Ότι θα έκανα ανταπόκριση σε live των DARK NOVA και ότι θα πήγαινα και σε παρουσίαση- νέου- δίσκου τους ομολογώ δεν το είχα φανταστεί ποτέ στη ζωή μου. Όταν στις αρχές των '90s έπαψα να ακούω κλασικό heavy και power, το γύρισα στις πιο μοντέρνες, αβυσσαλέες και ακραίες μουσικές του είδους,\ ρίχνοντας μαύρη πέτρα σε οτιδήποτε κλασικομεταλικό με καθαρά φωνητικά (με εξαίρεση τους Manowar, τους, Crimson Glory άντε και στην προ Deris εποχή των Ηelloween). Ναι δεν συμπάθησα ποτέ τους Gamma ray, τους Stratovarious, τους Hammerfall, τους Maiden από το Seventh Son και δώθε, τους Iced Earth (άντε λίγο το Burnt Offerings) και πολλά ακόμα για τα οποία θα ακούσω κραξίδια (και πολύ που χέστηκα κιόλας). Δεν συζητάω για εγχώρια heavy/hard rock σκηνή που εκείνη την εποχή όταν άκουγα για ονόματα όπως Flames, Sarissa, Spitfire, Rust, Τrade Mark και τέτοια και γέλαγα αρειμανίως (Άσχετα αν πλέον όντας 35αρης τα σκέφτομαι και τα παραδέχομαι και τους βγάζω το καπέλο και ίσως ξενερώνω που δεν ήμουν λίγο μεγαλύτερος για να τα ζήσω στο έπακρο ώστε να μπορώ να βλέπω το δίωρο ταινιάκι-αφιέρωμα που υπάρχει στο γιουτούμπ με τίτλο «Metal From Hellas» και να λέω “Ilias was there too”).
Μέσα σε αυτά τα “γραφικά” για μένα τότε γκρουπάκια ήταν και οι Dark Nova. Όμως κατά ένα περίεργο και άκρως ιδιοτελή λόγο τους εκτιμούσα. Το γιατί τους εκτιμούσα ακόμα και αν δεν άκουγα τη μουσική τους έχει να κάνει με καθαρά υποκειμενικούς και προσωπικούς λόγους όπως ότι ένα μεσημέρι μέσα '90s βγαίναμε από ένα σάπιο προβάδικο στους Αγίους Αναργύρους (αν δεν κάνω λάθος) με κάτι φίλους που είχαμε φτιάξει ατμοσφαιρική black metal μπάντα (τότε πούλαγαν οι Dimmu Borgir και οι Satyricon τι να σου κάνω), άσχετοι όλοι από μουσική (προσπαθούσαμε να ενώσουμε όλοι κάτι εισαγωγές που έγραφε ο καθένας στο σπίτι του. Ό,τι να ναι δηλαδή) και μας περίμεναν οι Dark Nova απ' έξω για να κάνουν την πρόβα τους. Θυμάμαι ήμαστε απ' έξω και μαλακιζόμασταν με τα παιδιά για καμιά ώρα ακόμα και άκουγα τον Κόσκωρη να σκορπάει τις ριφάρες του και ενώ ντρεπόμουν να το παραδεχτώ στους υπόλοιπους κάφρους, μέσα μου έλεγα “Ο άνθρωπος παίζει παπάδες, όχι μαλακίες.”.
Για να μην τα πολυλογώ (ίδιον μου η φλυαρία) πριν από λίγους μήνες μαθαίνω ότι τραγουδιστής στο γκρουπ είναι ο Μάνος ο Φατσής τον οποίο γνώριζα από το λύκειο (αν και ένα χρόνο μεγαλύτερος) και είναι κουμπάρος της κολλητής μου (πουλημένο report λέμε :P). Είχαμε βρεθεί μερικές φορές σε κάτι φιλικές συγκεντρώσεις και παίζαμε κάτι power ballads στο τσακίρ κέφι και είχα πάθει πλάκα με το πόσο στρωτή και καθάρια φωνή έχει o τύπος. Μιλάμε για απίστευτη και αισθαντική χροιά και το πιο σημαντικό; Τραγουδάει ολόισια ρε παιδί μου. Λοιπόν κάνα μήνα πριν κυκλοφορήσει ο νέος τους δίσκος εγώ τον είχα γραμμένο σε cd (το μόνο θετικό του να το παίζεις δισκοκριτικός) και ναι, το είχα λιώσει στο αμάξι και ρωτούσα συνέχεια το Μάνο πότε θα γίνει το πολυπόθητο live. Ε, όπερ και εγένετο την Κυριακή στις 7 του Απρίλη.
