Αν και δεν υπήρχαν visuals, η μουσική των Φινλανδών αποτέλεσε το soundtrack του πιο απόκοσμου τριπαρίσματος...

Σε έναν δίκαιο κόσμο, θα έπρεπε να παραδίδουν σεμινάρια σε ανερχόμενα συγκροτήματα (αλλά και σε ορισμένα καταξιωμένα), περί του πώς να βάζεις φωτιά σε ένα live...

Η πηγαία ενέργεια της μπάντας, ο άκρατος λυρισμός της ερμηνείας του Kürsch, αλλά και η «οικογενειακή» ατμόσφαιρα που επικράτησε στο Gagarin, υπήρξαν σημεία-κλειδιά για μία ακόμα μνημειώδη συναυλία των Γερμανών στα μέρη μας...

Με λυσεργικά cool ηχητική άποψη και με τη φρεσκάδα της γαλλικής ποπ των 1960s να ελαφραίνει το κλίμα, έδωσαν μια εξαιρετική συναυλία. Η προσέλευση ωστόσο στο Fuzz, κρίνεται μέτρια... 

Ο Skrillex ήρθε, είδε, έπαιξε και αιχμαλώτισε τα αυτιά και τις καρδιές όσων βρέθηκαν το Σάββατο στο Gazi Music Hall. Κοινώς, το σετ μας πήρε το σκαλπ...

Πώς δονήθηκε το (σχεδόν γεμάτο) An Club με πυκνές, αλήτικες σλατζογκρούβες και αργόσυρτες, doom οιμωγές...

Πέσανε στην παγίδα και ομογενοποίησαν τις συνθέσεις τους, επιθυμώντας να «γκαζώσουν» συναυλιακά. Όσοι πάντως πήγαν υποψιασμένοι στο An, αποζημιώθηκαν από την απόδοση των Βρετανών...

Αν και ελαφρώς πεπερασμένο πια, το μονολιθικό stoner των headliners κέρδισε τις εντυπώσεις στο Κύτταρο. Αλλά η πραγματική αποκάλυψη ήταν τελικά οι Κομπραίοι και η τομή τους μεταξύ Blue Cheer και Death...

Αμφιταλαντευόμενοι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, άφησαν μια γεύση διαφορετική της «αποξένωσης» του παραδοσιακού ήχου, εστιάζοντας σε ένα αμυδρό φως τη στιγμή που άλλοτε υπήρχε μόνο σκοτάδι...

Γέμισε το Fuzz στην Αθήνα, αλλά στη Θεσσαλονίκη δεν πήγε ο αναμενόμενος κόσμος. Πάντως αμφότεροι οι ανταποκριτές μας κάνουν λόγο για μια φοβερή συναυλία –για (περίπου) 2 ώρες «ατόφιας, καθαρτήριας κιθαριστικής μουσικής»...