Κι αφού τελείωσε το μικρό εκείνο ταξίδι, μας έσπρωξε και πάλι προς τον χορό, ενώ στο video wall εναλλάσσονταν κύματα χαβανέζικων διαστάσεων και ντοκιμαντέρ της NASA για τον ήλιο...

Έγινε προφανές το Σάββατο ότι προτεραιότητα δεν είχαν τα πειράματα, παρά μόνον η αγνή πώρωση που μπορούν να μεταδώσουν τα ογκώδη τους ριφ και ο τσαμπουκάς με τον οποίον πατούσαν το σανίδι του An Club...

Ο Matt Elliott ήταν ανοιχτόκαρδος και ιαματικός όσο έπαιξε την Παρασκευή στο Tin Pan Alley. Ήταν όσο Richard Hawley έπρεπε και όσο Mark Lanegan χρειαζόμασταν...

Διατηρούν, ωστόσο, κάτι σημαντικό από την τζαζ εργαλειοθήκη τους· το ένστικτο του αυτοσχεδιασμού. Με αυτό προσεγγίζουν τη λόγια μουσική παράδοση, δημιουργώντας διαρκώς ρήγματα στη μπαρόκ φρασεολογία...

Με τη φωνή του Paul Banks να υποδαυλίζει συνειδήσεις, να παλαντζάρει ως εκκρεμές μεταξύ μιας ιδιότυπης ντροπαλοσύνης και της οργής που διακρίνεται πίσω από το παγωμένο του βλέμμα...

Κάθε στροφή που έπαιρναν οι αυτοσχεδιασμοί του ήταν πιο συναρπαστική από την προηγούμενη, σε ένα σετ που κράτησε μισή ώρα, αλλά φάνηκε σαν μια στιγμή...

Κάθε φορά που εμείς θα τους προσπερνάμε, μια νέα γενιά «σκοτεινών» μουσικόφιλων οφείλει να χαιρετίζει μία από τις μπάντες που δεν είναι κακό να θυμόμαστε ως μυθική...

Ο πήχης των προσδοκιών βρισκόταν ψηλά• δεν έρχεται άλλωστε κάθε μέρα μια περσόνα σαν τον Iancu Dumitrescu στην πόλη σου. Το αποτέλεσμα, ωστόσο, κρίνεται κομψί-κομψά...

Η περιπέτεια και το ρίσκο πρέπει να ενυπάρχουν σε κάθε στουντιακή και –το κυριότερο– ζωντανή εμφάνιση ενός καλλιτέχνη. Ο Steve Turre, ωστόσο, έδειξε να μην δέχεται τον κανόνα αυτόν, προχθές στο Μέγαρο Μουσικής...

Τα κομμάτια δεν «δαγκώνανε», η μπάντα δεν τα τσίγκλαγε, οι εκτελέσεις δεν πετάγανε σπίθες. Έλειπε εκείνο το κάτι παραπάνω, που θα ανέβαζε επίπεδο την όλη εμπειρία...