Η καθολική παντοδυναμία του hip hop (και της μαύρης μουσικής γενικότερα) τόσο στο mainstream, όσο και στο εναλλακτικό ακροατήριο (τα τελευταία χρόνια), οφείλεται σε τεράστιο βαθμό στη συνεισφορά του Kanye West στο είδος. Αρχής γενομένης με τις παραγωγές που έκανε στην αυγή της προηγούμενης δεκαετίας για τον Jay-Z και στη συνέχεια με την προσωπική του δισκογραφία, αλλά και με τις παραγωγές που υπέγραψε για άλλους καλλιτέχνες, ο αμφιλεγόμενος rapper έχει εδώ και χρόνια αποκτήσει το status του απόλυτου trendsetter: σχεδόν όποια πέτρα κι αν σηκώσεις πλέον στα hip hop χωράφια, θα βρεις από κάτω κάτι που είτε έχει κάνει πρώτος ο Kanye West, είτε κάτι που έμμεσα έχει την αφετηρία του σ’ αυτόν και αποτελεί προέκταση δικής του έμπνευσης.
Η κατάταξη που ακολουθεί αφορά τη solo δισκογραφία του, καθώς και τους δίσκους συνεργασίας που συναντάει κανείς στον κατάλογό του.
11. G.O.O.D. Music – Cruel Summer (2012)
Το άλμπουμ που κυκλοφόρησε ο Kanye West με τη συμμετοχή των καλλιτεχνών της εταιρείας του υπό την παραγωγή και το curation του ίδιου, έχει τις στιγμές του. Κομμάτια σαν το “Mercy” ή το “Clique” ακούγονται ακόμα στα dancefloors των R'n'B και hip hop parties ανά τον πλανήτη. Ωστόσο, δεν μπορεί να σταθεί δίπλα σε κανέναν άλλο δίσκο του τόσο σε επίπεδο ποιότητας, όσο και σε επίπεδο εκτοπίσματος.
10. Kanye West – ye (2018)
Η νέα solo δουλειά του δαιμόνιου παραγωγού έχει στιχουργικό ενδιαφέρον και κορυφαίες στιγμές, που την ξεχωρίζουν από την πλειονότητα της φετινής hip hop σοδειάς. Παρόλα αυτά, η υπερβολικά σύντομη διάρκεια του δίσκου και (κυρίως) η «ασφάλεια» του ήχου του –κάτι που δεν μπορείς υπό κανονικές συνθήκες να προσάψεις στον Kanye West– τον συγκρατούν χαμηλά στον κατάλογό του.
9. Kanye West – 808s & Heartbreak (2008)
Ο δίσκος όπου ο Kanye West παράτησε το hip hop και βούτηξε σε electro νερά και experimental pop διαθέσεις, προσπαθώντας να τραγουδήσει όπως-όπως, με τη βοήθεια του πιο κραυγαλέου autotune στην ιστορία της δισκογραφίας. Ημιτελής από πλευράς υλικού, αλλά με επιρροή που στην πορεία αποδείχθηκε καταλυτική: χωρίς τη μεσολάβηση του 808s & Heartbreak δεν θα είχαμε Drake, Frank Ocean και The Weeknd (μεταξύ άλλων), όπως τους ξέρουμε σήμερα.
8. Jay-Z & Kanye West – Watch The Throne (2011)
Ο Kanye West με τον μέντορά του δίνουν ρέστα παραγωγής και ηχογραφούν ορισμένα εντυπωσιακά κομμάτια, με εξέχον βέβαια το “Ni**as In Paris”, που εξελίχθηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα hip hop megahits της δεκαετίας και απ' ό,τι φαίνεται θα αντέξει στον χρόνο. Αν ο δίσκος δεν αποτελούνταν κατά το ήμισυ από ανιαρά filler tracks, θα βρισκόταν σε κάποια από τις κορυφαίες θέσεις της λίστας.
7. KIDS SEE GHOSTS – KIDS SEE GHOSTS (2018)
Η φετινή αυτή συνεργασία του Kanye West με τον Kid Cudi οδήγησε σε ένα ιδιαίτερα σκοτεινό άλμπουμ που στην αρχή ξένισε με τις πειραματικές κατευθύνσεις τις οποίες ακολουθεί, αλλά στην πορεία αποδείχθηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και ξεχωριστή προσθήκη στον κατάλογο του πρώτου. Απέχει από την τελειότητα που του προσέδωσαν κάποιοι, αλλά παρέχει υποσχέσεις ότι η δημιουργικότητα του χαρισματικού παραγωγού δεν έχει εξαντληθεί.
