Πρόσφατα, ο Morrissey λάνσαρε καινούρια ιστοσελίδα (Morrissey Central). Και δεν θα μπορούσε να της κάνει καλύτερη διαφήμιση έτσι όπως βρίσκεται διαρκώς στην επικαιρότητα με τα όσα λέει.
Οι κακές γλώσσες ήδη λένε ότι το Morrissey Central του απέφερε περισσότερη προσοχή από το κοινό, συγκριτικά με το προ κάποιων μηνών νέο άλμπουμ Low In High School. Το οποίο, αν και τα πήγε καλά από εμπορικής άποψης (Βρετανία #5, Η.Π.Α. #20, Γερμανία #15), δεν φαίνεται να έπεισε (διαβάστε και τι έγραψε σε μας ο Μιχάλης Τσαντίλας, εδώ).
Τέτοιες φήμες μάλλον επιβεβαιώνονται τις τελευταίες μέρες, αφού ο Morrissey έδωσε στη δημοσιότητα ακυκλοφόρητο τραγούδι, το οποίο μάλλον στα ψιλά πέρασε, συγκρινόμενο με τον ντόρο που έχει σηκώσει η επίθεσή του στη βρετανική εφημερίδα Independent και τα λεγόμενά του για τον Αδόλφο Χίτλερ.
Ξεκινώντας πάντως από τα μουσικά, το τραγούδι λέγεται "By The Time I Get To Wherever I’m Going" και μπορείτε να το ακούσετε στον σύνδεσμο στο τέλος της είδησης. Περιγράφεται απλώς ως «χαμένο στούντιο κομμάτι», χωρίς περαιτέρω πληροφορίες για τα sessions στα οποία ηχογραφήθηκε.
Το σήριαλ τώρα με την Independent, κρατάει από τις 17 Μαρτίου, όταν η έγκυρη εφημερίδα δημοσίευσε άρθρο του συνεργάτη της Nick Hasted που είχε (τον άκρως βρετανικό) τίτλο «This Charmless Man: How Morrissey’s big mouth struck again... and again».
Σε αυτό, ο Hasted κατέγραφε ό,τι κατά τη γνώμη του συνιστούσε την κατρακύλα ενός «κάποτε ωραίου καλλιτέχνη» και έστεκε σε συγκεκριμένα πράγματα που είχε πει τον τελευταίο καιρό: το πόσο π.χ. λάτρεψε το Brexit, το γεγονός ότι έβρισκε τον ηγέτη της λαϊκιστικής άκρας Δεξιάς Nigel Farage «liberal educator». Τον κατηγορεί επίσης ότι η χορτοφαγική του επιλογή έχει χαρακτηριστικά μισανθρωπιάς, λέγοντας ότι τον έφτασε (πίσω στο 2010) να χαρακτηρίσει τους Κινέζους ως «υποείδος» λόγω του τρόπου με τον οποίον μεταχειρίζονταν τα ζώα και αντιπαραβάλλει -έξυπνα- τα περσινά του σχόλια για τους μετανάστες στη Γερμανία με το τραγούδι του "The National Front Disco" (από το Your Arsenal του 1992) που «εξέφραζε λύπη για το πώς ένα αγόρι χάθηκε στον ρατσισμό».
Ο Moz, λοιπόν, αντεπιτέθηκε μέσω της νέας του ιστοσελίδας, με κείμενό του που λέγεται «Why The Independent hates independence».
Εκεί ισχυρίζεται ότι η Independent τα έβαλε μαζί του απλά γιατί τόλμησε να πει μερικά πράγματα «όπως τα σκέφτονται πράγματι οι άνθρωποι». Και επανέλαβε ότι θεωρεί το Brexit κίνηση υπέρ της δημοκρατίας, γιατί ο κόσμος δεν ψήφισε όπως του έλεγαν να ψηφίσει οι πολιτικές ελίτ ή όπως τον τρομοκρατούσαν τα media: «Η Αγγλία μπορεί να κοιτάξει μόνη της τον εαυτό της. Δεν χρειάζεται την Ευρωπαϊκή Ένωση να αστυνομεύει τους νόμους της, τη σκέψη της, τα σύνορά της, την ελευθερία της».
Όσο για την πολιτική του ταυτότητα, διευκρινίζει εμφατικά ότι «δεν είμαι ούτε Τρελο-Αριστερός, ούτε Ακροδεξιός», δηλώνοντας «ανθρωπιστής» και λέγοντας ότι δεν έχει ψηφίσει ποτέ του σε εκλογές, γιατί δεν βρήκε ποτέ του κάποιο κόμμα να τον εκφράζει.
Τώρα, όμως, σε νέα του συνέντευξη, έρχεται να μας πληροφορήσει ότι ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν, εχμ, Αριστερός -κάτι που πάει πολύ μακριά τη βαλίτσα, ειδικά σε τέτοιους καιρούς, ακόμα και για τα στάνταρ του προβοκάτορα Moz. Μας λέει επίσης ότι όταν κάποιος σε αποκαλεί ρατσιστή, απλά παραδέχεται πως έχεις σε κάτι δίκιο, δεν ξέρει να σου απαντήσει, οπότε πετάει λάσπη στον ανεμιστήρα, όπως λένε στα μέρη μας.
Δεν είναι κάθε είδους δημοσιότητα απαραίτητα καλή, φίλτατε Morrissey.
{youtube}v0mHRD5nFdE{/youtube}
