Ο ένας από εμάς ακούει φανατικά μουσική έξω στα ακουστικά του, η άλλη δεν ακούει ποτέ (υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι). Σε κάθε περίπτωση, για τους περισσότερους εκεί έξω (#διπλής), η μουσική αποτελεί ένα απαραίτητο συστατικό συντροφιάς αλλά και συνδιαλλαγής με το γύρω περιβάλλον.
Στα καθ’ ημάς, τώρα, από τον απόλυτο εγκλεισμό περνάμε, πλέον, σε μια νέα φάση «κανονικότητας» (πολλά τα εισαγωγικά…), αυτής που μας επιτρέπει να κινούμαστε ελεύθερα μέσα στην πόλη -μαζί και η μουσική μας. Γι’ αυτό κι εμείς, σηκώσαμε τηλέφωνα και πατήσαμε πληκτρολόγια, αναζητώντας 17 ανθρώπους της μουσικής, με την στενότερη ή την ευρύτερη έννοια, για να μας μιλήσουν για το κομμάτι ή τον δίσκο που θέλουν να ακούσουν στην πρώτη ελεύθερη έξοδο χωρίς sms.
Εκείνοι, όπως ήταν αναμενόμενο, υπήρξαν ευφάνταστοι, επιλέγοντας από μπαρόκ ορχήστρες μέχρι americana και boomer rock (sic) και επιστρατεύοντας στα κείμενά τους από το Κεφάλαιο μέχρι τον Νίκο Νικολαΐδη. Εμείς, το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε, ήταν να μαζέψουμε τις επιλογές τους σε μία playlist (στο τέλος του άρθρου), την οποία, θα φροντίσουμε και οι δύο να ακούσουμε έξω, έτσι για αλλαγή...
Για τον Γιάγκο Αντίοχο, “this means war”
Brutus - “War” (Live at Rain City)
Και ναι, δεν μπορώ να ακούσω κάτι ήρεμο και γαλήνιο βγαίνοντας έξω από μια κατάσταση αγχώδους απομόνωσης σε μια νέα «κανονικότητα» (πόσο σιχαίνομαι πλέον αυτήν την λέξη) που για μια ακόμη φορά θα φέρει τον κόσμο της εργασίας –και όχι μόνο- στα σχοινιά. «Πόλεμος» είναι αυτό που ζήσαμε και θα ζήσουμε. Σάμπως δεν έχουμε μάθει να ζούμε «με τσιγάρα και σφυρίχτρα λίγο πριν τον σεισμό» που λέει μια ψυχή στα βόρεια. Αλλά, επειδή είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξος πιστεύω ακράδαντα ότι το πιο βαθύ σκοτάδι, έρχεται λίγο πριν τη χαραυγή. Γιατί όπως λέει και η Stefanie, πρώτα θα απελευθερώσουμε τον πόλεμο και μετά τη ζεστασιά μας…
O Γιάγκος Αντίοχος είναι αρχισυντάκτης στο Αθηνόραμα.
