Φέτος ήταν η χρονιά με τις περισσότερες αλλαγές στο line-up του festival από τις πρώτες μέρες που ανακοινώθηκε. Λογικό να υπάρχουν παράπονα, αλλά προσωπικά το συγκεκριμένο θέμα πάντα με άφηνε σχετικά αδιάφορο, από τη μια επειδή είναι τέτοια η φύση του φεστιβάλ που οι ακυρώσεις μερικών ονομάτων κάθε χρόνο είναι αναπόφευκτες, και από την άλλη επειδή κάθε ακύρωση συνοδεύεται από ένα νέο όνομα που επόμενο είναι κάποιοι να προτιμούν και κάποιοι όχι σε σχέση με το ακυρωθέν. Τόσο όσον αφορά το line-up όπως διαμορφώθηκε, όσο και όπως εξελίχθηκε το φεστιβάλ, φέτος ήταν μάλλον η πιο μέτρια στιγμή του, με τις αναπάντεχες εκπλήξεις αλλά και απογοητεύσεις να είναι όπως πάντα αναπόσπαστο κομμάτι του. Έχετε βέβαια υπ' όψιν ότι όταν λέω το λιγότερο καλό UTH, εννοώ ότι όπως κάθε χρόνο παραμένει το μεγαλύτερο συναυλιακό γεγονός της χρονιάς (αν και φέτος μας επισκέπτονται οι WARLORD οπότε τα δεδομένα αλλάζουν).
Ποδαρικό με τους Κύπριους R.U.S.T. οι οποίοι κυκλοφόρησαν πέρυσι ένα συμπαθητικό ντεμπούτο, χωρίς όμως να είναι κάτι το ιδιαίτερο. Αναμενόμενο η ώρα εμφάνισής τους να βρίσκει το An μισοάδειο, χωρίς όμως αυτό να τους πτοεί στο ελάχιστο, με μια εμφάνιση μες στην καύλα. Αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα μπάντας που ευχαριστιέσαι live πολύ περισσότερο απ' ότι στις στούντιο δουλειές τους. Cult εμφάνιση συνοδευόμενη από πολή καλή απόδοση των κομματιών αποτελούν πάντα ένα λαχταριστό συνδυασμό.
Τους HURLEMENT που ακολούθησαν τους βλέπω ως μια από τις ισχυρότερες δυνάμεις της Γαλλίας αυτή τη στιγμή, κάτι που οφείλεται στο καταπληκτικό ντεμπούτο τους, καθώς και στην εξαιρετική εμφάνιση πρόπερσι στο ίδιο φεστιβάλ. Έχοντας μόλις κυκλοφορήσει νέο δίσκο ήταν επόμενο να παίξουν αρκετά κομμάτια από αυτόν, κάτι όμως που οδήγησε σε μια εμφάνιση κατώτερη των προσδοκιών μου, αφού όντας πολύ φρέσκος ακόμα ο δίσκος δεν έχω προλάβει να τον ακούσω (όπως και οι περισσότεροι φαντάζομαι που τους παρακολούθησαν) και δύσκολα ευχαριστιέμαι live νέα κομμάτια. Η μπάντα ήταν ικανοποιητικότατη στη σκηνή, αλλά ένοιωθα ότι κάτι έλειπε. Ίσως να ήταν και ο ιδιαίτερα κακός ήχος που έπρεπε να ανεχτούμε σχεδόν για ολόκληρη την πρώτη μέρα.
Φαίνεται ότι οι ALPHA TIGER έχουν κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους, και για να είμαι ειλικρινής δεν καταλαβαίνω το λόγο, αφού από τη μια έχουμε ένα συμπαθητικό μεν ντεμπούτο, αλλά χωρίς συγκινήσεις και από την άλλη έναν μετριότατο διάδοχο (βέβαια συνυπολογίστε το γεγονός ότι είναι Γερμανοί καθώς και το ότι οι φτερούγες της Century Media κάτω από τις οποίες κουρνιάζουν, δεν αφήνουν ασυγκίνητη την "αμερόληπτη" διεθνή metal κοινότητα). Στα του live τώρα, στάθηκαν ως η πιο μέτρια μπάντα του διημέρου, διαπίστωση που δεν οφείλεται μόνο στα μέτρια κομμάτια τους, αλλά και στην άνευρη εμφάνιση που έκαναν. Φόραγαν και αυτά τα λεοπάρ που επιβεβαίωσαν την poser-άδικη πλευρά της μουσικής τους που με απωθεί ακόμα περισσότερο. Ένα από τα δύο συγκροτήματα που δεν παρακολούθησα ολόκληρα....
Πριν από δύο χρόνια είχα παρακολουθήσει τους DAMIEN THORNE στη Γερμανία και είχα απογοητευτεί πλήρως από μια εμφάνιση που περιελάμβανε μόνο λίγα κομμάτια από το αριστουργηματικό τους ντεμπούτο, και αυτά κακοπαιγμένα με έναν μετριότατο τραγουδιστή. Τις νέες δε δουλειές τους δεν έχω καν το σθένος να τις ακούσω ολόκληρες. Ευτυχώς η επίσκεψή τους συνοδεύτηκε από νέο τραγουδιστή και το ξεκίνημά τους υπήρξε σαρωτικό με πέντε κομμάτια από το "The Sign of The Jackal" οπού θα μπορούσε να αποτελέσει ένα τρανό παράδειγμα όταν αναφέρουμε τους λόγους για τους οποίους αγαπάμε αυτό το φεστιβάλ. Ο τραγουδιστής στάθηκε αξιοπρεπέστατος, και σε κάνουν να απορείς πόσο καλύτεροι θα ακούγονταν με μια φωνή κοντύτερα στην πρωτότυπη. Ακολούθησαν μερικά από τα νέα, βαρετά κομμάτια, για να ξαναχτυπήσουν με κομματάρα από το ντεμπούτο. Ξέρω ότι δεν είναι ένα συγκρότημα από το οποίο μπορώ να τρέφω στουντιακές ελπίδες για το μέλλον, αλλά και μόνο το γεγονός ότι άκουσα κομμάτια από έναν αγαπημένο δίσκο σε όμορφες εκτελέσεις μου είναι αρκετό.
Έχοντας στο μυαλό την τελευταία εμφάνιση των VICE HUMAN πριν λίγους μήνες, θεωρούσα δεδομένο ότι δεν θα απογοήτευαν κανέναν. Δεν μπορώ βέβαια να μιλήσω για τρίτους, αλλά προσωπικά είχα την εντύπωση ότι παρακολουθούσα μια μετριότατη εκδοχή όλων των προηγούμενων εμφανίσεών τους. Ο Παπακώστας βέβαια αποτελεί σταθερή αξία και εμβληματική φυσιογνωμία της Ελληνικής σκηνής, αλλά μόνος του δεν σώζει τη κατάσταση. Χωρίς τσαμπουκά το μεγαλύτερο μέρος του set, και με μόνιμο απ' ότι φαίνεται τραγουδιστή τον Πρίτσα (CRIMSON FIRE), ο οποίος βέβαια έχει μια αρκετά συμπαθητική φωνή και σίγουρα πιο "σωστή" από του Παπακώστα, αλλά είναι η ιδιαίτερη φωνή του τελευταίου που εμείς αγαπήσαμε μέσα από τους δίσκους και οι ατέλειες που την συνοδεύουν σε live των τελευταίων χρόνων δεν πιστεύω ότι ενοχλούν κάποιον που έχει υπάρξει οπαδός αυτής της μπάντας. Περιττό να αναφέρω με ποιόν τραγουδιστή θα ήθελα να τους δω την επόμενη φορά.
Όταν μιλάμε για μουσική φτύνω στα μούτρα κάθε επιχείρημα που επικαλείται την αντικειμενικότητα για να με πείσει για την αξία του εκάστοτε συγκροτήματος. Εξυπακούεται πως υπάρχουν κάποιες κοινές συνιστώσες που όλοι επικαλούμαστε όταν πρόκειται να "αξιολογήσουμε" κάποιο συγκρότημα, αλλά είναι το προσωπικό γούστο αυτό που τελικά έχει τον τελευταίο λόγο. Μην ξινίζεται λοιπόν τα μούτρα σας όταν λέω ότι το ντεμπούτο των ADRAMELCH το κατατάσσω ανάμεσα στα προσωπικά μου top 5 (κανονική πεντάδα όμως, όχι σαν αυτή που έχουμε οι περισσότεροι μεταλάδες και "χωράει" καμιά εκατοστή δίσκους...). Παρά τον περσυνό τους δίσκο που με απογοήτευσε (απογοήτευση που πηγάζει από την αναπόφευκτη σύγκριση με τα δύο πρώτα τους αριστουργήματα και την progressive-οποίηση του ήχου τους και όχι επειδή το "Lights Of Oblivion" είναι ένας κακός δίσκος) ήλπιζα σε μια επανάληψη της ανατριχίλας τις προηγούμενης εμφάνισής τους στη χώρα μας. Ο κακός ήχος που συνεχιζόταν από την αρχή της ημέρας και η σχετικά θαμμένη φωνή, δεν εμπόδισαν το συγκρότημα να πραγματοποιήσει μια εξαιρετική εμφάνιση και εμένα να απολαύσω μερικά από τα αγαπημένα μου τραγούδια live για δεύτερη φορά. Ευτυχώς δεν έπαιξαν πολλά κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο και αυτά που τελικά επέλεξαν μας παρουσιάσουν από αυτόν, ήταν οι καλύτερες στιγμές του, με αποτέλεσμα να αποτελέσουν ευχάριστα διαλείμματα από τις υπόλοιπες αξεπέραστες κορυφές τους.
Έχει περάσει πάνω από μια δεκαετία από τη τελευταία φορά που οι SARISSA επισκέφτηκαν την Αθήνα σε εκείνη τη φοβερή συναυλία στο Bag. Εξαιρετικά πολύς καιρός για συγκρότημα της χώρας μας, και συνυπολογίζοντας την αίγλη που χαίρει το demo τους κυρίως, με το ντεμπούτο τους να ακολουθεί, δεν είναι να απορείς που υπήρξαν ένα από τα δυνατότερα χαρτιά του φεστιβάλ. Α, ότι θα είχαν τον original τραγουδιστή το αναφέραμε; Ότι ακούσαμε από το demo ήταν μαγεία, όχι ότι το "Immortal Souls" για παράδειγμα υστερεί. Ο τελευταίος τους δίσκος ("Masters of sins") χωρίς να αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο έχει τις στιγμές του, και μερικές από αυτές τις ακούσαμε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση("Masters of sins", "Deathdance"). Γενικά θα μπορούσε να ήταν καλύτερα (μια δεύτερη κιθάρα θα βοηθούσε), αλλά και μόνο που ακούσαμε μερικά από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει ελληνική μπάντα (”War for peace", "Electric axes", "Macedonian Army", “Immortal Souls”, “Marathon”) ήταν παραπάνω από αρκετό. Επιτέλους είχαμε για πρώτη φορά ικανοποιητικό ήχο...
Ευτυχώς ο ικανοποιητικός ήχος συνεχίστηκε και δεν μας πρόδωσε στους headliners της πρώτης μέρας. Άκουσα αρκετά παράπονα για το ότι οι DOMINE δεν είναι αρκετά «μεγάλοι» για πρώτο όνομα, αλλά μάλλον ξεχνάνε την ιδιαίτερη αγάπη που έχουμε σαν χώρα για αυτούς, κάτι που ήρθε να επιβεβαιωθεί με μια από τις πιο θερμές ανταποκρίσεις που έχει λάβει συγκρότημα του φεστιβάλ. Μπορεί οι DOMINE να μας έχουν επισκεφτεί πολλές φορές, αλλά στη συγκεκριμένη εμφάνιση είχαμε να περιμένουμε ένα old-school set-list και έχω την εντύπωση πως δεν είμαι ο μόνος που λέρωνε το βρακάκι του με αυτή τη σκέψη. Το να κάτσω να αναλύσω το κάθε κομμάτι ξεχωριστά φαντάζει περιττό αφού μια ματιά στο set-list παρακάτω αρκεί για να σας δώσει και μια ιδέα για τις αντιδράσεις που συνόδευαν το εκάστοτε τραγούδι. Αρκεί να πούμε ότι το συγκρότημα στάθηκε εξαιρετικό, με τον Morby να δίνει το έναυσμα στη μάχη, με την ιδιαίτερη φωνή του να μοιάζει ικανή να ξεσκίσει σάρκες ευκολότερα και από το πιο κοφτερό σπαθί, αποτελώντας ένα υπόδειγμα frontman και τους Paoli να αποτελούν παρουσίες στη σκηνή αντιστρόφως ανάλογες με το μέγεθός τους. Υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που υποκλίνονται στο μεγαλείο (τουλάχιστον των δυο πρώτων δίσκων) των DOMINE και αυτούς που απλά δεν τους αρέσει το epic metal. Ε, οι πρώτοι ευχαριστηθήκαμε αυτή την εμφάνιση όσο λίγες άλλες...
Intro
The Mass Of Chaos
Thunderstorm
Uriel, The Flame Of God
The Messenger
The Aquilonia Suite
The Ship Of The Lost Souls
Army Of The Dead
The Eternal Champion
The Chronicles Of The Black Sword
Dragonlord
Defenders
Ride Of The Valkyries
Αχ, και να είχε και ένα “The Battle for the Great Silver Sword”…
