Εκπλήξεις, απογοητεύσεις, μπάντες που τώρα κάνουν τα πρώτα τους βήματα αλλά και παλαίμαχους, η δεύτερη μέρα τα είχε όλα. Εκτός από κόσμο. Καλά, είχε, απλά η προσέλευση ήταν αισθητά μειωμένη σε σχέση με προηγούμενες χρονιές, και αν υπολογίσουμε ότι τα περισσότερα (νέα σε ηλικία) συγκροτήματα βρίσκονταν στο club καθ’ όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ τότε μειώνεται ακόμα περισσότερο ο ουσιαστικός αριθμός των παρευρισκόμενων. Και δεν νομίζω ότι η συναυλία των HELLOWEEN στέρησε τόσα εισιτήρια. Μάλλον λοιπόν η "υπέροχη" οικονομική κατάσταση που βρισκόμαστε έκανε αισθητή την παρουσία της (καθώς και η απουσία ονόματος-κράχτη). Τέλος πάντων, αυτή είναι μια διαφορετική συζήτηση, και τουλάχιστον για αυτό το διήμερο αφήσαμε κάθε αρνητική σκέψη στο περιθώριο.
Με καφέδες αντί για μπύρες στα χέρια υποδεχτήκαν οι περισσότεροι τους Γάλλους SANCTUAIRE. Νέο συγκρότημα με έναν πολύ καλό δίσκο στο ενεργητικό τους, ο οποίος όμως δεν ενδείκνυται για γιουτιουμπικούς διθυράμβους της μιας ακρόασης. Με άλλα λόγια θέλει την προσοχή σου για να τον νιώσεις όπως του αρμόζει. Επόμενο να είναι κομματάκι δυσκολότερο από άλλες μπάντες να κερδίσουν κοινό που δεν έχει προηγούμενη επαφή με το υλικό τους. Απέδωσαν όμως εξαιρετικά το σκοτεινό heavy metal τους και με έκαναν να ξεχάσω ότι έξω είναι καταμεσήμερο και εγώ ακόμα ρεύομαι το μπιφτέκι μου. Ελπίζω να μας απασχολήσουν και στο μέλλον, γιατί έχουν ενδιαφέροντα πράγματα να πουν.
Οι SIN STARLETT που ακολούθησαν έχουν κυκλοφορήσει δύο συμπαθητικούς δίσκους, από αυτούς που ενώ τους ευχαριστιέσαι όταν τους ακούς, μετά το πέρας τους νιώθεις να μην σου έχει μείνει τίποτα. Ήρθαν όμως με αυτή την εμφάνιση να μου αναζωπυρώσουν το ενδιαφέρον (ε, μέχρι ένα σημείο), παίζοντας τα καλύτερα κομμάτια τους (όχι, δεν είναι δεδομένο αυτό), με μια ψυχωμένη εμφάνιση, καλό στήσιμο στη σκηνή και εμφανώς δουλεμένοι. Το γεγονός βέβαια παραμένει πως δεν μου λένε πολλά τα κομμάτια τους, αλλά είναι μια αξιόλογη μπάντα.
Υπάρχει μια παράδοση στο φεστιβάλ που θέλει μια Ιταλική μπάντα να είναι αυτή με το πιο... ιδιόμορφο παρουσιαστικό. Φέτος οι RULER φρόντισαν να κρατήσουν την παράδοση. Με μια αγγλική σημαία ως background και όχι της χώρας τους, φρόντισαν να μας κάνουν ξεκάθαρες τις μουσικές τους προτιμήσεις, κάτι άλλωστε που έχε ήδη γίνει αντιληπτό από τη περσινή ντεμπουτάρα τους. Από τα συγκροτήματα που περίμενα να δω, και δεν με απογοήτευσαν. Με αυθεντικό παλιομοδίτικο feeling και αέρα φρόντισαν να κάνουν αρκετούς να κουνηθούν από τη θέση τους, με κομμάτια ιδανικά για τα πρώτα αξιόμαχα headbangings. Ακόμα και το νέο κομμάτι που ακούσαμε μου καρφώθηκε στο μυαλό. Ένας από τους πολλούς λόγους που αγαπάω το UTH είναι ότι μας δίνει την ευκαιρία να δούμε αξιόλογες μπάντες στην αρχή της καριέρας τους. Εδώ είχαμε μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση.
