Κάποιοι θα δικαιολόγησαν το ότι μετά από κάνα μισάωρο στη σκηνή ο Mark την κοπάνησε χωρίς αντίο, ρίχνοντας το φταίξιμο στην «εκκεντρικότητα», στο «φευγάτο μυαλό», στη «διαφορετική ψυχοσύνθεση». Τρίχες κατσαρές... Καμία «ασυμβίβαστη φύση» δεν επιβίωσε στον σημερινό Mark E. Smith και οφείλουμε να έχουμε μηδενική ανοχή σε τέτοιες πράξεις ληστοπραξίας του πανκ πνεύματος...

Με έναν νέο δίσκο έτοιμο σχεδόν να κυκλοφορήσει, η 10μελής Φάλαινα «αναδύθηκε» στην καλύτερη μέχρι σήμερα φόρμα της στη σκηνή του An Club, δίνοντας ένα πολύ κεφάτο λάιβ...

Ο Σταύρος Ξαρχάκος δεν περιορίστηκε απλά στην προετοιμασία του προγράμματος, αλλά βρέθηκε κι αρκετή ώρα επί σκηνής για να διευθύνει την ορχήστρα με την αυστηρότητα και την απολυτότητα που τον διακρίνει, αλλά και μ’ ένα πάθος το οποίο σε ορισμένες στιγμές ράγισε αυτό το προφίλ...

Ήρθαν, είδαν και κατενθουσίασαν ένα γεμάτο An Club. Ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν και σήμερα (βρετανικές) κιθαριστικές μπάντες ικανές για τέτοιες συγκινήσεις;

Ήταν σαν να μπαίνεις σε μια χρονοκάψουλα: Rap metal 1990s κοπής, με ολίγη από την ηλεκτρονική ψυχεδέλεια εκείνης της εποχής. Αλλά οι Λονδρέζοι το 'χουν ακόμα και ήξεραν πώς να υποστηρίξουν την ηχητική τους πρόταση...

Στον Παρνασσό, μέσα σε λιγότερες από δύο ήσυχες ώρες, ο Κωνσταντίνος Βήτα μας θύμισε το συγκινησιακό φορτίο της μουσικής του και τον λόγο που τα τραγούδια του είναι πρωτίστως βιωματικά...

Δεν πέτυχε η συζητημένη παράσταση στα όσα θέλησε να αποτυπώσει, έχει όμως ως βασικό ατού μια καταπληκτική Μαρινέλλα, η οποία σε κάνει (κυριολεκτικά) να βουρκώνεις με τις ερμηνείες της...

Κατανυκτική συναυλία, που εξελίχθηκε ως μια σειρά μυσταγωγικών, χαμηλότονων εξομολογήσεων μεταξύ πιάνου και ακορντεόν. Αν και οι δύο συντελεστές μπορούσαν να τολμήσουν περισσότερο, δικαίως χειροκροτήθηκαν θερμά από όσους βρέθηκαν στον Παρνασσό...

Τα 50 χρόνια εμπειρίας του Nick Gravenites άστραψαν και βρόντηξαν την Παρασκευή στο Half Note. Kέρδισε την αγάπη του κόσμου με το που κάθισε στην καρέκλα του πάνω στη σκηνή –σαν άλλος BB King...

Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που δεν σε αρπάζει απ’ τα μαλλιά, αλλά προτιμά να σε αφήσει να βυθίζεσαι αργά μέσα του. Παρακολουθώντας το, έχεις ακόμα μία εξήγηση για το πώς η πρωταγωνίστριά του καταφέρνει να παραμένει ακλόνητη στο προσκήνιο, εδώ και 43 χρόνια...