Συνήθως το sequel σε κάτι επιτυχημένο δεν αργεί και πάρα πολύ. Σε αυτή την περίπτωση το sequel άργησε λίγο παραπάνω, κάτι λιγότερο από 6 χρόνια. Μετά το πολύ επιτυχημένο Hellish Rock Tour του 2007, οι HELLOWEEN και οι GAMMA RAY ένωσαν και πάλι τις δυνάμεις τους για το Part II. Το συγκεκριμένο πακέτο το είδαν οι Έλληνες οπαδοί στις αρχές Μαρτίου. Εμείς όμως στα πιο βόρεια της Ευρώπης και συγκεκριμένα στο Gothenburg της Σουηδίας, χρειάστηκε να περιμένουμε ένα μήνα ακόμα και στις 6 Απριλίου βρισκόμασταν στο Lisebergshallen για να γίνουμε μάρτυρες μίας ακόμα κοινής εμφάνισης των τιτάνων του γερμανικού power metal. Αρκετές ώρες πριν την συναυλία, βρεθήκαμε στο χώρο που αυτή γινόταν και είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε και κάποιες συνεντεύξεις με τον Kai Hansen (GAMMA RAY) και τον Markus Grosskopf (HELLOWEEN). Ήταν σίγουρα το καλύτερο ορεκτικό πριν το κυρίως πιάτο της ημέρας.
Το κοινό ανέλαβαν να ζεστάνουν οι SHADOWSIDE από την μακρινή Βραζιλία. Μία power-heavy metal μπάντα που είχε την διαολεμένη τύχη να της επιλέξουν οι μεγάλες μπάντες της ημέρας για να τους ακολουθήσει στο εν λόγω tour. Βγήκαν δυναμικά και με όρεξη, με την τραγουδίστρια του group να οργώνει τη σκηνή και να ξεσηκώνει το κοινό όσο μπορούσε. Ένα κοινό που προσερχόταν με αργούς ρυθμούς στο χώρο, με αποτέλεσμα να φαίνεται πολύ αραιό στην εμφάνιση των Βραζιλιάνων. Με τα κομμάτια τους δεν έχω την παραμικρή σχέση, τους παρακολούθησα απλά από περιέργεια και δεν μπορώ να πω ότι βρήκα κάτι το εξαιρετικά ενδιαφέρον που τους κάνει να ξεχωρίζουν από τα πάμπολλα support groups που έχουμε δει κατά καιρούς να ανοίγουν για μεγάλα συγκροτήματα. Δεν ξέρω καν αν άξιζαν να ανοίξουν για τα συγκεκριμένα συγκροτήματα και σίγουρα υπάρχουν πολύ καλύτερες μπάντες εκεί έξω που θα μπορούσαν να είναι σε αυτή τη θέση. Και ο κόσμος επίσης δεν έδειξε να ανταποκρίνεται με θέρμη, με εξαίρεση την διασκευή στο ‘’Ace Of Spades’’ των MOTORHEAD, ένα σιγουράκι διασκευή που εξασφαλίζει την κίνηση του κοινού υπό την νοητή υποψία παρουσίας της αύρας του μεγάλου Lemmy Kilmister. Κατά τα άλλα τίποτα το τρομερό.
Λίγο πριν την έναρξη του set των GAMMA RAY, ο κόσμος είχε αρχίσει να πυκνώνει και αποτέλεσε τον καλύτερο προπομπό για την εμφάνιση των Γερμανών υπό τις οδηγίες του ηγέτη Kai Hansen. Παρά το ότι έκαναν δυναμική είσοδο με ένα από τα πιο δυναμικά και αγαπημένα του γράφοντος κομμάτια, το set list τους δεν επρόκειτο να αποτελείται από τις ασφαλείς επιλογές και τα κλασικά hits. Πέρα από το κλείσιμο με το ‘’Send Me A Sign’’ και την εκτέλεση του ‘’Future World’’, επιδόθηκαν σε ένα μπαράζ πιο σπάνιων κομματιών της δισκογραφίας τους, καθώς και μερικά κομμάτια από το πιο πρόσφατο album τους, ‘’To The Metal’’. Επίσης είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και τα ‘’Master Of Confusion’’ και ‘’Empire Of The Undead’’, δύο νέα κομμάτια που συμπεριλαμβάνονται στο EP που μόλις κυκλοφόρησαν και είναι και μία γεύση από τον επερχόμενο δίσκο τους την επόμενη χρονιά. Όχι κάτι το τρομερό θα έλεγα, αλλά τουλάχιστον ακούγονται ευχάριστα.