Το Κύτταρο δεν ήταν ούτε κατά το 1/5 γεμάτο. Θυμάμαι έσκασα με T-shirt Cult of Luna και zipper The Ocean (μόνο ό,τι να ΄ναι) για να βρεθώ ανάμεσα σε τύπους με καουμπόικες μπότες, δερμάτινα παντελόνια, μπλούζες Warlord, Μaiden, Βlack Sabbath και τέτοια old skool που για εμένα είναι συνυφασμένα με ένα είδος μουσικής που θεωρούσα και θεωρώ ότι απευθύνεται σε κάτι τύπους 40 φεύγα, κολλημένους με Manilla Road και Running Wild oι οποίοι λογίζουν ως τελευταία αξιόλογη μουσική κυκλοφορία το “Perfect Strangers” ή -αν είναι πιο ανοιχτόμυαλοι στη καλύτερη- το “Οperation Mindcrime”. Τέσπα, εμένα μια φορά μου άρεσε που έβλεπα πως αυτό το είδος που συγγενεύει με τον τυρρανόσαυρο Ρεξ δεν έχει εκλείψει ακόμα. Με συγκινούν αυτά τα τυπάκια ομολογώ. Με συγκινούν γιατί ξέρω πόσο πόνεσαν, πωρώθηκαν, γκάριξαν από περισσό πάθος και αγάπη για τα αγαπημένα τους συγκροτήματα, τότε που δεν υπήρχαν τα ιντερνέ και τα streaming αλλά το tape trading και μερικά καμμένα underground κλαμπάκια για να συγχρωτίζονται με τους ομοίους τους και να κοπανιούνται άφοβα με την αγαπημένη τους μουσική. Respect!
Με αυτά και με αυτά, στη σκηνή βρισκόταν ήδη, όταν μπήκα, το πρώτο εκ των τριών νέων αποκτημάτων της αμερικανικής Metal Breed records (όλα Made in Greece) παίζοντας το τρίτο από το τέλος κομμάτι του σετ τους. Οι TERRA INCOGNITA λοιπόν -που παραδέχομαι ότι ήμουν κάπως προκατειλημμένος και λόγω του μαπέξ εξωφύλλου του νέου δίσκου και του κακοφτιαγμένου logo αλλά και της larger than what it's supposed to be for a newly found band περσόνας του τύπου πίσω από τα φωνητικά- ομολογώ μου άφησαν καλές εντυπώσεις με το επικό heavy metal που ασχολούνται στο ντεμπούτο άλμπουμ τους "Barren Land" (το πρόμο έγραφε ότι παίζουν progressive doom. Σόρυ guys αλλά εγώ δεν άκουσα κάτι τέτοιο στα τρία κομμάτια που παρακολούθησα). Το λοιπόν, είχαν πολύ καλό ήχο και θα τους χαρακτήριζα λίγο Hollywood metal. Όχι με βάση την σημειωτική του Luca Turilli, αλλά ως προς τον τρόπο που μετέδιδαν τις συνθέσεις τους στο κοινό. «Πούλαγαν» δηλαδή πολύ καλά τον εαυτό τους επί σκηνής και αυτό για εμένα είναι μεγάλο κατόρθωμα για μια σχετικά άγνωστη μπάντα. Έδειχναν σαν να παίζουν 10 χρόνια μαζί και να έχουν βγάλει καμιά πεντάρα άλμπουμ. Ο δε τραγουδιστής ομολογώ έχει γαμάτη φωνή και ακόμα και αν σε κανα δύο στιγμές στις κορώνες του δεν πάταγε ολόσωστα πάνω στις νότες (είμαι πουριστής τι να κάνουμε) σου έδινε την αίσθηση ότι ήταν καθαρά τυχαίο γεγονός και όχι καθεστώς μιας και είναι και ορθόφωνος και καλλίφωνος. Μουσικά ρέπουν προς παλιούς Queensryche, μπολιάζουν το ύφος με ολίγη από Hammerfall και πολλή από παλιούς Maiden και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει στα εκλεκτικιστικά αφτιά μου. Είμαι σίγουρος πως οι θιασώτες του είδους θα τους εκτιμήσουν και θα τους αγαπήσουν στα live τους γιατί έχουν ωραίο, καθαρό και ξάστερο ήχο. Εντούτοις δεν πρόκειται να ασχοληθώ περαιτέρω μαζί τους γιατί δεν είναι το είδος που προτιμώ (ο “θεός” Θεοφανό (πουλος) είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα γουστάρει, κάργα).