Ο Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος περιμένει τη στιγμή που θα πατήσει πλέι κι όλα θα γίνουν θρύψαλα
Baxter Dury - The Night Chancers
Σύμφωνα με τα επίσημα (sic) στοιχεία του προφίλ μου στο last.fm, άκουσα για πρώτη φορά το Night Chancers στις 20/3, τη μέρα κυκλοφορίας του δίσκου, δηλαδή και την όγδοη, συνολικά, που βρισκόμουν στην καραντίνα. Το εναρκτήριο κομμάτι, “I'm Not Your Dog”, το 'χα ήδη λιώσει στα ψηφιακά repeats, βλέποντας ταυτόχρονα το βίντεο κλιπ του· εκεί όπου ο Baxter Dury ξυπνάει πληγωμένος -κυριολεκτικά και μεταφορικά- σε μια παραλία, με φόντο τους ουρανοξύστες της ισπανικής πόλης Μπενιντόρμ, προτού κινηθεί τελεσίδικα προς τα κύματα της θάλασσας. Οι ιριδίζουσες εικόνες του κλιπ έμοιαζαν με μακρινό όνειρο την ώρα που έπαιζε το άλμπουμ στο σπίτι, συνθήκη ασύμβατη για ένα δίσκο ο οποίος είναι φτιαγμένος για να ακούγεται έξω. Κι όταν λέω «έξω», δεν εννοώ απαραίτητα ένα μπαρ, αν και το μελβιλικό “Samurai” θα ταίριαζε τέλεια τις μικρές ώρες που χορεύουν οι τελευταίοι. Στ' αυτιά μου, το άλμπουμ του Dury μοιάζει περισσότερο με το ιδανικό soundtrack για τη (μοναχική) επιστροφή στο σπίτι αργά τη νύχτα, όταν ανακατεύονται οι αναμνήσεις ετών με εκείνες των λίγων ωρών, οι βεβιασμένες πρωτοβουλίες με τις αποφασιστικές, το άγχος της επόμενης μέρας με την προσμονή για ακόμα μια έξοδο. Το The Night Chancers, εξάλλου, είναι φτιαγμένο από ενοχές, ήττες και γλυκές θύμησες, ο Dury προσπαθεί να καταλάβει όσα του έχουν συμβεί, παρά να βρει εξηγήσεις, κινούμενος σε ένα γκρουβ σμιλεμένο από «τα ψίχουλα των ξοδεμένων σκέψεών του», όπως ακούγεται στο κομμάτι που δανείζει τον τίτλο του δίσκου. Γι' αυτό λοιπόν κι εγώ, ανυπομονώ να βρεθώ ξανά εκεί έξω για να πάρω εικόνες και να πατήσω πλέι στο άλμπουμ, όταν αυτές γίνουν θρύψαλα.
Ο Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος είναι κριτικός κινηματογράφου στο Αθηνόραμα και περήφανος Λαμπρινιώτης.
Ο Άκης Καπράνος ανυπομονεί να πάει στη Nebraska
Bruce Springsteen - Nebraska
Να πω εξαρχής πως η πρώτη μεγάλη βόλτα που θα ήθελα να κάνω, βγαίνοντας από το σπίτι με τον απαραίτητο εξοπλισμό (ένα αγαπημένο άλμπουμ στο κινητό και τα ακουστικά μου) θα είναι μεταμεσονύχτια. Ακούγεται καλύτερα η μουσική έξω εκείνη την ώρα, νομίζω πως συμφωνούμε όλοι σ’ αυτό και δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις (σε λίγο θα μας πουν πως ο ιός είναι νυκτόβιος). Οπότε, το πρώτο άλμπουμ που θα ήθελα να ακούσω περπατώντας, είναι το Nebraska του Bruce Springsteen, ο ήχος δηλαδή των φντασμάτων που φεύγοντας, άφησαν πίσω τους μια ιστορία. Κάπως έτσι μου ακούγεται το Nebraska και στις πιο μοναχικές μας στιγμές, ηχητικά ντοκουμέντα σαν κι αυτό, προσφέρουν την ανεκτίμητη υπενθύμιση μιας συντροφικότητας που μπορεί να εκφραστεί απουσία του άλλου. Στους άδειους δρόμους της πόλης, δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο ανεκτίμητο.
O Άκης Καπράνος είναι σινεκριτικός, μουσικός και ο ιθύνων νους πίσω από το Midnight Express.
