Ίσως είναι η πιο ακατάλληλη στιγμή να μιλήσει κάποιος για τον φλεγόμενο Αμαζόνιο, όμως εδώ υπάρχει ψυχεδελική folk με όλη τη σημασία της λέξης –με κιθάρες οι οποίες συνομιλούν με φλάουτα, με νερά, με θροΐσματα φύλλων και με εξωτικά πουλιά...

Στη σημερινή διάσταση του indie, ο καλλιτέχνης υπάρχει μόνο για τον εαυτό του, δίχως πια να προσφέρει στο κοινό τη διαφορετικότητά του ως πλατφόρμα σκέψης για τα ευρύτερα ζητήματα της εποχής...

21 χρόνια πριν τους Purple Mountains και την ξαφνική του αυτοκτονία, ο David Berman κατέθεσε εδώ το δικό του «μεγάλο αμερικανικό μυθιστόρημα»...

Τι δυνατότητες έχει σήμερα ένας δημιουργός για να ξεφύγει από τη μέγγενη του «συστήματος», αλλά και τις παγίδες που κρύβονται στη διαδρομή;

Ό,τι αποκαλούμε «μουσική βιομηχανία» και «ελληνική μουσική σκηνή», είναι ένα σύστημα που εδώ και αρκετά χρόνια κινείται με ουσιαστικό ρίσκο και συμβολή μόνο από τη μεριά του καλλιτέχνη...

Πετάμε πίσω στο 1972, στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, για συναντήσουμε ένα μεγάλο δημιουργικό μυαλό, το οποίο ένωσε τη βραζιλιάνικη μουσική με τις αγαπημένες του ορχήστρες και την αμερικάνικη soul της εποχής...

Ο Αύγουστος συνεχίζεται ακάθεκτος, με καπελάκι, γυαλιά, ομπρελίτσα, τα κλασικά αξεσουάρ. Δίνοντάς μας την ευκαιρία να θυμηθούμε ένα ντοκουμέντο από εκείνη την Αθήνα των 1990s που το έψαχνε πολύ, με ηλεκτρονικά, με χιπ χοπ και τα ρέστα...

Με το κοντινότερο που έκανε ποτέ σε ροκ μπάντα στο πλάι του, ο Prince μίλησε στο Purple Rain για τον εαυτό του χωρίς όμως να αποκαλύψει πολλά και εκτοξεύτηκε στη λίγκα του σταρ, στην οποία και παρέμεινε έκτοτε...

Τα boomboxes των 1960s άνοιξαν τον δρόμο για την προνομιούχα απομόνωση που συνδέθηκε στα 1980s με το walkman, η οποία αποτέλεσε με τη σειρά της προάγγελο του ψηφιακού ανθρώπου των ημερών μας, που χάνεται στον άυλο μικρόκοσμό του...

Μία επιλογή από τα outsiders της θρυλικής δισκογραφικής, που ξεκινάει από το 1980 και τελειώνει στο 2017...