Και αφού ο κόσμος πλήθαινε (sic) στο μαγαζί την σκηνή κατέλαβαν οι επίσης άγνωστοι (για μένα) ΚEADO MORES. Πολύ φρουφρού και αρώματα τούτοι δω. Προσπάθησαν λίγο άκομψα νομίζω να δικαιολογήσουν την σειρά εμφάνισης τους με κάτι απανωτές αλλαγές κιθαριστών (ο ένας λέει ήταν ο παλιός, ο άλλος είχε παίξει στο τελευταίο. Κάτι τέτοια που νομίζω δεν απασχολούν το κοινό. Εκτός και αν ήταν οι Scorpions και ανέβαζαν τον Uli Jon Roth να παίξει κανά We'll burn the sky.) και πολλά μπλα-μπλά ανάμεσα στα κομμάτια από τον κιθαρίστα-τραγουδιστή, που εξέτεινε τα ευχαριστήρια του στους απανταχού συντελεστές, στην εταιρεία, στον Bob τον Κατσιώνη και εύλογα αναφέρονταν στον νέο τους πόνημα με τίτλο “The Secret Path Of Life”. Είχαν επίσης δύο πληκτράδες (τόινκ!) όπου πραγματικά δεν κατανοώ το λόγο μιας και ο ένας που έπαιζε το αρμόνιο-κιθάρα σαν τον Andrew Ridgeley των Wham δεν ακουγόταν. Τέσπα, ο ήχος τους ήταν πολύ φασαριόζικος και όχι με τη καλή την Kvelertak την άποψη. Φαινόταν σαν να μην έχουν κάνει soundcheck και έβγαζαν γενικότερα έναν ημιερασιτεχνισμό επί σκηνής. Αρκετά λάθη παιχτικά, κακός συγχρονισμός σε κάποια κομμάτια και ενώ συνθετικά δεν είναι κακή μπάντα, φαίνεται ότι πάσχουν από έλλειψη προβών. Θα σταθώ μόνο στο κομμάτι των φωνητικών και του τραγουδιστή που μου θύμιζε τόσο εμφανισιακά όσο και βοκαλιστικά λίγο τον Andy Cairns των Τherapy? (κουφό όντως). Που θέλω να καταλήξω; Ότι σε τέτοιου τύπου μοντερνίστικο heavy metal σαν αυτό που παίζουν δεν μου κολλάνε τα φλατ και ξερά φωνητικά τύπου grunge. Τέλος είμαι της άποψης ότι πρέπει είτε να αφοσιωθεί στη κιθάρα ή στα φωνητικά το παλικάρι γιατί ο διττός του ρόλος εκ του αποτελέσματος δεν τον δικαιώνει συναυλιακά. Σε γενικές γραμμές δεν με ικανοποίησε το set τους. Νομίζω πως πρέπει να κατασταλάξουν αρχικά στο τι θέλουν ακριβώς να παίζουν και στο πως θα το αποδίδουν άρτια στα live τους. Υπόψιν: το δίσκο τους δεν τον έχω ακούσει οπότε δεν μπορώ να κάνω ασφαλείς συγκρίσεις.
Εκεί όμως που μπορώ να αποδώσω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και δη τα του θεού (Κόσκωρη) τω θεώ, είναι όταν δικαιωματικά, χωρίς υπερβολές και ποζεριές, ανέβηκαν στη σκηνή οι DARK NOVA. Δεν πρόκειται να τους εκθειάσω κοσμοιστορικά γιατί προσωπικά πιστεύω πως μια μπάντα που κλείνει 25 περίπου χρόνια ύπαρξης και έχει κυκλοφορήσει μόλις φέτος το τέταρτο της άλμπουμ δια μιας αδόκιμης εις ατόπον απαγωγής δεν θεωρείται επιτυχημένη, κακά τα ψέμματα. Και εκεί έρχεται το οξύμωρο της υπόθεσης. Πώς γίνεται δηλαδή μια μπάντα με τόσο λίγες κυκλοφορίες να χαίρει του σεβασμού ολόκληρης της ελληνικής μεταλλικής κοινότητας; Αυτό ήρθαν να απαντήσουν με εμφατικό τρόπο στο άψογο live τους. Μόλις συνειδητοποίησα κιόλας ότι θα έπαιζαν ολόκληρο το νέο τους δίσκο (που για μένα συγκαταλέγεται ανάμεσα στις τοπ 10 κυκλοφορίες, ήδη, αυτής της χρονιάς) έπαθα οξεία headbang-ική οσφυοκαμψία μιας και ομολογώ εκτός από μια φευγαλέα αφτιά πριν από αιώνες στο πρώτο τους άλμπουμ δεν είχα ματασχοληθεί με τη πάρτη τους. Και χάρηκα που δεν θα άκουγα κομμάτια που δεν γνωρίζω περιμένοντας μόνο να κοπανηθώ με αυτά τις τελευταίας εσοδείας που έχω αγαπήσει. Η σκηνική τους παρουσία