Μεγάλοι πρωταγωνιστές, όπως άλλωστε αναμενόταν, οι Jag Panzer: το σκληρόπετσο, κακεντρεχές τους metal στόχευσε αποκλειστικά στον κίνδυνο και στο κοφτερό ατσάλι και εντυπώθηκε τραχύτερο από το συνηθισμένο thrash, διατηρώντας συνάμα μια χροιά επική...

Υπό βροχή και περιστοιχισμένος από τους πιο σκληροπυρηνικούς «Φοιβικούς», έκλεισε στην Τεχνόπολη ένα κεφάλαιο της πρόσφατης πορείας του, αποχαιρετώντας το Καλοριφέρ, την Αρμένικη Βίζιτα και τον Μπάσταρδο Γιο. Στον ορίζοντα αχνοφαίνεται, πλέον, η Καλλιθέα...

Ακόμα μία σπουδαία συναυλιακή εμπειρία μας χάρισαν οι Αμερικανοί. Όσοι μάλιστα τους είδαν για πρώτη φορά χθες στον Βοτανικό, δύσκολα θα το ξεχάσουν αυτό το live...

Το βρωμερό punk των New Bomb Turks δεν προορίζεται για πράους ψυχεδελέ τύπους, ούτε για αρωματισμένες garage νοικοκυρές. Είναι η μπότα που κρατά τη μάπα σου κολλημένη στο κράσπεδο, γύρω από σπασμένα γυαλιά και κάθε λογής σκουροπράσινες ροχάλες...

Παρότι βουτυρόπαιδα εμφανισιακώς, οι Useless Eaters αποδείχθηκαν ατίθασα αγρίμια, έτοιμα να λυγίσουν κάθε κάγκελο του στενάχωρου κλουβιού τους. Αδιαφιλονίκητοι όμως πρωταγωνιστές στάθηκαν οι παλαίμαχοι The Kids: τόσο τουμπανιασμένη απόδοση, ούτε ο πιο αρματωμένος πάνκης δεν ξεπερνά...

Κάποιοι από μας περιμέναμε μια συγκλονιστική συναυλία. Και οι Νορβηγοί έπαιξαν μεν μανιασμένα στο γεμάτο An Club, όμως το βαρύ τους πυροβολικό –ο Einar Solberg– εμφανίστηκε βραχνιασμένος και καταπονημένος...

Οι Γάλλοι Magnetix αποτέλεσαν την πιο ευχάριστη έκπληξη της πρώτης μέρας, δίκαιοι όμως headliners ήταν οι Βολιώτες Gay Anniversary, που έπαιξαν σε «μόνο θρας» ταχύτητες...

Με μπροστάρη τον Andrew Savage –αυτόν τον φλογισμένο πάστορα του ατίθασου rock 'n' roll– οι Αμερικανοί ήταν χάρμα να τους ακούς, μα και χάρμα να τους βλέπεις εκεί πάνω στη σκηνή του An Club...

Το κατάμεστο θέατρο στο Άλσος Βεΐκου τον είδε να τραγουδά με τα μάτια χαμηλωμένα και το τσιγάρο ανάμεσα στην πένα, κάτω από το φθινοπωρινό φεγγάρι...

Σε μια Τεχνόπολη εντυπωσιακά γεμάτη, ανανέωσε τους όρκους δημοφιλίας με όσους θέλουν να είναι Έλληνες στο λιγωμένο εδώ και τώρα της παγκοσμιοποίησης, μα δεν ξέρουν κι ακριβώς πώς να το κάνουν –κι έχουν σίγουρα ξεχάσει των παλιών χορών τα βήματα...