O Άγγελος Κράλλης λαχταρά ένα ταξίδι χωρίς προορισμό
Even in Arcadia - a deserted person's guide to mountain life
Σήμερα, Δευτέρα 4 Μαΐου, θα επιστρέφαμε με τους Chickn από Κωνσταντινούπολη, έχοντας κάνει σαράντα μέρες τουρ και έχοντας μόλις κάνει live ηχογράφηση μαζί με τους Tophane Galata Taksim. Η στενοχώρια της ακύρωσης της περιοδείας μας παρόλα αυτά, υποχώρησε σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου στην ανακούφιση της ασφάλειάς μου. Η σκέψη του να με έβρισκαν τα νέα μακριά από το σπίτι μου, όπως μπορεί να σας διαβεβαιώσει ο Jay Glass Dubs και τόσοι άλλοι, μου έφερνε μόνο τρόμο. Αυτή η υποχώρηση, με όλη τη σημασία της λέξης, δεν ήρθε χωρίς κόστος. Δεν είναι τα μέτρα, ούτε η έλλειψη «βιωσιμότητας» καθότι και η κανονικότητα με καταπιέζει με αντίστοιχο τρόπο. Αυτό που μου λείπει είναι η κινητικότητα και η επαφή. Μου φαινόταν άσκοπο το να βγαίνω έξω για οποιονδήποτε λόγο, την ώρα που είχα να δω την μπάντα μου δύο μήνες. Αυτό είναι ένα σύντομο ψυχογράφημα του διπλού μου εγκλεισμού. Ένας εγκλεισμός μέσα μου και ένας δεύτερος στο σπίτι μου. Όποτε φυσικές ή σπάνια ψυχικές ανάγκες με ωθούσαν έξω, άκουγα μανιακά τον πιο μονοθέσιο δίσκο που ξέρω και τίποτα άλλο, τις Μάσκες Ηλίου της Λένας Πλάτωνος. Την σκεφτόμουν να με αγκαλιάζει και να απολυμαίνει τις πληγές μου, για προστασία από περαιτέρω μολύνσεις. Κατά τα άλλα, η καραντίνα μου δεν θα πάψει παρά μόνο όταν πάω ένα ταξίδι με αυτοκίνητο χωρίς σαφή προορισμό και όχι όταν το πει ο αρμόδιος στις ειδήσεις. Όταν με το καλό αυτό συμβεί, θα ακούσω τον space folk δίσκο μου με τίτλο Even in Arcadia: a deserted person’s guide to mountain life που ηχογραφήθηκε στην ορεινή Αρκαδία και κατά συνέπεια, είναι φτιαγμένος για να ακούγεται έξω. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, έκλεισα την παραγωγή του με τον Ηρακλή Βλαχάκη για να τον μιξάρει από απόσταση, κλεισμένος στο σπίτι μου. Ελπίζω, για αρχή, όλο αυτό να συμβεί σύντομα και επιπλέον, να θυμάμαι περισσότερο την περίοδο που τον έγραφα και όχι την περίοδο που τον μίξαρα.
Ο Άγγελος Κράλλης παίζει μουσική στους Chickn και πρόσφατα κυκλοφόρησε το προσωπικό του ντεμπούτο.
O Θανάσης Μήνας περιμένει να πει “Even cowgirls get the blues”
Lucinda Williams - Good Souls, Better Angels
Χωρίς να είμαι σίγουρος αν θα ενδώσω στην «ανοσία της αγέλης», που επιβάλλει το Κεφάλαιο και εφαρμόζει η δεξιόδουλη κυβέρνηση, παρά τις σημαντικές επιφυλάξεις της επιστημονικής κοινότητας, ακούω ήδη και θα συνεχίσω να ακούω για καιρό το νέο, 15o, αισίως, album της Lucinda Williams με τον τίτλο Good Souls, Better Angels, στην δική της εταιρεία, Highway 20. Εκ πρώτης, τίποτα καινούριο: η κορυθαίολη κυρία της americana στο στοιχείο της. Που σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με τα βασικά: μια πρέζα country, μια πρέζα blues, μια πρέζα rock ‘n’roll, παλιομοδίτικη συνταγή σε τσακισμένες σελίδες, χιλιοχρησιμοποιημένη, εκτός του πνεύματος της εποχής, που όμως, στα κατάλληλα χέρια, όχι μόνο παραμένει απολαυστική στην απλότητά της, αλλά έχει και την ικανότητα να (αυτο)ανανεώνεται στο διηνεκές. Τρεις-τέσσερις στιγμές από το δίσκο ανήκουν στις πιο σπουδαίες της: το ροκάδικο “You Can’t Rule Me”, το ελεγειακό ταξίδι με τον σιδηρόδρομο-φάντασμα που ζωντανεύει στο “Big Black Train”, η στοιχειωμένη από το βιολί ρούμπα του “Pray The Devil Blues”. Όπως εξάλλου μας δίδαξε ο Tom Robbins στα νιάτα μας, Even Cowgirls Get the Blues.
