«Live» ζεσταμένο στα μικροκύματα, υψηλής μεν νεοσκοτεινής (synth) αισθητικής, μα playback σχεδόν ολοκληρωτικά. Όχι βέβαια πως κάτι τέτοιο πτόησε την πλειονότητα του κόσμου στην κατάμεστη Death Disco...

Συναίσθημα (δυνατό), ιστορίες (χιουμοριστικές και συγκινητικές), ερμηνείες (πηγαίες, αλλά και μελετημένες), τραγούδια (σπουδαία και αγαπημένα), παιξίματα (δεξιοτεχνικά και λαμπερά)...

Mια «επαγγελματική» εμφάνιση και μάλλον όχι η καλύτερή τους στην Ελλάδα. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, ικανοποίησαν με ευκολία το κοινό...  

Μια βραδιά από εκείνες που καλό είναι να υπάρχουν και να πολλαπλασιάζονται στην Αθήνα, η οποία ανέδειξε ένα σχήμα ικανό για πολύ όμορφα πράγματα, γύρω από την κεντρική φιγούρα του ντράμερ Γιάννη Αγγελόπουλου...

Μια συναυλία από τα βάθη της καρδιάς, με ταξιδιάρικα πουλιά, ταράτσες, κεραίες, εξώστες, ψηλά κτίρια και ουρανό να διυλίζονται σε τραγούδια με κύριο και βασικό άξονα την αγάπη...

Η βραδιά συνδύασε τη νοσταλγία με τη νεανική ενέργεια, τις επιτυχίες με λιγότερο γνωστές (μα ενδιαφέρουσες ζωντανά) επιλογές, έχοντας ως πρωταγωνιστές καλλιτέχνες που διέκρινες χωρίς καμία αμφιβολία πως κουβαλούν αγάπη για αυτό που κάνουν...

Μπροστά σε περίπου 8.500 θεατές στη Metro Areena στο Espoo, έδωσαν ένα σόου για όλη τη (φινλανδική) οικογένεια, που άξιζε πάντως κάθε ευρώ του εισιτηρίου...

Ένα ακόμη ενδιαφέρον (εγχώριο) συναυλιακό γεγονός προστέθηκε την Πέμπτη στο φετινό φθινόπωρο, με τον Άγγελο Κυρίου να σκορπάει μεταδοτικό γέλιο και τους headliners να παρουσιάζονται εντυπωσιακότεροι από ποτέ...

Άφησαν την ανεξίτηλη μολυβιά τους στο Usher Hall του Εδιμβούργου, έχοντας ως ακρογωνιαίο λίθο τον διακριτικό και φλεγματικό Robert Fripp...

Ίσως το καλύτερο φινάλε όπερας που έχουμε δει στην Ελλάδα των χρόνων μας. Ο λεπτοκεντημένος ρομαντισμός του ιταλικού μπελ κάντο συνάντησε την απίστευτη σκηνοθεσία του Arnaud Bernard και μαζί απογείωσαν την αθάνατη ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας σε έναν ανεπανάληπτο θρίαμβο για την Εθνική Λυρική Σκηνή...