Φυσικά οι απόδοση του έμπειρου συγκροτήματος κινήθηκε στα συνηθισμένα υψηλά επίπεδα, παρά το ότι πίσω από το drum kit είδαμε για πρώτη φορά τον Michael Ehre, στη θέση του προσφάτως αποχωρήσαντα Dan Zimmermann. Οι στυλοβάτες Dirk Schlachter και Henjo Richter σταθεροί στα καθήκοντά τους και στη μέση όλων να δεσπόζει η, μικρή σε όψη αλλά τεράστια σε ιστορία, μορφή του Kai Hansen. Κεφάτος και με πολύ όρεξη προσπάθησε να διασκεδάσει το κοινό για τη μία περίπου ώρα που βρέθηκε στη σκηνή, ενώ δεν έλειψαν και τα αστεία που είναι προϊόν του γλαφυρού και ανεπανάληπτου humor που διαθέτει. Παραμένει πάντα ένας φανταστικός front man που ξέρει καλά αυτή τη θέση και απέδειξε για μία ακόμα φορά πως το μέγεθος του ονόματός του μόνο τυχαίο δεν είναι. Παραδόξως, αν και δεν υπήρχαν τα κομμάτια που θα ξεσηκώσουν στο άκουσμά τους το κοινό, περάσαμε πολύ ωραία την μία αυτή ώρα και περιμένουμε να ξαναδούμε τους Rays σε ένα δικό τους live.
Η σκηνή μεταμορφώνεται σε λίγα μόλις λεπτά και υπό το φως των προβολέων αποκαλύπτεται το πραγματικά φανταστικό stage set των HELLOWEEN. Πίσω από ένα άκρως στρατιωτικό πλέγμα, ακούμε τις πρώτες νότες του ‘’Wanna Be God’’ από τον πρόσφατο δίσκο τους ‘’Straight Out Of Hell’’ και σιγά σιγά βλέπουμε πέντε μαυροντυμένες φιγούρες να διαγράφονται πίσω από αυτό. Ήταν ένα κομμάτι που δεν μου άρεσε ιδιαίτερα όταν το άκουσα στο album, αλλά ομολογώ πως για εισαγωγή με ένα τέτοιο show, ήταν ιδανικό.
Και κάπου εκεί άρχισε ο καταιγισμός χωρίς αναπνοή. Το πολύ καλό ‘’Nabataea’’ ακολούθησε το all time classic ‘’Eagle Fly Free’’ και μία μίξη από κομμάτια του καινούριου και του προηγούμενου album των Γερμανών. Καλά ή άσχημα δεν είχε τελικά τόση σημασία, καθώς ο τρόπος που τα έπαιζαν, το ένα αμέσως μετά το άλλο χωρίς σταματημό, δεν άφηνε χρόνο για σκέψη και αμφισβήτηση. Η επιβλητική φυσιογνωμία του Andi Deris, η κιθαριστική δεινότητα του Sascha Gerstner, η ευχαρίστηση στο πρόσωπο του Markus Grosskopf που μεταφράζεται και στην ανάλογη ικανότητα στο να ταλαιπωρεί τις μπασογραμμές του, η δυναμική του Dani Loble στα τύμπανα και το πάντα εκφραστικό μούτρο του Michael Weikath, ήταν όλα εκεί για να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να παραδώσουν στο, πολύ περισσότερο πλέον, κοινό ένα live επαγγελματικών προδιαγραφών. Άλλωστε, ως βετεράνοι πλέον του αθλήματος, ξέρουν πολύ καλά πώς να φτάσουν σε αυτό το αποτέλεσμα εύκολα και αβίαστα.