6. Kanye West – The Life Of Pablo (2016)
Το πώς καταφέρνει αυτός ο αχταρμάς ιδεών να αποτελεί άκουσμα που λειτουργεί παρά την κραυγαλέα έλλειψη συνοχής, είναι ένα μυστήριο που ο γράφοντας δεν έχει ακόμα καταφέρει να λύσει. Πάντως, μάλλον έχει να κάνει με την ποιότητα αλλά και την πυκνότητα των καλών ιδεών που κατοικοεδρεύουν μέσα στην tracklist· κάθε νέο κομμάτι και κρυάδα, πριν όμως προλάβεις να γκρινιάξεις για την άγαρμπη συρραφή, έχεις ήδη αρχίσει να απολαμβάνεις το επόμενο beat drop.
5. Kanye West – Graduation (2007)
Εδώ αρχίζουν να σοβαρεύουν τα πράγματα. Σε μια εποχή που ο μουσικός Τύπος προέβλεπε την αρχή του τέλους του hip hop, ο Kanye West του έδωσε πνοή ζωής κυκλοφορώντας ένα άλμπουμ αφενός μαζικά εμπορικό και αφετέρου ηχητικά προοδευτικό, αφού τα ηλεκτρονικά στοιχεία που εισήγαγε στην παραγωγή φρέσκαραν το είδος και έδειξαν τον δρόμο για την κατεύθυνση που θα ακολουθούσε τα επόμενα χρόνια –και που διατηρεί μέχρι σήμερα.
4. Kanye West – Yeezus (2013)
Στο Yeezus, ο Kanye West αξιοποίησε την industrial hip hop κληρονομιά των Dälek και των Death Grips και τελειοποίησε τον ήχο αυτόν σε έναν πραγματικά ανατρεπτικό (για τα mainstream δεδομένα) δίσκο, ο οποίος έσκασε από το πουθενά και δίχασε λόγω της παραληρηματικής του φύσης. Μαζί με το 808s & Heartbreak αποτελεί τη μεγαλύτερη ηχητική πρόκληση που έχει παρουσιάσει στο παραδοσιακό hip hop κοινό –με τη διαφορά όμως ότι αυτή τη φορά το delivery ήταν άρτιο και ολοκληρωμένο.
3. Kanye West – Late Registration (2005)
Το «δύσκολο δεύτερο άλμπουμ» αποδείχθηκε εύκολη υπόθεση για τον Kanye West. Στο ίδιο μήκος κύματος με το ντεμπούτο, γεμάτο με samples από τη δεξαμενή της soul (χωρίς τις chipmunk φωνές βέβαια), με εξονυχιστικά δουλεμένη παραγωγή και με singles-δολοφόνους, το Late Registration εξάπλωσε τη φήμη του και επιβεβαίωσε τον μουσικό Τύπο, που ήδη από την προηγούμενη χρονιά έκανε λόγο για το νέο μεγάλο όνομα, το οποίο ήρθε για να μείνει.
2. Kanye West – The College Dropout (2004)
Ο Kanye West συστήθηκε ως rapper και performer με έναν δίσκο-διαμάντι, που δικαίως θεωρείται ένα από τα καλύτερα hip hop ντεμπούτα στην ιστορία του είδους και αδίκως παραβλέπεται από τους νεαρότερούς του fans. Πανέξυπνες γραμμές, κοφτερό rapping, sampling κορυφής, παραγωγή-υπόδειγμα, ροή που καθηλώνει. Μέχρι και τα skits του απαγορεύουν το …skip. Κάπως έτσι ξεκίνησε μια δισκογραφική πορεία που θα άλλαζε το hip hop ολοσχερώς.
1. Kanye West – My Beautiful Dark Twisted Fantasy (2010)
Ακόμα και η λέξη «μεγαλεπήβολο» είναι ανεπαρκής για να περιγράψει τη φιλοδοξία του Kanye West στο 5ο του, ανατριχιαστικά δουλεμένο άλμπουμ. Δεν υπάρχει κάτι μη ευθυγραμμισμένο μέσα στον δίσκο, δεν υπάρχει στιγμή όπου να απουσιάζει η δημιουργική ευφυΐα, δεν υπάρχει κομμάτι που να εξοκείλει από τη συνεκτική ιδέα του project, δεν υπάρχει δευτερόλεπτο ανέμπνευστο ή μη απολαυστικό. Το μεγαλείο του My Beautiful Darκ Twisted Fantasy έπεισε ακόμα και τα ταγμένα indie kids να δώσουν προσοχή στο hip hop (κατά τρόπο ανάλογο με το Kid A, που 10 χρόνια νωρίτερα έχτιζε γέφυρες ανάμεσα στο indie και την ηλεκτρονική μουσική) και αποτέλεσε την απαρχή του βασικού μουσικού trend της δεκαετίας που διανύουμε: της στροφής δηλαδή του εναλλακτικού κοινού στη μαύρη μουσική. Ήταν εμφανές εξαρχής ότι ένας δίσκος σαν κι αυτόν έθετε αυτομάτως υποψηφιότητα για «δίσκος της δεκαετίας» –και μέχρι σήμερα είναι αμφίβολο ότι έχει ξεπεραστεί από κάποιον άλλον.
{youtube}PeFGaXCYktg{/youtube}
