Μπορεί να ακουστεί ελαφρώς «κλισέ» και συνηθισμένη ως εισαγωγή, πάντως μου είναι ειλικρινά τρομακτικά δύσκολο να μεταδώσω στο χαρτί όλα τα συναισθήματα και τη μαγεία που βίωσα στην καθηλωτική Ο2 Arena του Λονδίνου πριν λίγες ημέρες. Και όχι, δεν αναφέρομαι στον παλικαρίσιο θρίαμβο του Ολυμπιακού, αλλά στη μεγαλειώδη εμφάνιση των θρυλικών RUSH! Μια εμφάνιση που περίμενα καρτερικά για μήνες και μήνες…
Έχοντας στις αποσκευές τους έναν –το λιγότερο- αξιοπρεπέστατο δίσκο, το “Clockwork Angels” , το εκπληκτικό “Snakes & Arrows” που προηγήθηκε, αλλά και τη προ μηνών ένταξη τους στο, αμφιβόλων (μουσικών) κριτηρίων Rock ‘n’ Roll Hall of Fame, οι Καναδοί πάτησαν τη σκηνή του Ο2 στις 8 ακριβώς, υπό τους ήχους του “Subdivisions”, μέσα από το “Signals”. Μια O2 που δεν ήταν καθόλου κατάμεστη όπως περίμενα, αλλά αντίθετα είχε αρκετούτσικες άδειες θέσεις, ειδικά στα πάνω διαζώματα. Και αυτό είναι και το μοναδικό αρνητικό σημείο που μπορώ να σκεφτώ για τις κάτι λιγότερο από τρεις ώρες που διήρκεσε μια από τις πιο συγκινητικές και μεγαλειώδεις συναυλίες που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου! Και που μόνο μουσικά τέρατα όπως ο Geddy Lee, Alex Lifeson και Neal Peart μπορούν να παρουσιάσουν!
Το show των RUSH βασικά αποτελούταν από τρία διακριτά μέρη. Στο πρώτο μας παρουσίασαν τραγούδια κυρίως από τις δουλειές τους από τη δεκαετία του ’80, με το “The Analog Kid” φυσικά να ξεχωρίζει, όπως και το τρομακτικό solo του Peart μετά το “Where’s My Thing?”. Η πρώτη αυτή ώρα του setlist έκλεισε με το “Far Cry”, με τους RUSH να αποχωρούν για ένα δεκάλεπτο διάλειμμα. Και αν σε αυτήν την πρώτη ώρα η απόδοση τους ήταν εξωπραγματική, συνοδευόμενη πάντα από ένα καλλιτεχνικά άψογο show με πυροτεχνήματα, φωτιές και πανέμορφα οπτικά εφέ, δεν ήταν πάρα μια μικρή πρόγευση για όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν…
Το δεύτερο τμήμα της εμφάνισής τους οι RUSH το αφιέρωσαν στην καινούρια τους δουλειά, με τη συνοδεία όμως της “Clockwork Angles String Ensemble”, ένα εξαμελές σχήμα εγχόρδων. Τα “Caravan”, “The Anarchist” και “Carnies” ήταν καθηλωτικά, η πραγματική μαγευτική στιγμή όμως ήταν η α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τ-η, συγκινητική εκτέλεση του λυρικότατου και μελωδικότατου “The Wreckers”, που κυριολεκτικά απογειώθηκε με τη συνοδεία των εγχόρδων! Όπως επίσης και το πανέμορφο “The Garden”, που έκλεισε και το δεύτερο μέρος της συναυλίας. Στο μεταξύ, βέβαια ο Lifeson μας έκανε να παραμιλάμε με το σόλο του κατά τη διάρκεια του “Halo Effect”! Και για τον Geddy Lee δεν έχω να πω πραγματικά τίποτα. Ποτέ δε μπορούσα να αντιληφθώ πως κατάφερνε να παίξει ταυτόχρονα πλήκτρα, μπάσο και να τραγουδάει κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας. Παρότι το είδα μπροστά στα μάτια μου, ακόμα δυσκολεύομαι…
Η προσωπική μου αδυναμία , το “Red Sector A”, που ακολούθησε σηματοδότησε την είσοδο στο τρίτο και τελευταίο κομμάτι της εμφάνισης των Καναδών, στο οποίο τιμήθηκαν κυρίως κομμάτια από τους δίσκους- ογκόλιθους που κυκλοφόρησαν στα 70’s. Το “YYZ” και τα τεράστια “The Spirit of Radio”, “Tom Sawyer” και “2112” στο encore, με την Ο2 Arena να αποθεώνει ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του γαλαξία!
Μπορεί το setlist να μην ήταν και το ιδανικό, αφού κακά τα ψέματα, τους RUSH θα τους λατρεύω κυρίως για το “Hemispheres”, το “Moving Pictures” , το “Permanent waves” κλπ, αλλά, ειλικρινά, το αίσθημα πληρότητας που ένιωσα βγαίνοντας από την Ο2 δε συγκρίνεται παρά με αυτό που ένιωθα μετά την παράσταση του “The Wall”! Το μεγαλείο μιας εμφάνισης των RUSH δεν περιγράφεται με λόγια, πρέπει να βιωθεί για να γίνει αντιληπτό στην ολότητα του. Και ελπίζω ειλικρινά όλοι και όλες να έχετε την ευκαιρία να το ζήσετε!
Set 1:
Subdivisions
The Big Money
Force Ten
Grand Designs
The Body Electric
Territories
The Analog Kid
Bravado
Where's My Thing?
Far Cry
Set 2:
Caravan
Clockwork Angels
The Anarchist
Carnies
The Wreckers
Headlong Flight
Halo Effect
Seven Cities of Gold
The Garden
Manhattan Project
Red Sector A
YYZ
The Spirit of Radio
Encore:
Tom Sawyer
2112 Part I: Overture
2112 Part II: The Temples of Syrinx
2112 Part VII: Grand Finale