Κάποιες πάντα κλασικές προσθήκες, όπως τα ‘’Steel Tormentor’’, ‘’I’m Alive’’ και ‘’If I Could Fly’’, μας οδηγούν προς το τέλος του κανονικού set και πλέον έχουμε μπει για τα καλά στους ρυθμούς της κολοκύθας. Μια κολοκύθα που τόσο ευλαβικά μας τραβάει στο εσωτερικό της για να ανακαλύψουμε ότι ‘’Hell Was Made In Heaven’’ και ότι έχει την ‘’Power’’ να μας κάνει ότι θέλει. Δεν θα διαφωνήσω! Σαν μικρά παιδιά σε amusement park νιώθαμε κάποιες στιγμές και μπορώ να πω ότι είχαμε μπει 100% στο πνεύμα της συναυλίας. Το πρώτο encore με τα ‘’Are You Metal?’’ και τον αναντικατάστατο ‘’Dr Stein’’ πέρασε κάτι περισσότερο από γρήγορα και ήμασταν ήδη έτοιμοι για την μεγάλη συνάντηση και πάλι επί σκηνής μετά από σχεδόν μισή ντουζίνα χρόνια.
Οι πρώτες νότες του ‘’Halloween’’ είναι πάντα και διαχρονικά ανατριχιαστικές και ειδικά όταν αυτές συνοδεύονται από την παρουσία του Kai Hansen. Σε ένα δεκάλεπτο medley απολαύσαμε το προαναφερθέν και τα ‘’How Man Tears’’ και ‘’Heavy Metal (Is The Law)’’ με την απαραίτητη συμμετοχή του δημιουργού τους και της μπάντας που τον ανέδειξε και αναδείχτηκε από αυτόν. Βέβαια η εμφάνιση του Kai με το δερμάτινο jacket και καπέλο θύμιζε λίγο Rob Halford, αλλά γρήγορα τα περιττά σακάκια βγήκαν και μίλησαν οι κιθάρες και οι χαρακτηριστικές φωνές που μας θυμίζουν δίσκους με αναγραφόμενη ημερομηνία κάπου στα τέλη των 80’s. Το τελείωμα με την παιδική χαρά του ‘’I Want Out’’ βρήκε και τα υπόλοιπα μέλη των GAMMA RAY επί σκηνής και η διάχυτη χαρά επανέφερε ταμπέλες happy metal στο μυαλό. Ένα κλείσιμο αντάξιο της ιστορίας και του μεγέθους των HELLOWEEN.
Συνοπτικά θα έλεγα ότι φύγαμε κάτι παραπάνω από ευχαριστημένοι, τουλάχιστον παραπάνω από ότι περιμέναμε αρχικά. Τελικά οφείλω να παραδεχτώ πως οι HELLOWEEN, αλλά και οι GAMMA RAY ξέρουν να παραδίδουν υψηλές σε ποιότητα συναυλίες, ακόμα και αν οι περιστάσεις, τα set lists ή οι συγκυρίες δεν το επιτρέπουν. Είναι επαγγελματίες που γνωρίζουν πολύ καλά τη δουλειά τους, μια δουλειά που δημιούργησαν προφανώς από το αγαπημένο τους hobby και το γεγονός αυτό φέρνει τα καλύτερα αποτελέσματα σχεδόν κάθε φορά. Τουλάχιστον ξέρω πως οι πιθανότητες να περνάω ευχάριστα στα live τους θα είναι με το μέρος μου και είμαι σίγουρος πως και την επόμενη φορά δεν θα το σκεφτώ πολύ να τους τιμήσω. Εις το επανιδείν λοιπόν…
