, στη χώρα όπου οι πραγματικά παγκόσμιοι μουσικοί της αγνοούν (σε κάποιον βαθμό) την ύπαρξη και την εγκυρότητα της διοργάνωσης, στη χώρα όπου μουσικά κουμάντο κάνει πλέον το ελληνόφωνο ραπ –όμως δεν διαθέτει ούτε έναν εκπρόσωπο στη Music Week– στη χώρα όπου τα ασχολούμενα με τον πολιτισμό media δεν έχουν αναπτύξει βασικές λειτουργίες (βλ. δικά τους κανάλια στο YouTube για να φιλοξενούν πρεμιέρες, δικά τους podcast series, digital platforms playlists για τα ραδιόφωνα) και αναπαράγουν το περιεχόμενό τους μέσω ιστοσελίδων χωρίς ιδιαίτερα happenings (με απλή ροή ειδήσεων και χωρίς να νιώθουν την ανάγκη να δημιουργούν αυτά τις πολιτιστικές ειδήσεις με αποκλειστικότες, live stream συνεντεύξεις κλπ.), τα νέα για την ελπιδοφόρα ιδέα ενός μουσικού φόρουμ αντιμετωπίζονται με δυσπιστία. Ναι, ακόμα και από έναν συμμετέχοντα. 

Για να γυρίσει ο ήλιος, όπως λένε, θέλει δουλειά πολύ. Ε, αυτό. Το πιο πιθανό είναι με τέτοιες σχετικά οργανωμένες ή εν μέρει σπασμωδικές κινήσεις να προκύψει κανένα κατά τύχη λαϊβάκι μπάντας σε άλλη χώρα, την οποία θα πρόσεξε κάποιος από τους καλεσμένους του εξωτερικού· όσους είδαν Αθήνα στο e-mail κάλεσμα και είπαν «oh yes!, sea, sun and tzatziki».

Από την άλλη, αυτή είναι η Αθήνα. Tο κέντρο της χώρας, μια πόλη η οποία με γεμίζει χαρά κάθε φορά που επιστρέφω από την επαρχία μετά από 50 requests του "Mama?" σε DJ sets, ελπίζοντας ότι στην εκπομπή της Τρίτης ή του Σαββάτου στο ραδιόφωνο της Αthens Voice θα παίξω νέα πράγματα από ντόπιους μουσικούς «με μπάλες», εκπροσώπους της επίκαιρης αθηναϊκής σκηνής, που φέτος «καίει». 

Ζούμε την εποχή της μεγάλης αντίφασης, θαρρώ. Ενώ πλέον το κρατάμε αληθινό σε ουσιαστικό μουσικό επίπεδο, η ανάγκη του φαίνεσθαι (η οποία ήρθε από τα πολιτισμικά γονίδια που μας άφησε μια γενιά διαπλεκόμενων, όσοι προτιμούσαν να τρώνε από τα ευρωπαϊκά πακέτα και αν τους άφηνες μόνους δυσκολεύονταν να οργανώσουν ακόμα και τα βασικά) δεν μας επιτρέπει να ξεχωρίζουμε πού βρίσκεται το καλό γούστο. Όχι μόνο στη μουσική, στον πολιτισμό γενικότερα. Και αυτή η νοοτροπία του κάνουμε κάτι για να αλλάξει ή να φανεί η σκηνή της Αθήνας, ναι μεν θα μπορούσε να βοηθάει, αλλά –αλήθεια τώρα και επί της ουσίας– θαρρείτε ότι εκείνοι που γυρνάνε το έστω λίγο «χαρτί» από μουσική στη χώρα, ξέρουν ποιος είναι ο Οδυσσέας Τζιρίτας, οι TFATFY ή η Melentini;

To  θέμα, ασφαλώς, είναι πρώτα να δημιουργηθεί μια σφιχτή κοινότητα, τέτοια που θα εκπέμπει τόση δημιουργία και καλόγουστη μουσική, ώστε σαν τάση θα προσπεράσει από μόνη της τα πολυεθνικά δίκτυα διανομής και δισκογραφίας, χωρίς να μπορεί να αγνοηθεί από τα music networks. Σχεδόν κάτι σαν κι αυτό που κατάφερε δηλαδή (μέχρι ένα σημείο) ο εγχώριος σκληρός ήχος –έστω και με το ελαφρυντικό ότι πίσω του ενώνεται μια παγκόσμια κοινότητα. Με τα ιδιαίτερα ωστόσο χαρακτηριστικά του, καταφέρνει και στέκει ανεξάρτητος. 

Τα υπόλοιπα, από κοντά. Σήμερα και αύριο, ας ελπίσουμε έστω στη θεωρία και στο ουτοπικό επίπεδο των λιγοστών μουσικών γνώσεων που διαθέτουμε, ώστε να προκύψουν οράματα και θετικές τάσεις.

{youtube}_waCa-L6Ttg{/youtube}

 

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured