Είναι στενάχωρο να διαπιστώνεις ότι η εκτίμηση που τρέφεις για έναν μουσικό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την αδιαφορία (για να είμαι πολύ επιεικής) που σου προκαλεί σαν άνθρωπος. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τον Τσάμη τον τελευταίο καιρό, και παρά το ότι δεν μπορώ να κρύψω την απογοήτευσή μου, έχω μάθει από καιρό να βάζω έναν απόλυτα ξεκάθαρο διαχωρισμό ανάμεσα στον μουσικό και τον άνθρωπο. Περιττό να πω ότι αυτές οι σκέψεις δεν στάθηκαν στιγμή αρκετές για να με αποτρέψουν από το να παραβρεθώ στις συναυλίες των WARLORD στην Ελλάδα. Πως θα μπορούσαν άλλωστε, όταν μιλάμε για την μόνη συναυλία που θα μπορούσα να αποκαλέσω με τη φράση-κλισέ, όνειρο ζωής, και φυσικά όχι απλά ένα απωθημένο. Από αυτά έχω μερικά ακόμα. Δεν ξέρω σε τι βαθμό είναι ικανή η μουσική να σε αλλάξει πραγματικά, αλλά αυτό που μπορώ να πω με μεγάλη σιγουριά για τη μουσική που έχει γράψει ο Τσάμης είναι ότι με έχει στιγματίσει, με έχει ακουμπήσει σε βαθμό που πολύ σπάνια έχεις την ευκαιρία να βιώσεις.
Ο πυρετός (το σαββατόβραδο) δεν στάθηκε φυσικά ικανός ούτε καν να καθυστερήσει την άφιξή μου στο Gagarin, με τα συναισθήματα προσμονής για την συναυλία να είναι τόσο έντονα όσο ήταν μόνο τα πολύ πρώτα χρόνια που άρχισα να πηγαίνω σε συναυλίες. Οι WARDANCE μπορώ να πω πως στάθηκαν μια άκρως ταιριαστή επιλογή support, από τη στιγμή που εκτός από τις ευθείς μουσικές παραπομπές σε WARLORD (και MANOWAR βεβαίως βεβαίως) έχουν και τις συνθέσεις να κρατήσουν το ενδιαφέρον ακόμα και κοινού που δεν έχει προηγούμενη επαφή με τη μουσική τους. Κάπως κουμπωμένοι την πρώτη μέρα (την δεύτερη ήταν εμφανώς καλύτεροι), εκτός φυσικά του Τάσου (κιθάρα) που πάντα δίνει το δικό του show. Όσο για τον τραγουδιστή έχει εμφανώς βελτιώσει τη σκηνική του παρουσία, αλλά συνεχίζει να θέλει δουλειά. Από φωνή πάντως σκίζει. Είναι καιρός μου φαίνεται να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους, που είμαι σίγουρος ότι θα ταρακουνήσει πολλούς επικάδες (όπως έκανε άλλωστε και η ντεμάρα τους.
Οι DEXTER WARD από την άλλη έχουν μια πραγματικά εξαιρετική σκηνική παρουσία και έναν τραγουδιστή που εκτός από την πολύ καλή φωνή του, είναι και άψογος frontman. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσιάζουν όλες τους οι συνθέσεις (για την ακρίβεια βρίσκω πολλές μετριότητες μεταξύ αυτών), αλλά όταν ακούς κομμάτια όπως το "Ghost Rider" είναι πραγματικά αδύνατο να μη νοιώσεις αυτή την έξαψη που μόνο τραγούδια με τη στόφα κλασικού σου δημιουργούν. Πολύ καλό μου φάνηκε και το νέο "Stars And Stripes”. Εξίσου καλοί στάθηκαν και τη δεύτερη μέρα, με τις διαφορές στις εμφανίσεις τους να εντοπίζονται στην επιλογή των διασκευών: "Massacre" των Thin Lizzy την πρώτη, και “Powerslave” από MAIDEN τη δεύτερη.
