Χειροκροτήθηκαν χωρίς όμως ζητωκραυγές από ένα μισογεμάτο Six d.o.g.s., σε μια συναυλία που δεν κρίνεται συναρπαστική ως διαδρομή, μα διέθετε κάποιες ενδιαφέρουσες στάσεις...

Είτε ακούγαμε reggae, είτε latin, είτε παραδοσικά καμερουνέζικα, παίζονταν με την ίδια ακριβώς αστείρευτη ενέργεια. Ακόμα δεν το χωράει ο νους μου, από πού μπορεί ένας άνθρωπος ο οποίος έχει πια περάσει τα 80 να αντλεί τέτοια όρεξη...

Άκαμπτος και με μια μόνιμη γκριμάτσα ανόρεχτης ευχαρίστησης, μας χάρισε δυόμιση «thank you» όλα κι όλα και έφυγε από το Gagarin χωρίς αντίο. Στο μεταξύ, όμως, δεν έμεινε κανείς δυσαρεστημένος...

Ο ατίθασος καλπασμός του γαλλικού μπαρόκ και ο αβρός του λυρισμός σε μια (σχεδόν) άριστη απόδοση, που προξένησε παραλήρημα ενθουσιασμού στο κοινό, οδηγώντας σε 3 encores...

Xιπστεροτά κορίτσια και νεο-corporate αγόρια παράγγελναν ποτά και έπνιγαν την κυριακάτικη μελαγχολία τους με στιλ. Και στα μεγάφωνα, να σου τα φάλτσα, να σου οι μικροφωνισμοί, να σου η σύγχυση ως προς το τι θέλουμε να κάνουμε και πού απευθυνόμαστε...

Σε ό,τι αφορά κάποιους που άρχισαν να αποχωρούν από τη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών ήδη από το πρώτο 20λεπτο: δεν διάβασαν πού πήγαιναν; Τι περίμεναν δηλαδή να ακούσουν, το “Perfect Day”;

Άργησαν να πάρουν μπροστά τα κορίτσια από την Ουάσινγκτον –ειδικά η Mary Timony– αλλά εν τέλει η βραδιά στο Six d.o.g.s. πέρασε ευχάριστα. Κι ας μην έπιασαν τα επίπεδα coolness του δίσκου...

Τραγούδια από τη Θεσσαλονίκη, τραγούδια για τη Θεσσαλονίκη, τραγούδια από τις παραδόσεις που διασταυρώθηκαν στην πόλη διαμέσου των αιώνων: ελληνικά, εβραϊκά, ποντιακά, βουλγάρικα, τουρκικά, αρμένικα, σέρβικα –ακόμα κι ένα ιρλανδέζικο!

«Ορεκτικό» με Άγρια Χορωδία και υπέροχα «κυρίως πιάτα» από τους Νορβηγούς Streifenjunko και τους Αμερικανούς Jason Lescalleet & Aaron Dilloway, οι οποίοι και καταχειροκροτήθηκαν στο φινάλε...

Το πιο αναπάντεχα επιτυχημένο live της μέχρι τώρα συναυλιακής χρονιάς; Οι Τέσσερις (βρετανικές) Κουκουβάγιες γέμισαν τόσο το Gagarin, ώστε αναρωτιόσουν αν έχεις έρθει στο σωστό μαγαζί...