Οι WIDOW αποτέλεσαν την προσωπική αδύναμη στιγμή της ημέρας. Σε παρόμοια φάση με τους S. S. που λέγαμε προηγουμένως, οι δίσκοι τους παρ' ότι στέκονται αξιοπρεπείς δεν καταφέρνουν να κάνουν την υπέρβαση. Το θέμα είναι ότι και live δεν μου είπαν τίποτα, και δεν φταίει μόνο ο μέτριος αλλά κλάσεις ανώτερος από χτες ήχος του club (η αλήθεια είναι ότι φέτος παράγινε το κακό με τον ήχο). Ορεξάτοι βέβαια οι ίδιοι, αλλά τελικά αν δεν σε έχουν κερδίσει τα τραγούδια μιας μπάντας σε πρώτη φάση, είναι εξαιρετικά δύσκολο να σε κερδίσει το συγκρότημα σε live εμφάνιση. Ώρα για σουβλάκια λοιπόν...
Οι VANDERBUYST αποτέλεσαν με διαφορά το λιγότερο σχετικό με το ύφος του φεστιβάλ συγκρότημα, καθώς επίσης και μια από τις καλύτερες εμφανίσεις που παρακολουθήσαμε. Επιμεταλωμένοι THIN LIZZY στα μάτια μου, με ήχο που πλησιάζει περισσότερο μεν στο rock, αλλά σκηνική παρουσία και στήσιμο που φέρνει περισσότερο σε αλήτικο πρώιμο Heavy Metal. Μπορεί οι δίσκοι τους να μην κρατάνε τα ίδια υψηλά στάνταρ από την αρχή ως το τέλος, αλλά οι κορυφές τους πατάνε κάτω κάθε λογής φλώρους και φλούφληδες. Επόμενο λοιπόν να ακούσουμε αυτές τις κορυφές κυρίως, και να μας παρασύρουν με χαρακτηριστική ευκολία στους ρυθμούς τους.
Το συγκρότημα που περίμενα να δω περισσότερα απ' όλα φέτος ήταν οι ANGUS. Έχοντας κυκλοφορήσει δύο μικρά γυαλιστερά διαμαντάκια πίσω στα 80's θα έπρεπε να αποτελούν διακαή πόθο για κάθε θιασώτη του συγκεκριμένου ήχου. Φυσικά το γεγονός ότι η εν λόγω συναυλία έρχεται να πραγματοποιηθεί δυόμιση δεκαετίες μετά το τελευταίο δισκογραφικό τους χτύπημα και μάλιστα με διαφορετικό τραγουδιστή από αυτόν των δίσκων γεννούσε πολλές αμφιβολίες σχετικά με την αρτιότητα της απόδοσής τους. Τελικά αυτό που βιώσαμε ήταν ένα μικρό μουσικό θαύμα, από αυτά που μας έχει καλομάθει το UΤΗ. Εξαιρετική απόδοση ύμνων που ευτυχώς δεν παραμένουν ξεχασμένοι απ' όλους, υπερκινητικοί, με μπροστάρη έναν εξαιρετικό τραγουδιστή και απόλυτα τρελαμένο performer. Βέβαια κούρασαν αρκετά με το εντελώς ανούσιο solo κιθάρας, και κάπου έπεσε λίγο ο ρυθμός με το νέο κομμάτι (αν και ήταν συμπαθέστατο) και για να γεμίσουν το χρόνο έπαιξαν ξανά το "When Giants Collide" αφού δεν είχαν προβάρει άλλα τραγούδια. Ακόμα κι έτσι υπεράνω (των δικών μου τουλάχιστον) προσδοκιών, και ακόμα ένα αγαπημένο συγκρότημα που δεν περίμενα ποτέ να δω live μου πρόσφερε μια εμφάνιση που θα θυμάμαι.
Από τα συγκροτήματα που έχουμε απολαύσει πολλές φορές live στη χώρα μας οι WOTAN, και επόμενο είναι να έχουν μια σταθερή βάση οπαδών. Προσωπικά δεν με έχουν απογοητεύσει σε καμία φάση, αν και οι εμφανίσεις τους (όπως και οι κυκλοφορίες τους) έχουν διακυμάνσεις. Η συγκεκριμένη εμφάνιση σίγουρα δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερές τους, αλλά με μεγάλη ευκολία κατάφεραν να μας κάνουν να σηκώσουμε τις γροθιές και να τραγουδήσουμε μαζί τους τραγούδια που ήδη, πολλοί από εμάς θεωρούν κλασικά. Για κάποιο λόγο έκοψαν αρκετά τραγούδια από το set-list που είχαν ετοιμάσει και περιορίστηκαν σε σχετικά μικρή διάρκεια εμφάνισης, πράγμα που πραγματικά δεν καταλαβαίνω, από τη στιγμή μάλιστα που σχεδόν "ανάγκασαν" τους ANGUS προηγουμένως να παίξουν άλλα δέκα λεπτά και οι MERCYFUL DIAMOND που ακολούθησαν έπαιξαν ένα αρκετά μεγάλο set.
Και αν αναρωτιέστε γιατί οι MERCYFUL DIAMOND δεν εμφανίστηκαν τελευταίοι, ήταν επειδή ο ντράμερ των RAVEN έχασε ή ακυρώθηκε η πτήση του (δεν είμαι σίγουρος ανεξάρτητα από την ανακοίνωση που έβγαλε ο ίδιος), και οι ίδιοι (αν κατάλαβα καλά) έφτασαν ψιλοτελευταία στιγμή, καθώς και οι 3 ντόπιοι ντράμερ που θα τον αντικαθιστούσαν έπρεπε να μάθουν τα κομμάτια μέσα σε πραγματικά ελάχιστο χρόνο. Αλλά αυτά θα τα πούμε παρακάτω. Δεν ξέρω πως βλέπουν οι περισσότεροι τις μπάντες διασκευών, αλλά προσωπικά ποτέ δεν τις ευχαριστιόμουν, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Οι MERCYFUL DIAMOND δεν αποτέλεσαν τελικά μια τέτοια εξαίρεση, παρά την αρκετά καλή απόδοση τραγουδιών που έχουμε αγαπήσει εδώ και πολλά χρόνια, με τον τραγουδιστή όμως να κρίνεται περισσότερο ικανοποιητικός για την εμφάνιση αλά King Diamond, παρά για την φωνή του. Όπως βέβαια όλες οι μπάντες διασκευών είχαν εξαιρετικό set-list. Ίσως σε κάποια άλλη φάση να τους ευχαριστιόμουν περισσότερο.