Η πρώτη μέρα είχε ένα σημαντικό bonus, και αυτό ακούει στο όνομα DOOMSWORD, το μεγαλύτερο όνομα στο χώρο του επικού που βγήκε τα τελευταία 15 χρόνια, έναν «τίτλο» μάλιστα που δεν λένε να αποχωριστούν. Και μόνο που ήταν "το συγκρότημα πριν τους WARLORD" και παρ' όλα αυτά κατάφεραν να με κάνουν να ξεχάσω ολότελα αυτό που θα ακολουθούσε είναι ένα κατόρθωμα αξιοσημείωτο. Από τις πάρα πολύ καλές τους εμφανίσεις (όχι ότι τους έχω πετύχει σε κάτι λιγότερο από αυτό όσες φορές μας έχουν επισκεφτεί), και πραγματικά χάρηκα που τους είδα σε μεγάλη σκηνή, γιατί είναι γεγονός ότι μόνο τέτοιες τους αρμόζουν. Ο Deathmaster στέκεται πραγματικά τεράστιος πάνω στη σκηνή, και δείχνει απόλυτα ικανός όταν πιάνει το μικρόφωνο ότι θα μπορούσε να πάρει μόνος του το York. Ύμνοι όπως τα “In the Battlefield”, “ Steel of my Axe”, “Heathen Assault”, “Resound The Horn” και “Sacred Metal” πρέπει να θεωρούνται κλασικοί, ήδη από τη στιγμή που πρωτοκυκλοφόρησαν. Το νέο κομμάτι που έπαιξαν ("God Of War" αν θυμάμαι καλά), δεν μπορώ να πω ότι μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά οι συναυλίες δεν ήταν ποτέ το μέρος που μπορούσα να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα για νέα τραγούδια. Είναι λίγο κρίμα που μια τόσο καλή εμφάνιση θα ξεχαστεί λόγω αυτού που ακολούθησε...
Η μεγάλη καθυστέρηση, περίπου 50 λεπτά, που μεσολάβησε μέχρι να εμφανιστούν οι WARLORD (τη 2η μέρα το πρόγραμμα τηρήθηκε απόλυτα) πρέπει να ομολογήσω ότι με κούρασε αρκετά, λίγο λόγω πυρετού (όχι συναυλιακού), λίγο λόγω sold-out, που ευτυχώς κρατήθηκε σε ανθρώπινα επίπεδα, αλλά όπως και να το κάνεις σε sold-out είσαι λίγο στριμόκωλα. Βέβαια αυτά είναι σκέψεις που κράτησαν μέχρι να ακουστούν οι πρώτες νότες τις εισαγωγής, και όλα γύρω πάγωσαν. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να απογοητευτώ από την εμφάνιση των WARLORD, αλλά αυτό που είδα (και άκουσα φυσικά) ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ένας πραγματικά καταπληκτικός ήχος, που σου δείχνει ποιες πρέπει να είναι οι απαιτήσεις μας σε ένα live, ο Τσάμης όχι μόνο να μην χάνει νότα, αλλά να καταφέρνει με τεράστια ευκολία να περάσει αυτό το τόσο μοναδικό συναίσθημα από το οποίο είναι διαποτισμένη κάθε του σύνθεση, ο Zonder εξωπραγματικός, έκανε τους πάντες να καταλάβουν γιατί θεωρείται ένας από τους κορυφαίους drummer (ειδικά στα παλιότερα κομμάτια, που εκ των πραγμάτων τα τύμπανα έχουν ουσιαστικότερο ρόλο και μπορεί ευκολότερα να λάμψει το ταλέντο του), και όσο για την μπάντα που τους συνόδευε, είχαμε έναν τεράστιο μπασίστα που κατάφερε να κάνει αισθητή την παρουσία του, πολύ περισσότερο από απλά διεκπεραιωτικό ρόλο κράτησαν κιθαρίστας και πληκτράς, για να φτάσουμε και στην φωνή που ήταν το μοναδικό ψεγάδι που θα μπορούσες να εντοπίσεις. Σε σύνολο ο Lavery διαθέτει μια μέτρια φωνή που ενώ σε αρκετά τραγούδια στάθηκε παραπάνω από απλά ικανοποιητικός, δεν ήταν λίγες οι φορές που ακουγόταν εντελώς παράταιρος. Όσο για την σκηνική του παρουσία ήταν αρκετά ατσούμπαλη, με το τρακ που τον διακατείχε να συνοδεύει σχεδόν κάθε του βλέμμα (τη δεύτερη μέρα πάντως ήταν αρκετά βελτιωμένος στο σύνολό του). Τέλος πάντων, λεπτομέρειες, τις οποίες δεν χρειάστηκε καν να προσπεράσω, αφού δεν μπήκα καν στο κόπο να σταθώ σε αυτές. Άσε που σε πολλές φάσεις ο κόσμος κάλυπτε την φωνή του, η οποία ήταν και συχνά λίγο πιο πίσω από τα όργανα.
