Μου φάνηκε εξεζητημένα πολύπλοκο, ένας ηθελημένα δυσεπίλυτος γρίφος. Ήταν βέβαια εντυπωσιακό σαν θέαμα, ενώ οι πληθωρικοί τρόποι συνδυασμού του ηχητικού με το οπτικό υπήρξαν σε στιγμές εξαιρετικοί...

O δικός μας Spyweirdos, ο Lionel Marchetti, η μεταξύ τους σύμπραξη, το απαιτητικό σετ των Marina Rosenfeld & Okkyung Lee και ο (κομματάκι) κουραστικός Tarek Atoui...

Δεν παύω να εντυπωσιάζομαι από το πόσο πρωτόγονα έντονη ηχεί η φωνή του, ανεξαρτήτως χώρου και ακουστικής. Οι κραυγές του, αλλά και το τσαλάκωμα της ερμηνείας του, κρατάνε όσο και οι πεντακάθαρες, βαρύτονες διηγήσεις του...

Οδηγούμαστε λοιπόν στη δύναμη της διάδρασης· στο πώς ένα μέσο μπορεί να λειτουργήσει ερχόμενο σε αντιπαραβολή με ένα άλλο. Ή, καλύτερα, στο πώς μια ιδέα μπορεί να εμπεριέχει τον ήχο και ταυτόχρονα την οπτικοποίησή του...

Επιτυχής έναρξη εργασιών την Παρασκευή για το (εγχώριο) φεστιβάλ που καθιερώθηκε αναζητώντας την έκπληξη, το ατελές, τα ρήγματα προσωπικής γλώσσας και ερμηνείας...

Το ρολόι δεν το κοίταξα σε καμία φάση της βραδιάς. Βρισκόσουν απλά εκεί, στο τώρα, άκουγες ροκ εν ρολ κι ένιωθες σαν στο σπίτι σου στο γεμάτο Gagarin...

Η πληθωρική Αμερικανίδα ήρθε στο Half Note για να χαρεί την αξία του πονεμένου –μα πάντα αεράτου– μπλουζ τραγουδίσματος των 1950s και της ψυχοπονιάρικης Νότιας soul των 1960s...

Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει και η δισκογραφία του κι έτσι το όνομά του δεν θα ακούγεται μόνο ως απάντηση στην ερώτηση «ποιο είναι το πιο περίεργο λάιβ που έχεις παρακολουθήσει;»...

Κι αφού τελείωσε το μικρό εκείνο ταξίδι, μας έσπρωξε και πάλι προς τον χορό, ενώ στο video wall εναλλάσσονταν κύματα χαβανέζικων διαστάσεων και ντοκιμαντέρ της NASA για τον ήλιο...

Έγινε προφανές το Σάββατο ότι προτεραιότητα δεν είχαν τα πειράματα, παρά μόνον η αγνή πώρωση που μπορούν να μεταδώσουν τα ογκώδη τους ριφ και ο τσαμπουκάς με τον οποίον πατούσαν το σανίδι του An Club...