Μετά από αρκετά μεγάλη αναμονή ανέβηκαν στη σκηνή οι RAVEN, οι οποίοι για κάποια ώρα με έκαναν να πιστέψω ότι η απουσία του ντράμερ τους μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι θετικό (έχοντας βλέπεις δανεικούς ντράμερ τις τελευταίας στιγμής επόμενο είναι να παίξεις τα γνωστότερα κομμάτια σου, αφού αυτά είναι πιθανότερο να γνωρίζουν οι αντικαταστάτες). Στα 3+3 πρώτα κομμάτια (βλέπε set-list παρακάτω) δεν μας άφησαν να καταλάβουμε στο ελάχιστο την κούραση που πρέπει να είχαν (δεν είναι και λίγο να παίξεις σερί μετά από υπερατλαντικό ταξίδι), με τον M. Gallagher να μοιάζει με λυσσασμένο σκυλί και τον J. Gallagher να αποδίδει άψογα το υλικό τους με μια φωνή που δεν φάνηκε να έχει επηρεαστεί από τον αδυσώπητο χρόνο. Και εκεί που το κέφι είχε ανέβει τόσο από πλευράς κοινού όσο και συγκροτήματος, η διάθεσή μου έπεσε κατακόρυφα με πάάάάάρα πολλά αδικαιολόγητα και βαρετά solos, πολλές διασκευές, με αποτέλεσμα η κούραση της ημέρας να βγει στην επιφάνεια, και παρά τα μερικά καλά τραγούδια που πέταγαν εδώ και εκεί η συναυλία κατάντησε άκρως κουραστική. Οι τρεις ντράμερ που ανέλαβαν να γεμίσουν τη θέση του Hasselvander, στάθηκαν το λιγότερο αξιοπρεπείς, ακόμα και αν δεν έμπαινες στο κόπο να συνυπολογίσεις την ελάχιστη ώρα που είχαν στη διάθεση τους να μάθουν τα κομμάτια. Καταλαβαίνω ότι τέτοιες αναποδιές συμβαίνουν, και όχι, δεν νοιώθω καμία ανάγκη να "κατηγορήσω" κάποιον, αλλά πραγματικά απογοητεύτηκα, και μόνο λαμβάνοντας υπ’ όψιν την αρχή του set που φάνηκε τι ήταν ικανή αυτή η μπάντα να μας προσφέρει, και το λέει αυτό κάποιος που παρά την μεγάλη μου αγάπη για τον NWOBHM , ποτέ δεν συμπεριέλαβα τους RAVEN ανάμεσα στα αγαπημένα μου αγγλικά συγκροτήματα. Εύχομαι να έρθουν κάποια στιγμή να τους δούμε με κανονικό setlist.
SET-LIST: Take Control/I Don't Need Your Money/Hell Patrol/Fire Power/Wiped Out/Rock Until You Drop/Lambs To The Slaughter/Rock 'N' Roll (Led Zeppelin)/Tie Your Mother Down (Queen)/On And On/Break The Chains/I Don't Need No Doctor(Who)/Symptom Of The Universe (Black Sabbath)/Take Control
Thumbs up: Οι μπάντες που έκατσαν και παρακολούθησαν ολόκληρο το φεστιβάλ, και δεν την έκαναν σαν ντίβες μετά την εμφάνισή τους (εντάξει, δεν μιλάω για συγκροτήματα μεγαλύτερα σε ηλικία), σε όσους ταξίδεψαν από εξωτερικό (το μενού περιελάμβανε και Χιλή)
Thumbs down: Σε όσους περνάνε τον περισσότερο χρόνο έξω από τις συναυλίες για μπυροσουβλάκια και στον απαράδεκτο πέραν κάθε προηγουμένου ήχο.
Μεγαλύτερο respect σε συγκρότημα: DAMIEN THORNE: πενηντάρηδες με κοιλάρες μέχρι το πάτωμα, αλλά όλοι μαλλιάδες. Σε ερώτηση τι θα κάνετε τις μέρες που θα μείνετε εδώ, απάντησαν, «θα παρακολουθήσουμε το φεστιβάλ, υπάρχει κάτι καλύτερο να κάνουμε;» (μην ξεχνάτε ότι δεν μιλάμε για νεαρούς)
Μορφή του φεστιβάλ: Προφανώς ο βγαλμένος από άλλη εποχή κιθαρίστας των RULER.
Καλύτερη ενδυματολογική πρόταση: Τραγουδιστής SIN STARLETT: μπλε ηλεκτρίκ ποδηλατικό σπάντεξ με το σώβρακο να διακρίνεται από χιλιόμετρα
Καλύτερο συγκρότημα: DOMINE
Συγκρότημα απογοήτευση: RAVEN
Χώρα που υπερείχε: Ξεκάθαρα Ιταλία με 4 αντιπροσώπους και όλες οι εμφανίσεις σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα.