Ο Θανάσης Μήνας είναι ραδιοφωνικός παραγωγός Στο Κόκκινο 105.5 και ζει ανάμεσα στη μουσική και τα βιβλία.
Ο Δημήτρης Μπούρας περιμένει τη βόλτα του Ιούλιου
Baxter Dury - The Night Chancers
Ο πρώτος δίσκος που θα ήθελα να ακούσω, βγάζοντας τον Ιούλιο (έτσι λέγεται ο σκύλος μου) βόλτα, στα ακουστικά, χωρίς να στείλω μήνυμα και χωρίς να κουβαλάω ταυτότητα μαζί μου, είναι το The Night Chancers του Baxter Dury, τον οποίο έτσι κι αλλιώς τον έχω λιώσει, αλλά τώρα πρέπει να ακουστεί όπως του αξίζει. Σε μια τεράστια απογευματινή βόλτα με τον Ιούλιο στην Πάρνηθα, βλέποντας τον ήλιο να δύει και έχοντας στο θερμό παγωμένο τζιν τονικ. Στον γυρισμό, επειδή θα έχει βραδιάσει, στο αυτοκίνητο θα έχουμε και για καβάτζα το Raw Power των Stooges.
Τον Δημήτρη Μπούρα θα τον βρείτε στην Inner Ear, αλλά θα τον πετύχετε και σε πολλές συναυλίες εκεί έξω (όταν με το καλό).
Ο Μάνος Μπούρας θέλει να νιώσει σαν νικολαϊδικός ήρωας
Sugar - “Tilted”
Στο δικό μου μυαλό, το να βγαίνεις έξω μετά από τόσο καιρό μπορεί μονάχα να συνδεθεί με ένα ηχητικό απόσπασμα που μοιάζει να τρέχει με σπασμένα φρένα, που σε κάνει να θέλεις να τρέξεις σα να μην υπάρχει αύριο, που σου δίνει την αίσθηση της ελευθερίας μεταφρασμένη σε ήχους και συνεπακόλουθες εικόνες. Σαν να βλέπεις τον ήρωα από τη Γλυκιά Συμμορία να βγαίνει από τη φυλακή και να γδύνεται τρέχοντας, αλλά όλο αυτό σε κιθαριστικό σόλο! Το συγκεκριμένο κομμάτι των Sugar είναι ακριβώς αυτό, από το πρώτο δευτερόλεπτο σ’ αρπάζει από το χέρι και σε τραβάει σ’ ένα τετράλεπτο σπριντ, πλημμυρισμένο από φως και θετική/ηλεκτροφόρα ενέργεια. Σε κάνει να θέλεις να μπεις σ’ ένα αυτοκίνητο και να σανιδώσεις το γκάζι, ο προορισμός μικρή σημασία έχει. Αυτό θα ήθελα να ακούσω, και έως τότε κάνω μια μικρή προθέρμανση βάζοντάς το στο repeat και σε κατάλληλη ένταση, μέχρι να ματώσουν τ’ αυτιά μου!
Ο Μάνος Μπούρας γράφει στο mic.gr και έχει περισσότερους δίσκους από όσους έχουμε όλοι οι υπόλοιποι μαζί.
