Η (φροντισμένη) setlist υπέφερε από μονολιθικότητα, όμως τα τραγούδια τους έσφυζαν από εσωτερικό πάθος και διέθεταν αίσθηση ισορροπίας, χωρίς περιττά βαρίδια και τάσεις εντυπωσιασμού...

Αδιαμφισβήτητη η διάθεση του κόσμου να χορέψει το Σάββατο στο PIXI, αλλά το στοίχημα ενός ξεχωριστού UNKLE πάρτι χάθηκε κάπου στo θολό σύνορο μεταξύ ενός set σφραγισμένου από τον Lavelle κι ενός αξιοπρεπούς, πλην κοινού, electronica club event...

Το εγχώριο κοινό ανταποκρίθηκε στο «αντίο» των Άγγλων γεμίζοντας το Fuzz και οι ίδιοι απέδειξαν με την απόδοσή τους ότι διάλεξαν να διαλύσουν στην καλύτερή τους στιγμή...

Με το δεξί μπήκε το 11ο Up The Hammers Festival, αφού το χθεσινοβραδινό «ζέσταμα» στο An Club και εξαιρετικά ποιοτικό αποδείχθηκε, αλλά και κάμποσο ενθουσιώδες κοινό τράβηξε προς τα Εξάρχεια. Τώρα, αν στην πραγματικότητα headliners αναδείχθηκαν οι Mayfair αντί για τους Blaspheme, το συζητάμε...

Η Αλεξίου ανοίγει τα ημερολόγιά της και μάς διαβάζει. Δεν είναι η δική της μόνο ιστορία που ξετυλίγεται, είναι η ιστορία και η ψυχοσύνθεση της σύγχρονης γυναίκας: το πώς πόθησε, το πώς κυνήγησε και το πώς πέτυχε. Και πώς όσα κατάφερε δεν την έκαναν άτρωτη, αλλά ούτε και απάνθρωπη...

Άλλοτε ανακαλούσε τις τζαζ καταβολές της, άλλοτε θύμιζε κάτι από Aretha Franklin ή έλεγε ιστορίες με την κιθάρα της σαν την Joan Baez, άλλοτε κοπανιόταν στο κάγκελο της σκηνής του An Club τραγουδώντας με μεταλλική λύσσα. Ό,τι κι αν έκανε η Jennie-Ann Smith, ήταν η αδιαφιλονίκητη βασίλισσα της βραδιάς...

Το πρόγραμμα είναι ...ανάποδο! Ξεκινάει με τη λεγόμενη «λαϊκή ώρα» και συνεχίζει με προσωπικές στιγμές των τριών ερμηνευτριών. Είναι τόσο ωραίο να πηγαίνεις κρατώντας «μεγάλο καλάθι» και φεύγοντας να έχεις βάλει και στις τσέπες...

Γέμισε ασφυκτικά το Ρομάντσο για τα ξυραφιαστά hi hats και τους ambient ωκεανούς του Γερμανού αστέρα της techno, σε μια βραδιά που είχε πάντως «ψωμί» και πέρα από τη δική του, πολυαναμενόμενη εμφάνιση...

Κάπου κούρασε η 4ωρη διάρκεια της βραδιάς και κάπου οι Ελβετοί και Έλληνες πρωταγωνιστές της χάθηκαν (σε αντίθεση με το support) σε στιλιστικές μανούβρες και άλλα περιττά, προσπαθώντας να αποτυπώσουν τη μαγεία της αμερικάνικης κληρονομιάς. Πάντως, το (κάμποσο) κοινό έμεινε χορτασμένο και σε κατάσταση ευφορίας...

Χρώματα, κίνηση και ευφάνταστες, επιτυχημένες σύγχρονες πινελιές σε σκηνικά και κοστούμια τίμησαν τα 200 χρόνια της λαοφιλέστατης όπερας, διατηρώντας στο ακέραιο τον σπινθηροβόλο, «ροσσίνειο» χαρακτήρα της...