Παρά τις αμυχές, η εμφάνισή τους στο Κύτταρο, στη γιορτή για τα 5 χρόνια του Rock Overdose, ξύπνησε μνήμες και ανεμογδαρμένες αναδρομές, με τον Έλληνα ντράμερ Βασίλη Μανιατόπουλο να επικεντρώνεται στο πηγαίο νεύρο της 1990s πυγμής της μπάντας...

Πέρασαν και από την Αθήνα λοιπόν λίγο πριν διαλυθούν, ρίχνοντας επαρκή δείγματα του ορμητικού και αρκετά ιδιαίτερου hardcore τους στο μισογεμάτο Second Skin...

«Live» ζεσταμένο στα μικροκύματα, υψηλής μεν νεοσκοτεινής (synth) αισθητικής, μα playback σχεδόν ολοκληρωτικά. Όχι βέβαια πως κάτι τέτοιο πτόησε την πλειονότητα του κόσμου στην κατάμεστη Death Disco...

Mια «επαγγελματική» εμφάνιση και μάλλον όχι η καλύτερή τους στην Ελλάδα. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, ικανοποίησαν με ευκολία το κοινό...  

Η βραδιά συνδύασε τη νοσταλγία με τη νεανική ενέργεια, τις επιτυχίες με λιγότερο γνωστές (μα ενδιαφέρουσες ζωντανά) επιλογές, έχοντας ως πρωταγωνιστές καλλιτέχνες που διέκρινες χωρίς καμία αμφιβολία πως κουβαλούν αγάπη για αυτό που κάνουν...

Μπροστά σε περίπου 8.500 θεατές στη Metro Areena στο Espoo, έδωσαν ένα σόου για όλη τη (φινλανδική) οικογένεια, που άξιζε πάντως κάθε ευρώ του εισιτηρίου...

Άφησαν την ανεξίτηλη μολυβιά τους στο Usher Hall του Εδιμβούργου, έχοντας ως ακρογωνιαίο λίθο τον διακριτικό και φλεγματικό Robert Fripp...

30 χρόνια ιστορίας γιορτάστηκαν στο Ελσίνκι με 90 λεπτά και 20 τραγούδια, σε μια συναυλία που κινήθηκε στη λεπτή γραμμή μεταξύ επαγγελματισμού και οπαδισμού...

Η συναυλία της Αθήνας δίχασε το κοινό, με τους μισούς να τη συμπεριλάμβαναν στα πιο αξιομνημόνευτα live της ζωής τους και τους άλλους μισούς στα ενδεχομένως χειρότερα. Η συναυλία όμως της Θεσσαλονίκης, βρέθηκε πολύ κοντά στην ασυναγώνιστη τελειότητα...

Εμφάνιση-οδοστρωτήρας το Σάββατο στο Gagarin, με πολιορκητικό κροιό την πολλών καρατίων φωνή της χαλκέντερης Alissa White-Gluz...