Το επίσημο πρόγραμμα έκλεισε με "Το Ακορντεόν" του Λοΐζου και προσωπικά ένιωσα πολύ αισιόδοξος τραγουδώντας με όλα τα νέα αγόρια και κορίτσια γύρω μου το «δεν θα περάσει ο φασισμός»...

Ο Matt Elliott ήταν ανοιχτόκαρδος και ιαματικός όσο έπαιξε την Παρασκευή στο Tin Pan Alley. Ήταν όσο Richard Hawley έπρεπε και όσο Mark Lanegan χρειαζόμασταν...

Διατηρούν, ωστόσο, κάτι σημαντικό από την τζαζ εργαλειοθήκη τους· το ένστικτο του αυτοσχεδιασμού. Με αυτό προσεγγίζουν τη λόγια μουσική παράδοση, δημιουργώντας διαρκώς ρήγματα στη μπαρόκ φρασεολογία...

Με τη φωνή του Paul Banks να υποδαυλίζει συνειδήσεις, να παλαντζάρει ως εκκρεμές μεταξύ μιας ιδιότυπης ντροπαλοσύνης και της οργής που διακρίνεται πίσω από το παγωμένο του βλέμμα...

Κάθε στροφή που έπαιρναν οι αυτοσχεδιασμοί του ήταν πιο συναρπαστική από την προηγούμενη, σε ένα σετ που κράτησε μισή ώρα, αλλά φάνηκε σαν μια στιγμή...

Μέχρι τα μπαρ του (γεμάτου) Gagarin έφτασε την Πέμπτη το pongo, σε μια βραδιά η οποία άνηκε στο ακραιφνές πανκ και στην κοινωνική καταγγελία...

Ο Dr. Who, οι Όμορφοι Ήχοι που σκάρωνε η Delia Derbyshire στα υπόγεια του BBC σε πείσμα των συγχρόνων της και ο Peter Kember των Spacemen 3 ζωντάνεψαν μπροστά μας, σε μια φανταστική παράσταση...

Θριαμβευτικό sold-out για την πανκ γενιά των 1980s, με κάμποσο νεαρόκοσμο να κατακλύζει το Gagarin, για μια συναυλία που άγγιξε τις 6 ώρες διάρκειας...

Κάθε φορά που εμείς θα τους προσπερνάμε, μια νέα γενιά «σκοτεινών» μουσικόφιλων οφείλει να χαιρετίζει μία από τις μπάντες που δεν είναι κακό να θυμόμαστε ως μυθική...

Ο πήχης των προσδοκιών βρισκόταν ψηλά• δεν έρχεται άλλωστε κάθε μέρα μια περσόνα σαν τον Iancu Dumitrescu στην πόλη σου. Το αποτέλεσμα, ωστόσο, κρίνεται κομψί-κομψά...