Γράφει ο Δημήτρης Τσούπρος
Το 2003 είναι αδιαμφισβήτητα από τις σημαντικότερες χρονιές στην Ιστορία του Cleveland. Αρχικά, οι Cavaliers έχουν το n1 pick του draft και διαλέγουν ένα homestate kid από την παραδιπλανή πόλη του Akron που έμελλε να τους βγάλει από την μιζέρια και να αναδειχθεί στον, κατά πολλούς, GOAT του αθλήματος. Επιπλέον, τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς λόγω ενός software bug σε ένα εργοστάσιο, επίσης στο Akron, η Αμερική έζησε ίσως την μεγαλύτερη διακοπή ρεύματος στην ιστορία της. Επί σχεδόν 3 μέρες 55 εκατομμύρια άνθρωποι στις βορειοδυτικές πολιτείες πνίγηκαν στο σκοτάδι. Πιθανότατα μέσα σε αυτό το σκοτάδι να γεννήθηκε το 2003 στο Cleveland η ιδέα και το concept των Midnight από τον Athenar, κατά κόσμον Jamie Walters. Τον προκαλώ ανοιχτά να με διαψεύσει.
Οι επιρροές του Athenar είναι ξεκάθαρες από τις πρώτες κιόλας δουλειές με αυτό το project. Ο ήχος κινείται σε speed/thrash/punk μονοπάτια, βουτηγμένο όμως στη μαυρίλα και βρωμιά. Αν οι Motorhead, οι Exciter, οι Venom και οι πρώιμοι Metallica έκαναν όργιο με τοξικοεξαρτημένες ιερόδουλες και πάνω στην πράξη καλούσαν κατά λάθος τον Ασμοδαίο, το αποτέλεσμα θα ήταν οι Midnight. Τα demo τους, τους εδραίωσαν ήδη στο underground, αποκτώντας cult following. Το αρχικό πλάνο για το project ήταν μόνο κυκλοφορίες συνεργασιών και EP χωρίς σκέψεις για κάτι πιο επίσημο. Γενικότερα υπάρχει μια DIY αισθητική και οι πρώτες κυκλοφορίες είναι self produced και ανεβασμένες από μικρά labels. Δεν αναλώνεται σε καλογυαλισμένες παραγωγές, ειδικά στα πρώτα του βήματα, ο μόνος στόχος είναι τραχύ, αλάδωτο και σπιντάτο metal. Ακόμα και αν τελικά μελλοντικά αυτό άλλαξε, έμεινε όμως σταθερό σε όλη την πορεία του ως Midnight, η αισθητική και η θεματική. Δεν είναι μπάντα για σοβαρότητα, εσωτερικές αναζητήσεις και προβληματισμούς. Εδώ έχει μόνο αλκοόλ, χαβαλέ, χορό, κάθε μορφής σωματικά υγρά και καμιά κλοτσοπατινάδα άμα λάχει στο τσακίρ κέφι.
Σίγουρα δεν θα τους έλεγες και τα καλύτερα παιδιά του metal. Εδώ έχουμε μαζεμένα όλα τα θανάσιμα αμαρτήματα εκτός από την οκνηρία. Αν ισχύει πως η τέχνη μιμείται την ζωή (ή το ανάποδο), τότε μιλάμε για μια ζωή για γερά στομάχια, συκώτια, νεφρά και άλλα όργανα που καλό είναι να μην ονοματιστούν. Στίχοι γεμάτοι βρωμιά, βλασφημία, λαγνεία και rock n’ roll. Αν ήταν αυτοκίνητο θα ήταν χιλιομονταρισμένο Saxo του 2003, που όμως είναι αθάνατο και κοντράρει στα ίσια άλλα, 5 φορές ακριβότερα σε τελική στην ευθεία. Αν ήταν ποτό δεν θα ήταν ούτε καπνιστό Scotch ούτε Dom Perignon. Και εγώ και εσύ ξέρουμε πως τα μεθύσια που άφησαν ιστορία έγιναν με περιπτερόμπυρα και πρεζόκρασο. Αν ήταν φαγητό θα ήταν εκείνο το βρώμικο που έφαγες σε μια καντίνα μετά το χειρότερο μεθύσι της ζωής σου και έμοιαζε σαν το δώρο των θεών στην ανθρωπότητα. Πολλές φορές πιάνεις τον εαυτό σου να το αναπολείς αλλά όταν μετά από χρόνια ξαναπέρασες η καντίνα είχε κλείσει.