Ο Γιώργος Νάστος φαντασιώνεται πάρτι σε ταράτσες με hashtag #summer2020
Dua Lipa - Future Nostalgia
Έχουν κυκλοφορήσει πολλά ωραία άλμπουμ τις τελευταίες εβδομάδες (Fiona Apple, Laura Marling, The Strokes, πώς μας πετσοκόψατε έτσι), όμως έχω αποφασίσει ότι κάτι άλλο θα ήθελα να ακούσω περπατώντας στην πόλη, με τα ακουστικά στα αυτιά, την πρώτη μέρα που θα βγω στους δρόμους χωρίς το άγχος του SMS στο 13033 -ή ενός ενδεχόμενου προστίμου - κι αυτό είναι το Future Nostalgia της Dua Lipa. Δεν έχω καλύτερο, ούτως ή άλλως, όταν κάνω μεγάλες βόλτες μόνος, ειδικά όταν ο καιρός είναι καλός, από το να φαντασιώνομαι ότι χορεύω κι αυτόν τον καθαρόαιμα ποπ, φωτεινό, χαρούμενο δίσκο θα τον έβαζα, υπό άλλες συνθήκες, σχεδόν ολόκληρο να παίξει σε ένα πάρτι σε ταράτσα με χάσταγκ #summer2020. Στα 37 λεπτά που διαρκεί χωρούν και οι τέσσερις τελευταίες δεκαετίες της dance pop: από την ντίσκο έως τη μουσική που έπαιζαν τα κλαμπ στα 90s. Η αγία τριάδα μου αποτελείται από τα κομμάτια “Physical”, “Levitating” και (το φοβερά σέξι) “Pretty Please”, τα σινγκλς “Don’t Start Now” και “Break My Heart” (με sample από INXS) είναι εθιστικά με τον πιο διαβολικό τρόπο. Το “Good In Bed” μου θυμίζει Lily Allen (which is always a good thing), το “Love Again” αποτίει έναν υπέροχο φόρο τιμής στο “Your Woman” των White Town. Mόνη παραφωνία το φινάλε, το βαρετούλι “Boys Will Be Boys”, αλλά μπορεί πάντα να αντικατασταθεί από το παλιότερο αριστούργημα “New Rules” σε μια λίστα στο Spotify.
Ο Γιώργος Νάστος εργάζεται ως δημοσιογράφος στο BHMagazino.
Για τη Χίλντα Παπαδημητρίου, όλα είναι δρόμος
Canned Heat - “On The Road Again”
Αυτό που μου έλειψε στη διάρκεια της καραντίνας ήταν η άσκοπη περιπλάνηση. Γι’ αυτό διαλέγω ένα boogie blues αφού τα blues, τα ηλεκτρικά κυρίως, είναι τραγούδια του δρόμου. Είτε μιλούν για την έλλειψη στέγης και την αναγκαστική περιπλάνηση, όπως η πρώτη εκτέλεση του “On The Road Again” από τον πατέρα των Chicago blues, Floyd Jones, είτε για τη λαχτάρα του ταξιδιού στους ανοιχτούς δρόμους, όπως την διατυπώνουν οι Canned Heat, πρωταγωνιστής είναι δρόμος.
“We've got a full tank of gas, half a pack of cigarettes, it's dark out, and we're wearing sunglasses. Hit it!” θα αναφωνήσω ως άλλος Joliet Jake, ενώ από τα ηχεία θα ακούγεται η φυσαρμόνικα να συνομιλεί με τη falsetto φωνή του Alan Wilson.
Η Χίλντα Παπαδημητρίου, όταν δεν μεταφράζει βιβλία, ακούει πολλή μουσική.
Ο Μάκης Παπασημακόπουλος βρήκε το κομμάτι που θέλει να πιει, κάπου να τα πει, αλλά, τελικά, θα γυρίσει σπίτι μοναχό του
A.R.E. Weapons - “Manny's Blues”
Το να ξαναβγούμε όξω δεν μου κάνει ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Δεν βιάζομαι να δω κόσμο, έχω χάσει εδώ και κάποια χρόνια την διάθεση για πολλές κοινωνικές σχέσεις, αλλά, έστω κι έτσι, θα ξαναβγω. Έστω και σαν novelty. «Η πρώτη έξοδος μετά την καραντίνα». Μάσκες, αποστάσεις και τα ρέστα.
Άρα θα χρειαστώ κάτι γνώριμο (σε μένα), κάτι νέο αλλά και όχι (σε μένα), κάτι σε κάθε περίπτωση.
