Στα 68 του χρόνια έμελλε να χάσει τη μάχη ενάντια στον καρκίνο ο Charles Bradley, ένας soul τραγουδιστής τον οποίον παραδέχονταν όλοι για τις ικανότητές του, ακόμα και αν δεν είχε πάντα πρώτης κλάσης υλικό στα singles και τους δίσκους με τα οποία συστήθηκε στα zeros στο ευρύτερο κοινό.
Αν και αρκετοί εντόπιζαν στη φωνή του έναν απόηχο του Otis Redding, ίνδαλμα του ίδιου του Bradley ήταν ο κολοσσός James Brown, τον οποίον είδε το 1962 να παίζει ζωντανά στο Apollo Theater της Νέας Υόρκης -ήταν τότε μόλις 14 ετών και τον είχε πάει στη συναυλία η αδερφή του. Όπως συχνά έλεγε αργότερα στις συνεντεύξεις του, ήταν ο λόγος που τον έστρεψε προς το τραγούδι.
Η ζωή του χαρακτηρίστηκε από έντονη κινητικότητα, τόσο γεωγραφική, όσο και μεταξύ επαγγελμάτων κι αυτός ήταν ο κύριος λόγος για τον οποίον άργησε να καταπιαστεί συστηματικά με τη μουσική. Ήταν τελικά το 1996 στο Μπρούκλιν, σε ένα τοπικό club όπου έβγαζε τα προς το ζην μιμούμενος τον James Brown, όπου τον εντόπισε ο συνιδρυτής της Daptone, Gabriel Roth. Και πάλι, όμως, χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2002 για να βγουν ορισμένα singles, ενώ το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ No Time For Dreaming εμφανίστηκε το 2011, όταν πια είχε φτάσει 62 χρονών.
Περίπου έναν χρόνο πριν, ο Bradley ανακοίνωσε ότι τον διέγνωσαν με καρκίνο του στομάχου, παρά ταύτα επέστρεψε πρόσφατα στη σκηνή. Δυστυχώς, η μάχη ήταν σύντομη, πέρα από άνιση.
{youtube}moiUyFQQE-0{/youtube}
