Η εσωστρέφεια που εκπέμπει η μπάντα της Φλώρας Ιωαννίδη και το ωμό rock του σχήματος του Γιώργου Καρανικόλα «συγκατοίκησαν» μια χαρά στο An Club, ωθώντας τους περίπου 300 παριστάμενους να βάλουν στην άκρη το κρύο του Σαββατόβραδου και την κίνηση στους δρόμους...

Με σεβασμό και αγάπη απέναντι στα αμέτρητα εξωτικά υπο-ρεύματα που έχει γεννήσει η Βραζιλία, επιχείρησαν να απομονώσουν τον γονιδιακό κώδικα όλων αυτών, να τον μπασταρδέψουν και να τον παραδώσουν με πειραματική διάθεση και φουτουριστικό πνεύμα, μέσω μίας κατά κύριο λόγο τζαζ φόρμας...

Χλιαρή η προσέλευση στο An Club, πάντως οι Σουηδοί headliners Saturnalia Temple απέδειξαν ότι δεν μπορείς ποτέ να κάνεις λάθος με τη συνταγή ενός δεμένου, «ασφαλούς» ήχου, παιγμένου από καλούς μουσικούς...

Με 4 εντυπωσιακά φορέματα και δίχως να πατήσει ούτε μία λάθος νότα επί 3 ώρες, κούνησε περήφανα τη στρασάτη σημαία της αυθεντικότητας, επανατοποθετώντας την ψυχή στην καρδιά του λαϊκού θεάματος

Μην τον χάσεις. Θα βρει τα κουμπιά της ψυχής, τα κενά της ζωής σου και θα τα καλύψει με τον καλύτερο τρόπο, αυτόν που χρόνια τώρα ξέρει. Στο τέλος θα καληνυχτίσει τα «πουλάκια» του και θα φύγει όπως κι εσύ, χαμογελαστός...

Οι ρόλοι άλλαζαν, όπως άλλαζαν και οι αναφορές ή οι διαθέσεις, με τους μετρημένους αυτοσχεδιασμούς να χαρίζουν στα κομμάτια μια ζωντάνια που δεν μπορεί ποτέ να γίνει πλήρως αντιληπτή στο CD. Πάνω στη σκηνή του Half Note, το όλο πράγμα ήταν σχεδόν χειροπιαστό...

Αντώνης Ανισέγκος, Θύμιος Ατζακάς & James Wylie έκαναν μια φιλότιμη προσπάθεια παρουσίασης ενός νέου ήχου, ισορροπώντας μεταξύ αυτοσχεδιασμού και σύνθεσης. Απέναντί τους, όμως, είχαν ένα σχεδόν άδειο θέατρο Πόρτα...

Δεν ξέρω πού βρίσκονταν τα τελευταία χρόνια, ούτε μπορώ να σας πω αν το επερχόμενο άλμπουμ τους θα έχει να προσφέρει ουσιαστικά στο σήμερα. Ξέρω μόνο ότι, καθώς τους παρακολουθούσα, γούσταρα όσο λίγες φορές σε ροκ συναυλία εγχώριου συγκροτήματος...

Οι Ronan Harris & Mark Jackson θα το θυμούνται ως «fucking amazing» αυτό το live, όταν θα κοιτάνε τις φωτογραφίες που τράβηξαν από την πλατεία του ξεσηκωμένου και τρελαμένου Fuzz...

Kάποιες φορές θες να ξανακάνεις το ταξίδι, παρότι ξέρεις κάθε σημείο της διαδρομής. Γιατί δεν σου αρκεί η παραμορφωμένη μνήμη, ούτε η ανελαστική καταγραφή...