Θριάμβευσαν οι Σουηδοί, γεμίζοντας τόσο το Principal στη Θεσσαλονίκη, όσο και το Gagarin στην Αθήνα και κερδίζοντας άνετα εντυπώσεις, μα και ενθουσιώδη χειροκροτήματα...

Η φήμη που ακολουθεί τις ζωντανές τους εμφανίσεις επιβεβαιώθηκε, αλλά μέχρις εκεί. Φύτευαν τις μπασογραμμές τους στο μυαλό σου, όμως η μουσική τους έχασε γρήγορα την ικανότητα να εκπλήσσει και να εκπλήσσεται...

Μετά από 1 περίπου ώρα συναυλίας κι ενώ η μπάντα είχε πια παίξει τα ¾ της setlist της, το “Bela Lugosi’s Dead” (των Bauhaus) έκανε ξαφνικά την ανατροπή. Και μετά άρχισε η διασκέδαση...

Δεν πήγαν πολλά πράγματα καλά στη φετινή τους εμφάνιση στη χώρα μας. Το κόλπο, μάλιστα, άρχισε να «στραβώνει» από νωρίς...

Στο γήπεδο του Tae Kwo Do δεν επαναλήφθηκε η υπέροχη βραδιά που μας είχε χαρίσει πριν 2,5 χρόνια στον Λυκαβηττό. Κι ας υπήρξαν σίγουρα οι στιγμές εκείνες στις οποίες η απόλαυση του κοινού πάτησε βουνοκορφή...

Βιομηχανικά ηχητικά ιντερλούδια, περιγραφές για μέρη απομονωμένα στο αστικό τοπίο, αφηγήσεις για την ψυχή, την κοινωνία και για τη νιότη που πέρασε ανεπιστρεπτί...

Σαν να πάσχιζαν οι Βρετανοί να βγει όπως-όπως ο γνώριμος ήχος τους και να μην προκαλέσει καχυποψία στους πιο έμπειρους ακροατές των πίσω σειρών...

Μια αληθινά περιπετειώδης βραδιά στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου. Είναι τρελοί αυτοί οι Νορβηγοί...

Αν παρέδιδε το ίδιο σετ σε κάποιο πολύωρο φεστιβάλ, θα ήταν ένας ακόμα απ' όσους κρατάνε τον ρυθμό ψηλά, έχοντας κατά νου τα πόδια των παρευρισκομένων...

Μας φιλοδώρησαν με βαρβάτο, groovy acid rock, που όχι μόνο δεν κούρασε, μα αντιθέτως κούνησε γοφούς και σβέρκους. Οι Quicksilver Messenger Service θα ήταν περήφανοι για πάρτη τους...