Το “Manny's Blues” είναι ένα κομμάτι από μια συλλογή ακυκλοφόρητων που ανέβασαν οι A.R.E. Weapons μέσα στην καραντίνα. Έχει νεύρα αλλά και έναν περίεργο και λίγο πανικόβλητο ενθουσιασμό. Θέλει να πιει (φαντάζομαι), θέλει σε κάποιον να τα πει (ίσως), αλλά τελικά θα γυρίσει σπίτι μονάχο του.
Κουμπώνει.
Ο Μάκης Παπασημακόπουλος ήταν το έτερον ήμισυ των Rattler Proxy κι είναι πολλά ακόμη, που ίσως θα σας πει ο ίδιος κάποιο βράδυ που θα τον πετύχετε σε κάποιο μπαρ. Ίσως και όχι.
O Τζίμης Πολιούδης ανυπομονεί να λιώσει τα πάντα στο κέντρο της πόλης
Viagra Boys - Street Worms
Το αγαπημένο μου άλμπουμ των τελευταίων ετών είναι από τους παραπάνω Σουηδούς. Λιώσιμο στο σπίτι στο πικ απ, λιώσιμο και στα ακουστικά στο κινητό στις βόλτες μου στο κέντρο της πόλης, που είναι ό,τι απολαμβάνω περισσότερο και με την καραντίνα μου έχουν λείψει τρομερά. Άλμπουμ επιθετικό, με groove, χαβαλετζίδικο με μια «ευγενή» αλητεία και στιχουργικά άμεσο, αντιποιητικό.Το ιδανικότερο αστικό soundtrack κατά την άποψη μου. Έξτρα πληροφορία: έχω βαφτίσει τον γάτο μου Sebastian από το όνομα του τραγουδιστή των Viagra Boys, Sebastian Murphy.
Ο Τζίμης Πολιούδης είναι από τους πιο δραστήριους μουσικούς της χώρας. Τρέχει τα projects Vagina Lips και Mazoha.
Ο Οδυσσέας Τζιρίτας δεν έχει να πει πολλά, αλλά ξέρει πολύ καλά ποιο κομμάτι θέλει να ακούσει
Soundgarden - “The Day I Tried To Live”
Δεν ξέρω αν έχω πολλά να πω για το κομμάτι που διαλέγω, αλλα, για μένα, βγαζει απολυτο νοημα.
Ο Οδυσσέας Τζιρίτας είναι μουσικός.
Ο Στυλιανός Τζιρίτας περιμένει να πει «Ζήτω το rock ‘n’ roll»
Rainbow - Long Live Rock ‘n’ Roll
Μπορεί να ήταν στο 3ο album πια (1978) αλλά κατά τη γνώμη μου εδώ οι Rainbow βρίσκουν το πραγματικό rock n roll χαρακτήρα τους κι όχι μόνο του τίτλου. Το Long Live Rock n Roll (τίτλος του album και του εναρκτήριου λακτίσματος στο δίσκο) παραμένει ένα τραγούδι που το αγαπάω διότι απελευθερώνει ορμή και προσφέρει λύτρωση.
Γι αυτό και θα το ακούσω στα ακουστικά μου (όχι ψείρες) στην πρώτη μετακοβιντιανή entrée gratuite βόλτα ως πρώτη επιλογή.
Δεν είναι το αρειμάνιο boomer rock του πρώτου τους δίσκου, δεν είναι το επικό, όσο και δυσθεώρητων κορυφών, συμφωνικό έπος του δεύτερου album τους, αλλά, είναι πραγματικά κρητιδικό rock 'n' roll κβαντομηχανικής (ή μάλλον πυρηνικής ένεκα εποχής) δυναμικής. Δεν είναι τυχαίο ότι σβήνει σε αμερικάνικου τύπου fade out (βλέπε αργόσυρτο). Διαμηνύει ότι αυτή η ιστορία, το rock 'n' roll δηλαδή, δεν τελειώνει αλλά τραβάει στο διηνεκές.
Και μία τέτοια νότα αισιοδοξίας είναι απαραίτητη στους χαλεπούς καιρούς όπως αυτοί που ζούμε.
