Παρά την αντικειμενική αξία των βιρτουόζων και κάποιες σπιρτόζικες στιγμές, η βραδιά στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών αποδείχθηκε μάλλον ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος...

Δεν ήταν κακή συναυλία. Ήταν όμως η χειρότερη από κάθε άλλη φορά που ήρθε στα μέρη μας...

Τίγκα γεμάτο το An Club, μισοάδειο το Eightball, καταιγιστικοί οι Βρετανοί. Όμως οι Θεσσαλονικείς φαίνεται πως έμειναν και με κάποια παράπονα...

Μου φάνηκε εξεζητημένα πολύπλοκο, ένας ηθελημένα δυσεπίλυτος γρίφος. Ήταν βέβαια εντυπωσιακό σαν θέαμα, ενώ οι πληθωρικοί τρόποι συνδυασμού του ηχητικού με το οπτικό υπήρξαν σε στιγμές εξαιρετικοί...

O δικός μας Spyweirdos, ο Lionel Marchetti, η μεταξύ τους σύμπραξη, το απαιτητικό σετ των Marina Rosenfeld & Okkyung Lee και ο (κομματάκι) κουραστικός Tarek Atoui...

Δεν παύω να εντυπωσιάζομαι από το πόσο πρωτόγονα έντονη ηχεί η φωνή του, ανεξαρτήτως χώρου και ακουστικής. Οι κραυγές του, αλλά και το τσαλάκωμα της ερμηνείας του, κρατάνε όσο και οι πεντακάθαρες, βαρύτονες διηγήσεις του...

Οδηγούμαστε λοιπόν στη δύναμη της διάδρασης· στο πώς ένα μέσο μπορεί να λειτουργήσει ερχόμενο σε αντιπαραβολή με ένα άλλο. Ή, καλύτερα, στο πώς μια ιδέα μπορεί να εμπεριέχει τον ήχο και ταυτόχρονα την οπτικοποίησή του...

Επιτυχής έναρξη εργασιών την Παρασκευή για το (εγχώριο) φεστιβάλ που καθιερώθηκε αναζητώντας την έκπληξη, το ατελές, τα ρήγματα προσωπικής γλώσσας και ερμηνείας...

Η πληθωρική Αμερικανίδα ήρθε στο Half Note για να χαρεί την αξία του πονεμένου –μα πάντα αεράτου– μπλουζ τραγουδίσματος των 1950s και της ψυχοπονιάρικης Νότιας soul των 1960s...

Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει και η δισκογραφία του κι έτσι το όνομά του δεν θα ακούγεται μόνο ως απάντηση στην ερώτηση «ποιο είναι το πιο περίεργο λάιβ που έχεις παρακολουθήσει;»...