Με κεντρικό πρόσωπο τον Pepper Keenan, η απόδοση των Αμερικανών κυμάνθηκε σε εξαιρετικά επίπεδα, αντάξια των αγέρωχων ηρώων που φάνταζαν σε εποχές που η δημοτικότητά τους κραταιά μεσουρανούσε. Ωστόσο η αντίδραση του κοινού, υπήρξε μάλλον παγερή...

Από το Gold Shadow προήλθε και η μάλλον κορυφαία στιγμή της βραδιάς, στιγμή μυρωμένη με το πνεύμα του Leonard Cohen, αφού η εκτέλεση του “Labyrinth Song” μόνο με μία κιθάρα, μοίρασε απλόχερα την αίσθηση μιας καλλιτεχνικής μετενσάρκωσης των πρώιμων στιγμών του Καναδού ποιητή...

Οργιαστικές ακολουθίες riffs βγαλμένων από τις καλύτερες μέρες του θείου Tony, ένας τραγουδιστής που θυμίζει Ozzy ακόμα και στον τρόπο με τον οποίον κρατάει το μικρόφωνο κι ένας ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό-ς μπασίστας, που θα έκανε τον Geezer περήφανο για την επιρροή που του ασκεί... 

Πώρωση, κάγκελο-diving, κουτουλίδια και ανελέητη κλωτσοπατινάδα χθες βράδυ στο An Club...

Όλοι στο Κύτταρο πανηγύριζαν σαν να ήταν 1993 και οι Αυστραλοί να επισκέπτονταν για δεύτερη φορά το Ρόδον (μετά την ιστορική συναυλία του 1992). Πράγματι, αν έκλεινες τα μάτια, δεν θα καταλάβαινες τη διαφορά...

Η δεύτερη ζωντανή εμφάνιση των Αμερικανών στην Αθήνα ήταν μία ακόμα μεγάλη επιτυχία: η setlist ξεπέρασε τη μιάμιση ώρα, ο ήχος δόνησε το Κύτταρο, ο λαός που μαζεύτηκε γνώριζε καλά το παρελθόν και το παρόν του γκρουπ...

Σε μια θριαμβευτική επανεμφάνιση στην Αθήνα ανήμερα των γενεθλίων του, σε ένα γεμάτο Vox, ο Αυστραλός επαλήθευσε την έννοια του πάρτι, δίνοντας νέες διαστάσεις στη λέξη «αποθέωση»...

Death metal βιαιοπραγία και βαρβαρότητα στο An Club, με το συγκρότημα του John Gallagher να προκαλεί τις σωματικές αντοχές του κοινού... 

Αν και κυρίως ήρθαν οι παλιοί να τους δουν στο An, η προσέλευση αποδείχθηκε ευνοϊκότερη των προσδοκιών. Οι Αμερικανοί έπαιξαν με κέφι και τσαγανό, ο δε Greg Anderson γιόρτασε και τα γενέθλιά του επί σκηνής...

Ο Mercan Dede ήταν, υποτίθεται, το μεγάλο όνομα στο κλείσιμο του φετινού φεστιβάλ, αλλά την παράσταση έκλεψε τελικά το πολυπολιτισμικό κουαρτέτο των Hijaz...