Ο Στυλιανός Τζιρίτας είναι μία ιδέα. Στην υποστατή του μορφή γράφει μουσική, γράφει για μουσική και τρέχει το label A Man out of A Man.
Η Εύη Χουρσανίδη θέλει να περπατήσει στα προάστια νοσταλγώντας και ανυπομονώντας
Arcade Fire - The Suburbs
Η πρώτη μου μεγάλη βόλτα μετά το lockdown θέλω να ξεκινήσει σούρουπο και να τελειώσει νύχτα. Θέλω να έχει πράσινο, ευωδιά νεραντζιάς, σοκάκια, παγκάκια, μπουγάδες σε μπαλκόνια, ανοιχτά παράθυρα, πολύχρωμα συνθήματα στους τοίχους, ποδήλατα, τραπεζάκια έξω, μπoλ με πατατάκια, γέλια παιδιών, ζευγάρια άχαρων εφήβων, εξατμίσεις, κόρνες, μηχανές, βιολετί σύννεφα, γαβγίσματα, μυρωδιά ψησταριάς, γρήγορους βηματισμούς, προβολείς αυτοκινήτων, φωτεινές επιγραφές. Θα φοράω ακουστικά στα αυτιά και θα περπατάω μία ώρα και τέσσερα λεπτά ακριβώς. Σε αυτή τη διάρκεια, ο Win Butler και η Régine Chassagne θα αφηγούνται τι συνέβαινε όλες αυτές τις "Wasted Hours" στα Προάστια, θα αποδομούν τον "Modern Man", θα υποδέχονται τον "Month of May", θα δραπετεύουν ("Let's go for a drive, see the town tonight / there's nothing to do but I don't mind when I'm with you"), θα αγωνιούν ("Pray to God I won't live to see / the death of everything that's wild") και θα αναρωτιούνται ("Now our lives are changing fast / hope that something pure can last?"). Οι συγκινητικές στροφές της μουσικής τους θα με πλημμυρίσουν αβάσταχτη νοσταλγία για τα όσα έχω ζήσει τη δεκαετία που έχει περάσει, από τη χρονιά που βγήκε ο δίσκος και αχαλίνωτη ανυπομονησία για τα όσα έρχονται.
Μόλις βγάλω τα ακουστικά από τα αυτιά, στα μεγάφωνα της πόλης θα παίζει το “Ready To Start”. Οι ώμοι μου θα χαλαρώσουν, το κεφάλι μου θα μουδιάσει, η καρδιά μου θα ζεσταθεί, θα νιώσω σίγουρη, ανακουφισμένη, ασφαλής. Θα είναι σαν να επιστρέφω...σπίτι.
H Εύη Χουρσανίδη έχει διάφορους ρόλους, αλλά κυρίως τρέχει το blog Άκου Αυτό.
Ο Larry Gus δεν έχει καιρό για έξτρα τύψεις (ίσως ούτε για τον Δυτικό Κανόνα)
Ton Koopman, The Amsterdam Baroque Orchestra – Handel: Organ Concertos, Op. IV & VII
Με εξαίρεση τα 3-4 παραπάνω κιλά, βγαίνω από το lockdown όπως ακριβώς μπήκα: με τον Ton Koopman και την Amsterdam Baroque Orchestra να παίζουν τα Organ Concertos του Handel. Νιώθω πως κρύβεται ένας κόσμος εκεί, αλλά, κάθε φορά που κοιτάω πιο προσεκτικά, νομίζω ότι κάτι βλέπω λάθος. Γιατί, στ'αλήθεια, δεν βλέπω τίποτα απολύτως, άρα μάλλον βλέπω τον ίδιο, άδειο εαυτό μου. Δεν είμαι σίγουρος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι προσπαθώ να σπάω τον Handel που και που με όσο λιγότερο ευρωπαϊκή μουσική γίνεται, γιατί νιώθω αρκετές τύψεις από την μαζεμένη προσήλωση στο Δυτικό Κανόνα και νομίζω ότι είναι δύσκολη περίοδος για έξτρα τύψεις ούτως ή άλλως.
