Ο δίσκος της εβδομάδας
Kanye West – Ye
Το Ye ακούγεται σαν φυσική προέκταση του The Life Of Pablo (2016). Ένα φαινομενικά πρόχειρο κολάζ ήχων αμφιβόλου συνοχής, δηλαδή, που μεμονωμένα όμως περιέχουν λαμπρές ιδέες· οι οποίες, αν και ακούγονται ημιτελείς, τελικά λειτουργούν θαυμάσια.
Φαντάζει, ακόμη, σαν ένα «σάρωμα» του Kanye West στους ήχους με τους οποίους έχει καταπιαστεί στο παρελθόν. Το ξεκίνημα με το “I Thought About Killing You” και το “Yikes” θυμίζει τις ηχητικές κατευθύνσεις του προηγούμενου δίσκου (η στιχουργική παράνοια του πρώτου θα μπορούσε να παραπέμψει και στο Yeezus του 2013), το “No Mistakes” μοιάζει βγαλμένο από το Graduation (2007), ενώ το υπέροχο highlight του δίσκου “Ghost Town” αποτελεί μια σπουδή από μόνο του: το sampling κλείνει το μάτι στους φανς των πρώτων ημερών (The College Dropout, Late Registration), ενώ η ηλεκτρική κιθάρα στο δεύτερο μισό φέρνει στον νου την παραγωγή σε ορισμένα από τα κομμάτια του My Beautiful Dark Twisted Fantasy (2010).
Για μία ακόμα φορά, η οργιώδης φαντασία του Kanye West δεν αφήνει περιθώρια πλήξης στον ακροατή. Ο δίσκος είναι πλούσιος σε ποικιλόμορφες ιδέες, πυκνή παραγωγή με πολλαπλά επίπεδα, απρόσμενες ανατροπές, ενδιαφέροντα features (η 070 Shake στο “No Mistakes” ξεχωρίζει με τα ανατριχιαστικά της φωνητικά), αλλά και στίχους που σε κάνουν να σαστίσεις –αν και όχι πάντοτε με τη θετική έννοια.
Μιλώντας για το στιχουργικό περιεχόμενο, είναι αξιοσημείωτη η ευθύτητα και η ειλικρίνεια με την οποία προβάλλεται η περσόνα του αμφιλεγόμενου rapper, ίσως για πρώτη φορά. Το εξώφυλλο από μόνο του μαρτυρά την επίγνωση του Kanye West για την κατάσταση της ψυχικής του υγείας, ενώ οι εκλάμψεις αυτογνωσίας ως προς τα πάθη, τις αντιφάσεις και την προβληματική του συμπεριφορά κατακλύζουν ολόκληρο τον δίσκο. Και ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι για πρώτη φορά εμφανίζονται στις γραμμές του δείγματα ενσυναίσθησης και ευαισθησίας, μέσα στον εγωκεντρισμό του –προσέξτε το “Wouldn’t Leave”, για παράδειγμα.
Όπως και κάθε δουλειά του Kanye West, έτσι και το Ye βρίθει από προσωπικότητα, ευρηματικότητα και περιεχόμενο, καταφέρνοντας να μη μοιάζει ούτε κατά προσέγγιση με οτιδήποτε άλλο έχει ηχογραφηθεί από άλλους παραγωγούς. Συγκαταλέγεται στους καλύτερους του δίσκους; Σίγουρα όχι, αλλά όταν ο πήχης της δισκογραφίας σου έχει τεθεί τόσο ψηλά, ακόμα και ένας από τους πιο αδύναμους δίσκους σου υπερβαίνει κατά πολύ τον μέσο όρο του είδους.
δείγμα γραφής εδώ
Ακούστε επίσης
Pusha T – DAYTONA
Ο τρίτος δίσκος του Pusha T θα μπορούσε (και ενδεχομένως θα έπρεπε) να βρίσκεται στη θέση του Ye ως δίσκος της εβδομάδας. Σε μια ιδιαίτερα ...αλτρουιστική κίνηση για τα δεδομένα του, ο Kanye West –βσικός παραγωγός του άλμπουμ– παραχώρησε ορισμένα από τα καλύτερα beats του στον «προστατευόμενό» του.
Μέσα στα (επίσης) 7 κομμάτια του (επίσης) σύντομου και περιεκτικού αυτού δίσκου, μετά βίας βρίσκει κανείς κάτι περιττό. Απεναντίας, το DAYTONA είναι γεμάτο από κοφτερές ρίμες, αξιοζήλευτο rapping και άπαιχτα beats, σαν εκείνα του “If You Know You Know” (η υπογραφή του Kanye φωνάζει από χιλιόμετρα –στα καλύτερα της χρονιάς ήδη), “The Games We Play”, “Hard Piano”, και βέβαια το “Infrared”, με την περιβόητη μπηχτή στον Drake για τους ghostwriters που χρησιμοποιεί στα κομμάτια του.
Μην αφήσετε τη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια που προκάλεσε η επιλογή του εξωφύλλου (φωτογραφία από μπάνιο της Whitney Houston, τη μέρα του θανάτου της) να σας αποθαρρύνει από το να ασχοληθείτε με το DAYTONA· έχουμε να κάνουμε με μία από τις κορυφαίες κυκλοφορίες του 2018.
{youtube}SJzFSxe__fg{/youtube}
Father John Misty – God’s Favorite Customer
Η ενδιαφέρουσα δισκογραφική διαδρομή του Father John Misty συνεχίζεται με ένα ακόμη αξιόλογο άλμπουμ, το οποίο καταφθάνει μόλις έναν χρόνο μετά το αμφιλεγόμενο Pure Comedy. Και παρότι το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε ήταν τόσο σύντομο, η τραγουδοποιία του έχει αξιοσημείωτη διαφορά σε σχέση με πέρυσι: οι τόνοι είναι υψηλότεροι, οι μελωδίες είναι πιο ζωηρές, οι ενορχηστρώσεις πιο πλούσιες, ενώ και η στιχουργική προσέγγιση δεν έχει τόσο έντονο «διδακτικό» ύφος. Μπορεί αυτή τη φορά ο Josh Tillman να μην έγραψε κομμάτια σαν εκείνα του I Love You, Honeybear (2015) ή ακόμη και του Fear Fun (2012), όμως το God's Favorite Customer διαθέτει αρκετή ουσία ώστε να μην αφήσει τους φίλους του απογοητευμένους.
{youtube}j5B5IGqyy2s{/youtube}
Natalie Prass – The Future And The Past
Μετά από ένα επιτυχημένο ντεμπούτο το 2015, η Aμερικανή indie pop τραγουδοποιός με τη λεπτεπίλεπτη φωνή επιστρέφει, με αισθητά διαφοροποιημένο ήχο. Το The Future And The Past είναι δίσκος ως επί το πλείστον ρυθμικός, με πολλά από τα κομμάτια του να χορεύονται, αν και δεν λείπουν οι μπαλάντες που την καθιέρωσαν πριν από 3 χρόνια. Οι μελωδίες της αυτή τη φορά δεν είναι πάντα στιβαρές, ενώ οι περιορισμένες της φωνητικές ικανότητες παραμένουν εμπόδιο στην «απογείωση» των ερμηνειών. Ωστόσο και ο δεύτερος αυτός δίσκος της αποτελεί αξιόλογο δείγμα γραφής.
{youtube}0pv7rN-_IWU{/youtube}