Κάπου εδώ θα κάνω μια σύντομη σούμα για τα πρώτα βήματα των Midnight, και ευτυχώς για όλους μας την σούμα την έκαναν και οι ίδιοι με το Complete and Total Fucking Hell. Είναι ένα compilation που κυκλοφόρησε το 2012 και ουσιαστικά περιέχει την πλειοψηφία των demo και πρώτων τραγουδιών που έχουν μπει σε EP και Splits από το 2005 ως και τον πρώτο επίσημο δίσκο το 2011. Έχει το πιο μνημειώδες artwork τους, την καμπάνα με τα scythes που πλέον έχουν γίνει συνώνυμα με τους Midnight, και ηχητικά σου παρέχει ένα τόσο βρώμικο και βλάσφημο rock n roll που για να συνέλθεις χρειάζεσαι την Kim την Aggie και εξορκιστή. Ξεκάθαρες οι επιρροές και από την Ιαπωνική σκηνή, δεν είναι δύσκολο να δεις ψήγματα από Sabbat, Metalucifer εποχής Heavy Metal Drill και φυσικά το Intercourse and Lust των Abigail. Κάποια από τα μεγαλύτερα bangers της μπάντας βρίσκονται εδώ, όπως το I am Violator, All Hail Hell, Endless Slut (ξεκάθαρη αναφορά στο Angel Dust των Venom), Black Rock N’ Roll και σταματάω εδώ γιατί αλλιώς θα τα βάλω όλα. Θα κάνω βέβαια μια ειδική αναφορά στο απόλυτο έπος που λέγεται Cross Held High και δεν έχει απολύτως καμία σχέση με οτιδήποτε άλλο έχουν γράψει ως τότε. Αργό και βαρύ σαν τσιμεντόλιθος, με ένα riff πιο εθιστικό και από σορμπέ φράουλα τον Αύγουστο στο Αθηναϊκό λιοπύρι. Συνολικά η εμπειρία μπορεί να συγκριθεί με το να σνιφάρεις νισεστέ από πεζοδρόμιο δίπλα σε ξεχειλισμένο υπόνομο. Δεν ξέρω πόσοι μπορούν να το κάνουν αυτό για 73 συναπτά λεπτά, εκεί είναι που ξεχωρίζουν οι σκληρότεροι. Πιθανότατα η αγαπημένη μου κυκλοφορία τους.\
Το 2011 κυκλοφορεί ο πρώτος του κανονικός δίσκος, το Satanic Royalty έχοντας πλέον deal με την θρυλική Hell’s Headbangers Records. Από το άνοιγμα με το ομότιτλο τραγούδι φαίνεται πως τα πράγματα σοβάρεψαν απότομα όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι. Η ουσία παραμένει ίδια και η ταυτότητα της μπάντας είναι ακέραιη. Απλά πλέον δεν είναι τυλιγμένο σε dead-drop χαρτοσακούλα σε μουχλιασμένο σοκάκι. Αρμονικές αλλαγές από μελωδίες και leads σε ταχύτητα και ωμή βία, riffs βγαλμένα από υγρά όνειρα της proto-thrash σκηνής και κοκαρισμένo rock n’ roll tremolo picking. Γεμάτο από μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς όπως το Satanic Royalty, Rip This Hell, You Can’t Stop Steel, Lust Filth and Sleaze (το οποίο είναι πολύ καλύτερη περιγραφή για τη μουσική τους από οτιδήποτε μπορώ να σκεφτώ) κλπ. Σίγουρα ο αγαπημένος μου επίσημος δίσκος τους, η μάλλον αυτός στον οποίο επιστρέφω συχνότερα.
