Η συναυλία θα μπορούσε να φέρει τον γενικότερο τίτλο «όταν το παλιό συναντά το καινούργιο» ή ακόμα «όταν το αγνό κι ανεπιτήδευτο συναντά το στυλιζαρισμένο και καλά μελετημένο»...

Το πέρας του live με άφησε να μην αναπολώ την αίγλη των νεανικών χρόνων της μπάντας (και εμού), αλλά κυρίως να επιθυμώ έντονα την ανανέωση των όρκων αφοσίωσης με τους «ήρωες» μου...

Είτε ακούγαμε reggae, είτε latin, είτε παραδοσικά καμερουνέζικα, παίζονταν με την ίδια ακριβώς αστείρευτη ενέργεια. Ακόμα δεν το χωράει ο νους μου, από πού μπορεί ένας άνθρωπος ο οποίος έχει πια περάσει τα 80 να αντλεί τέτοια όρεξη...

Άκαμπτος και με μια μόνιμη γκριμάτσα ανόρεχτης ευχαρίστησης, μας χάρισε δυόμιση «thank you» όλα κι όλα και έφυγε από το Gagarin χωρίς αντίο. Στο μεταξύ, όμως, δεν έμεινε κανείς δυσαρεστημένος...

Σε ό,τι αφορά κάποιους που άρχισαν να αποχωρούν από τη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών ήδη από το πρώτο 20λεπτο: δεν διάβασαν πού πήγαιναν; Τι περίμεναν δηλαδή να ακούσουν, το “Perfect Day”;

Άργησαν να πάρουν μπροστά τα κορίτσια από την Ουάσινγκτον –ειδικά η Mary Timony– αλλά εν τέλει η βραδιά στο Six d.o.g.s. πέρασε ευχάριστα. Κι ας μην έπιασαν τα επίπεδα coolness του δίσκου...

«Ορεκτικό» με Άγρια Χορωδία και υπέροχα «κυρίως πιάτα» από τους Νορβηγούς Streifenjunko και τους Αμερικανούς Jason Lescalleet & Aaron Dilloway, οι οποίοι και καταχειροκροτήθηκαν στο φινάλε...

Το πιο αναπάντεχα επιτυχημένο live της μέχρι τώρα συναυλιακής χρονιάς; Οι Τέσσερις (βρετανικές) Κουκουβάγιες γέμισαν τόσο το Gagarin, ώστε αναρωτιόσουν αν έχεις έρθει στο σωστό μαγαζί...

Τρεις παραστάσεις που, η καθεμιά με τον τρόπο της, σε κρατούσαν σε εγρήγορση. Μια βραδιά, επιπροσθέτως, που συνοδεύτηκε και από το ευτυχές γεγονός του παρ’ ολίγον sold-out...