Καταλαβαίνω ότι το set-list όσον αφορά τη σειρά που ακούσαμε τα κομμάτια ίσως να ξένισε αυτούς που πέραν του πρώτου δίσκου δεν είχαν περεταίρω επαφή με τις υπόλοιπες δουλειές του συγκροτήματος. Προσωπικά οποιαδήποτε και αν ήταν η σειρά θα με άφηνε αδιάφορο, και από τη στιγμή που ακούσαμε ολόκληρο το best of δηλώνω μαγεμένος. Από κει και πέρα δεν πέρασαν καθόλου απαρατήρητα τα σημάδια αδυναμίας του Τσάμη, ο οποίος όμως εκτός από την αλάνθαστη και γεμάτη συναίσθημα όπως προείπαμε προσέγγιση των κομματιών, δεν έκανε καν διαλείμματα, χωρίς κανένα ενοχλητικό solo να σπιλώσει την άψογη εμφάνισή τους. Πραγματικά συγκινητική η όλη στάση του Τσάμη στη συναυλία, όπως και οι ευχαριστήριοι λόγοι του (καθώς και η κατάθεση ψυχής για το "Father' στα ελληνικά την πρώτη μέρα). Μου μοιάζει αστείο να κάτσω να ξεχωρίσω καλύτερες στιγμές, ή έστω να κάνω μια εκτεταμένη αναφορά σε τραγούδια, αφού θα μου ήταν αδύνατο να ξεχωρίσω κάποια, οπότε αρκεστείτε σε μια ματιά στο set-list. Διαφορές στις δύο μέρες εκτός από την ελαφρώς βελτιωμένη παρουσία του τραγουδιστή και την εκτέλεση μέρους του soundtrack από το “Pan's Labyrinth” δεν είχαμε. Είχε βέβαια λίγο λιγότερο κόσμο τη δεύτερη μέρα (πάλι γεμάτο ήταν το μαγαζί, αν και όχι sold out), κάτι που μου επέτρεψε να ευχαριστηθώ την εμφάνιση τους ακόμα περισσότερο.
Επιτέλους αυτός ο άνθρωπος γνώρισε την υποδοχή που του άξιζε, και όσοι ακόμα επιμένουν να προσπαθούν να μετρήσουν την αξία αυτού του συγκροτήματος με την ποσότητα δίσκων, αδυνατώντας να καταλάβουν τον βαθμό στον οποίο έχουν καταφέρει να αγγίξουν όσους εδώ και χρόνια δηλώνουν πιστοί οπαδοί τους, τότε μάλλον έχουν χάσει το νόημα. Οι υπόλοιποι απολαύσαμε κάτι παραπάνω από μια ακόμα συναυλία, με τον ιδρώτα να μην είναι το μόνο υγρό που κυλούσε στο πρόσωπο μας…
Από τη μια νοιώθω πως ότι και να πω θα είναι λίγο προσπαθώντας να περιγράψω στην ολότητά τους αυτά που ζήσαμε αυτή τη βραδιά, και από την άλλη μάλλον παραείπα πολλά για μια βραδιά η οποία φαίνεται να χάνει σε αξία όταν προσπαθείς να την περιγράψεις με λόγια.
Set - ListDeliver Us From Evil
Winter Tears
Child Of The Damned
Penny For A Poor Man
Black Mass
Mrs. Victoria
Lost And Lonely Days
Aliens
Soliloquy
City Walls Of Troy
Kill Zone
Father
Glory
War In Heaven
Winds Of Thor
Encore:
Lucifer's Hammer
Achilles Revenge