Μετά το ντεμπούτο τους, οι Midnight παραμένουν πολύ δραστήριοι, με τουλάχιστον μία κυκλοφορία κάθε 2-3 χρόνια χωρίς όμως ποτέ να υπολείπεται η ποιότητα. Πριν καν ακούσεις τον κάθε επόμενο δίσκο ξέρεις τι ακριβώς έχεις να περιμένεις και το λαμβάνεις στο έπακρο. Καλοί οι πειραματισμοί και σίγουρα έχουν οδηγήσει σε κάποιες από τις σημαντικότερες στιγμές της μουσικής ως artform. Μερικές φορές όμως διάολε θες απλά mindless fun χωρίς compromises και χωρίς να επανεφεύρεις τον τροχό. Και αυτό οι Midnight το προσφέρουν στο έπακρο με όλες τις επόμενες δουλειές τους. Το No Mercy For Mayhem που κυκλοφόρησε το 2014 (Hell’s Headbangers), μας έδωσε τεράστια κομμάτια όπως το Evil Like a Knife, Prowling Leather και Woman of Flame συνεχίζοντας από εκεί που άφησε το ντεμπούτο. Το 2017 κυκλοφορεί το Sweet Death and Ecstasy(Hell’s Headbangers), με το οποίο βλέπουν και ένα spike στην δημοτικότητα τους, περιοδεύοντας στις ΗΠΑ με τους Kreator και Obituary στα πλαίσια του Decibel Tour. Η ανοδική πορεία συνεχίζει και στους πρόποδες της πανδημίας έρχεται το Rebirth By Blasphemy, έχοντας πλέον κλείσει συμβόλαιο με την Metal Blade Records όπως επίσης και το Let There Be Witchery στο κλείσιμο της. Τους βρίσκεις πλέον σε περιοδείες με μεγαθήρια του ακραίου ήχου όπως οι Mercyful Fate, οι Mayhem, ο Danzig και οι Behemoth, όπως επίσης και με επάξια θέση στα μεγαλύτερα metal festival Αμερικής και Ευρώπης.
Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα με τους Midnight να βρίσκονται στην καλύτερη φάση της καριέρας τους. Το Hellish Expectations (Metal Blade Records) που κυκλοφόρησε στις αρχές Μαρτίου του 2024 είναι το τελευταίο τους πόνημα και τους βρίσκει να μην έχουν χάσει ούτε beat. Είτε αυτό είναι στην ταχύτητα, είτε στην έμπνευση για λυσσασμένο μαύρο thrash που σου κολλάει στο μυαλό από την πρώτη ακρόαση. Ξεχωρίζω το σχεδόν ομότιτλο Expect Total Hell, το μελωδικότατο Masked and Deadly, το εθιστικά βρώμικο Dungeon Lust και φυσικά το Fuck Off And Live. Με χαροποιεί ιδιαίτερα που περίπου αυτές τις επιλογές κάνουν και οι ίδιοι διαμορφώνοντας τα νέα τους setlist.
Πέρα από τις δισκογραφικές επιτυχίες , αυτό που τους έχει καθιερώσει στις καρδιές του κοινού παγκοσμίως είναι οι ζωντανές τους εμφανίσεις. Νύχτες γεμάτες πάθος, κ@υλα, επανάσταση και punk ταβερνόξυλο. Όσοι τους είχαν δει στο Temple το 2019 θυμούνται ακριβώς για τι πράγμα μιλάω. Είναι σχεδόν μαγικό το πως οι Midnight έχουν ενώσει θρασάδες, χατζήδες, μπλακάδες, πάνκηδες και κάθε λογής ΚΛΓΔ και η ποιότητα των ζωντανών τους εμφανίσεων έχει σίγουρα συνδράμει σε αυτό. 1+2 άνθρωποι με κουκούλες καταφέρνουν να έχουν πιο ουσιαστική επικοινωνία με το κοινό από ότι ορισμένα spoken word tours που ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε.
Οι Midnight θα εμφανιστούν στην Αθήνα την Τρίτη 30 Απριλίου, στο Κύτταρο και στην Θεσσαλονίκη 1 Μαΐου στο Eightball. Σε μια χρονιά με τόσες συναυλίες τη μία μετά την άλλη, είναι δύσκολο να αποφασίσεις σε τι να πρωτοπάς. Όσοι έχουν δει τους Midnight όμως ξέρουν, και δεν θα το χάσουν. Όσοι δεν τους έχουν δει ακόμα, ήρθε η ώρα.