και η άνεση τους στο σανίδι επικοινωνούσε σε όλους εμάς από κάτω το πόσο έμπειροι και καλοδουλεμένοι είναι ως μπάντα. Όπερ και αποδείχτηκε περίτρανα από την πρώτη μέχρι και τη τελευταία νότα που παίχτηκε σε αυτό το live. Με highlights (άντε να ξεχωρίσω τώρα) τα “Calling For Angels”, “Dark Nova” (επιτέλους είχα χρόνια να φωνάξω “Το ομώνυμοοοο” και να παιχτεί όντως!) και το προσωπικά αγαπημένο μου “Τime Flies” (μου το αφιέρωσαν! #poseri_tou_kerata). Ναι, οκ είμαι προκατειλλημένος θετικά απέναντι τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν άκουσα στο “Κing Of Lies” (άλλη κομματάρα) το Μάνο που ξέχασε να μπει σωστά στο ρεφρέν (αν δεν κάνω λάθος) ή μερικά ατσούμπαλα γεμίσματα του ντράμερ (ευτυχώς τα ελάχιστα αυτά λαθάκια υπήρξαν μόνο στο εν λόγω κομμάτι), όπως επίσης δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε πολύ η ιδέα των ατμοσφαιρικών λεκτικών προλόγων σε κάθε κομμάτι στα ελληνικά με σκοπό να προσδώσουν στη παρουσίαση του άλμπουμ μια υποψία concept υφολογίας (όχι στο δίσκο δεν υπάρχουν εισαγωγικά). Άποψη μου είναι ότι δεν έχουν νόημα, άσε που δεν καταλαβαίναμε τα περισσότερα από όσα ακούγονταν. Πιστεύω πάντως πως ήταν ιδέα μόνο και μόνο για την ολοκληρωμένη παρουσίαση του άλμπουμ και τίποτα παραπάνω. Δεν νομίζω να τα έχουν στα επόμενα gigs τους (ευελπιστώ).
Ο μπασίστας έσπερνε ενέργεια με αυτό το 7χόρδο νταμάρι που είχε για μπάσο κάνοντας τις γαμάτες γραμμές του να αντηχούν μανιασμένα. Ο τραγουδιάρης, αυτός ο καταιδρωμένος γίγαντας πίσω από το μικρόφωνο, έδινε άπειρο συναίσθημα σε κάθε κομμάτι με τα απίστευτα μελωδικά φωνητικά του και αν δεν έπρεπε όλη την ώρα να τσεκάρει για να πατάει εκείνο το καταραμένο πεταλάκι-πολυεφέ ώστε να βάζει βάθια στη φωνή, θα τού έδινα 9αρι δαγκωτό για τη σκηνική του παρουσία. Εντάξει για τον Ηλία Κόσκωρη τα λόγια είναι περιττά: το λέω και θα το ξαναλέω είναι μεγάλος ριφοπατέρας και ένας ολοκληρωμένος μουσικός και συνθέτης. Αλάνθαστος και χαμογελαστός, ταπεινός στη συμπεριφορά του και ηγετική φυσιογνωμία χωρίς να επιβάλλει ετσιθελικά τη παρουσία του. Άφηνε τη μουσική του να πρωτοστατεί και για αυτό τον εκτιμώ ακόμα περισσότερο. Ο ντράμερ με τα τίμια κοπανήματα του και την κωμική του φιγούρα έδινε στη σκηνή τα ψήγματα θετικής ενέργειας που είναι απαραίτητα για να τσουλήσει σωστά ένα heavy metal δρώμενο και τέλος η σέξυ ξανθιά πληκτρού σταθερή στο πόστο της, ούτε πλατίασε, ούτε λάθεψε στη μία ώρα και κάτι που κράτησε το set (άσε που έσπαγε τη μονοτονία με το ξανθό μαλλί της ανάμεσα στους καραφλούς και τους χαιτέους της σκηνής).
Το σετ ολοκληρώθηκε με το bonus track επανεκτέλεση του “Twilight Star” από τον πρώτο δίσκο τους και για encore μας ισοπέδωσαν με μια διασκευάρα του “Clairvoyant” που ήταν λες και το είχα βάλει να παίζει από το δίσκο. Τόσο true λέμε. Η μεγάλη μαλακία της φάσης ήταν που δυστυχώς λόγω κωλυσιεργίας των ελληνικών τελωνείων δεν είχαν φέρει μαζί τους αντίτυπα του νέου τους ομώνυμου cd ώστε να αρπάξω και μια ορίτζιναλ κόπια. Τη καλή μουσική την αγοράζουμε ρεεε! Τέτοια live-άρα είχα χρόνια να απολαύσω. Άντε να δούμε τώρα πότε θα τους ξανα πετύχουμε επί σκηνής. Ελπίζω να μη περάσουν χρόνια πάλι!