Ο Larry Gus είναι μουσικός και πέρα από σόλο, τα τελευταία δύο χρόνια τον βρίσκετε και στους Territroy.
H Rrose Sélavy ονειρεύεται φανταστικά ταξίδια στην Καλιφόρνια
Orville Peck - “Dead of Night”
Πίσω στις ημέρες της «κανονικότητας», άκουγα αυτό το κομμάτι και ένιωθα homesick για μέρη όπως η Καλιφόρνια (αυτό που οι Γερμανοί αποκαλούν “fernweh”, δηλαδή να σου λείπει ένα μέρος το οποίο δεν έχεις επισκεφθεί ποτέ). Φανταζόμουν να ακούω το “Dead of Night” του Orville Peck ενώ σουρουπώνει, μετά το πιο βαθύ κόκκινο ηλιοβασίλεμα, σε μια έρημο της Δυτικής Ακτής. Κανονίζαμε, λοιπόν, με φίλες να επισκεφθούμε την Καλιφόρνια το Σεπτέμβριο, αλλά αυτό το πλάνο, φυσικά, ναυάγησε λόγω πανδημίας. Το μέρος που πια μου λείπει είναι οποιοδήποτε έχει τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Ιδανικά, θέλω να είναι το πρώτο κομμάτι που θα παίξω μια Κυριακή στο Barrett, την ώρα που σουρουπώνει, αργά, γιατί θα είναι πια καλοκαίρι και γύρω μου να βρίσκονται αγαπημένοι άνθρωποι χαρούμενοι.
H Rrose Sélavy είναι DJ. Έχετε χορέψει με τις επιλογές της, ακόμη αν και δεν το ξέρετε.
Η Sugahspank! στέλνει χαιρετίσματα από το L.A., μέσω Βόλου
Tim Buckley - Greetings from L.A.
Το Greetings from L.A. του Tim Buckley ήταν το επίσημο soundtrack του καλοκαιριού του '13. Ένωνε καθημερινά το Βόλο με κάποια κρυφή παραλία του Πηλίου, κάτω από δροσερά δάση και διεισδυτικές λιακάδες. Ήταν το ένα από τα δύο χαρακτηριστικά στοιχεία των διακοπών εκείνων, μαζί με το Θείο Τραγί του Σκαρίμπα, που έκλεψα κι έκανα δικά μου για πάντα, όλα τα άλλα τα πήρε η πραγματικότητα. Παρόλα αυτά, δεν θυμάμαι να ξανάκουσα ποτέ ολόκληρο τον δίσκο. Είχε αυτόν το συνδυασμό γκρίνιας, καύλας και ανοιχτού ορίζοντα που σαν σχήμα ποτέ δεν χώραγε στην καθημερινότητα της Αθήνας. Τώρα με τον εγκλεισμό, γέμισα τα πρωινά μου με παλιά γλυκά χαβανέζικα τραγουδάκια και exotica με σειρήνες που καλούν σε ουτοπικούς παραδείσους, για να μου φέρνουν το έξω μέσα και το πάνω κάτω και να ξεχνάω την επιβολή της απομόνωσης. Και κάπου εκεί τον θυμήθηκα, χωρίς να τολμήσω να ακούσω πάνω από λίγα δευτερόλεπτα. Με φαντάζομαι, όμως, ήδη να οδηγώ, ελεύθερα πια, καλοκαίρι με ανοιχτά παράθυρα για κάπου μακριά και να σκούζει πάλι ο μαλάκας ο Tim δίπλα μου. Όχι για να φέρω πίσω την ελαφρότητα των ημερών εκείνων, αλλά, γιατί, έχοντας από τότε χάσει τόσα πολλά και τόσο πολύ, θα υπάρχω σε μια εθνική με λιακάδα, πηγαίνοντας κάπου, με ένα γαμάτο δίσκο παρέα.
Η Sugahspank! είναι μουσικός. Θα την πετύχετε να τραγουδάει με τους Swing Shoes.
Αυτή είναι η playlist των επιλογών των καλεσμένων μας. Την ακούτε δυνατά και σε ανοιχτό χώρο:
