Ο δίσκος της εβδομάδας
Janelle Monáe – Dirty Computer
Μέσα από τις θεματικές αλληγορίες των δύο προηγούμενων δίσκων της, εμπνευσμένων από το μνημειώδες φιλμ Metropolis (1927), η Janelle Monáe είχε δείξει ήδη τις τάσεις της προς τη σκεπτόμενη pop –όσο ελλιπής και αν ακούγεται ο όρος «pop» για να προσδιορίσει την πολυσυλλεκτικότητα που χαρακτηρίζει τη μουσική της.
Ωστόσο το (σύμφωνα με δικά της λεγόμενα) άλμπουμ που πάντα ήξερε ότι ήθελε να κάνει, ήρθε στο «τρεις του κλέφτη» και φέρνει στο προσκήνιο τις ανησυχίες της περισσότερο από ποτέ. Μέσα από τη νέα αλληγορία του «βρώμικου υπολογιστή», η οποία συμβολίζει τους δήθεν μολυσματικούς ιούς που φέρουν οι κάθε λογής μειονότητες στα μάτια μιας κοινωνίας γεμάτης από ρατσιστικά αντανακλαστικά, η Janelle Monáe παραδίδει έναν ηχηρό δίσκο μαύρης υπερηφάνειας, queer απελευθέρωσης, φεμινιστικής ενδυνάμωσης, αλλά και προσωπικής λύτρωσης σε κάθε επίπεδο.
Πρωτίστως, όμως, παραδίδει έναν καθαρόαιμο pop δίσκο. Έτσι, οι θεματικές της αυτές δεν επικοινωνούνται με τη μορφή κηρύγματος ή καταγγελτικού λόγου, αλλά μέσα από μια pop διαλεκτική, η οποία έρχεται και δένει με την ανάλαφρη διάθεση του μουσικού σκέλους, στο οποίο έχει δοθεί ανάλογη βαρύτητα.
Θα έλεγε κανείς ότι για πρώτη φορά η πολυμήχανη αλχημίστρια έχει καβαλήσει τις πολλαπλές αναφορές της. Τουτέστιν, δεν παύει να λοξοκοιτάει στο παρελθόν της μαύρης μουσικής (δεν μπορείς να μην ακούσεις τον Prince στο υπέροχο “Make Me Feel” –άλλωστε συμμετείχε κιόλας στη σύνθεση πριν μας αποχαιρετήσει– ή τον Stevie Wonder στο “Don’t Judge Me”), όμως οι αναφορές αυτές έχουν μεταβολιστεί καλύτερα από ποτέ, υπό την έννοια ότι το ηχητικό αποτέλεσμα βρίσκεται γειωμένο στο σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Το παραπάνω επιτυγχάνεται είτε με τη βοήθεια της ολόφρεσκης παραγωγής (παρατηρήστε πώς η αποδυναμωμένη οργανικότητα του ήχου μεταφέρει το “Make Me Feel” από τα 1980s στο 2018), είτε με τον εναρμονισμό των συνθέσεων με σύγχρονα trends (παράδειγμα τα trap στοιχεία σε κομμάτια όπως το “Django Jane” και το “I Like That”), είτε απλά με αυτόφωτες ιδέες στις συνθέσεις: πάνω σε τέτοιες χτίστηκαν κατά βάση ορισμένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, όπως το “Pynk” και το “Crazy, Classic, Life”.
Κι αν ο δίσκος βρίσκεται από πλευράς συνθέσεων ένα κλικ κάτω από το εξαιρετικό The ArchAndroid (2010), η συνεκτικότητά του και το όραμά του το καθιστούν ισάξιο με εκείνο και σίγουρα ανώτερο του καλού, αλλά κάπως άνισου The Electric Lady (2013). Σε κάθε περίπτωση, με το Dirty Computer η Janelle Monáe κατοχυρώνει μια θέση στις σπουδαιότερες μουσικές παρουσίες της δεκαετίας και βέβαια θέτει τον πήχη στο στρατόπεδο της pop σε ύψη που ελάχιστοι θα μπορέσουν να φτάσουν μέσα στο 2018.
{youtube}tGRzz0oqgUE{/youtube}
Ακούστε επίσης
Jon Hopkins – Singularity
Δεδομένου ότι το Immunity του 2013 ήταν ένα από τα καλύτερα ηλεκτρονικά άλμπουμ της δεκαετίας, ο Βρετανός παραγωγός Jon Hopkins είχε δύσκολη αποστολή με την επόμενη κυκλοφορία του. Για τη δημιουργία του Singularity χρειάστηκαν 5 χρόνια, αλλά το αποτέλεσμα δικαιώνει τις προσδοκίες. Η techno συναντάει το ambient σε έναν δίσκο λιγότερο εγκεφαλικό από τον προκάτοχό του, αλλά εξίσου καθηλωτικό.
{youtube}4sk0uDbM5lc{/youtube}
DJ Koze – Knock Knock
Αν το Amygdala του 2013 έβγαλε τον Γερμανό παραγωγό και DJ από την αφάνεια, η νέα του δουλειά αναμένεται να τον φέρει στην πρώτη γραμμή της intellectual ηλεκτρονικής σκηνής. Το Knock Knock εμπεριέχει μπόλικη ευφυΐα, ενδιαφέρουσες συνεργασίες και άψογο sampling. Ένας από τους απαραίτητους δίσκους για το 2018.
{youtube}JE63vMzb3UE{/youtube}
Iceage – Beyondless
Τέταρτος δίσκος για την post-punk μπάντα από την Κοπεγχάγη και μάλλον ο πιο σουλουπωμένος που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Σταθερά καλοί, αν και δεν καταφέρνουν ούτε αυτή τη φορά να εισέλθουν στη σφαίρα του σπουδαίου. Και μάλλον δεν τους καίγεται και καρφάκι.
{youtube}14eJfs8O--Y{/youtube}
