Σε έναν δίκαιο κόσμο, θα έπρεπε να παραδίδουν σεμινάρια σε ανερχόμενα συγκροτήματα (αλλά και σε ορισμένα καταξιωμένα), περί του πώς να βάζεις φωτιά σε ένα live...

Χειρίστηκαν με αρκετό άγχος μα και κέφι την πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα, η οποία έγινε όμως σε ακατάλληλο χώρο: η βραδιά στο Άλικο είχε ως μετρητή το πιοτό κι ενώ έπαιζαν, ίπταντο γύρω τους τυροπιτάκια και μεζεκλίκια...

Η πηγαία ενέργεια της μπάντας, ο άκρατος λυρισμός της ερμηνείας του Kürsch, αλλά και η «οικογενειακή» ατμόσφαιρα που επικράτησε στο Gagarin, υπήρξαν σημεία-κλειδιά για μία ακόμα μνημειώδη συναυλία των Γερμανών στα μέρη μας...

Τα κατάφεραν, κυρίως γιατί δεν παρίσταναν τους Zeppelin. Τους έβγαινε δηλαδή περισσότερο η ταύτιση και η πώρωση που αισθάνεται ένας σκληροπυρηνικός φαν, παρά η προσπάθεια παραγωγής ενός «γνήσιου αντιγράφου»...

Με λυσεργικά cool ηχητική άποψη και με τη φρεσκάδα της γαλλικής ποπ των 1960s να ελαφραίνει το κλίμα, έδωσαν μια εξαιρετική συναυλία. Η προσέλευση ωστόσο στο Fuzz, κρίνεται μέτρια... 

Αν αισθανθήκατε κάτι σαν σεισμό προχθές στα πέριξ της πλατείας Μαβίλη, ήταν από τα χειροκροτήματα στο Μέγαρο. Στο πιο αθόρυβο και ίσως ανέλπιστο sold-out της μέχρι τώρα συναυλιακής σαιζόν...

Ο Skrillex ήρθε, είδε, έπαιξε και αιχμαλώτισε τα αυτιά και τις καρδιές όσων βρέθηκαν το Σάββατο στο Gazi Music Hall. Κοινώς, το σετ μας πήρε το σκαλπ...

Πώς δονήθηκε το (σχεδόν γεμάτο) An Club με πυκνές, αλήτικες σλατζογκρούβες και αργόσυρτες, doom οιμωγές...

Πέσανε στην παγίδα και ομογενοποίησαν τις συνθέσεις τους, επιθυμώντας να «γκαζώσουν» συναυλιακά. Όσοι πάντως πήγαν υποψιασμένοι στο An, αποζημιώθηκαν από την απόδοση των Βρετανών...

Αν και ελαφρώς πεπερασμένο πια, το μονολιθικό stoner των headliners κέρδισε τις εντυπώσεις στο Κύτταρο. Αλλά η πραγματική αποκάλυψη ήταν τελικά οι Κομπραίοι και η τομή τους μεταξύ Blue Cheer και Death...