Δεν είναι συχνό το φαινόμενο να παρακολουθούμε στη χώρα μας συγκροτήματα πάνω στην ακμή τους, και με τους ENFORCER είχαμε την τύχη να τους παρακολουθήσουμε live μετά από κάθε τους δίσκο, με το όνομά τους να μεγαλώνει με κάθε νέα κυκλοφορία. Τα τρία ελληνικά support που προηγήθηκαν μόνο το ρόλο γαρνιτούρας δεν είχαν, αν και πρέπει να ομολογήσω πως έχω ψιλοβαρεθεί να γράφω για αυτά (πολλές εμφανίσεις βλέπεις και δεν έχω τίποτα ουσιαστικό να προσθέσω), αλλά το σημαντικό είναι ότι δεν έχω βαρεθεί να τα βλέπω, και αυτός είναι ένας καλός λόγος να πούμε πέντε κουβέντες και γι’ αυτά.
Αρχή με thrash-ο καταστάσεις και τους RELEASED ANGER, οι οποίοι μπορούν να αποτελέσουν ένα πρώτης τάξεως παράδειγμα για να επιχειρηματολογήσεις όταν αναφέρεις την Ελλάδα ως μια σημαντική δύναμη παραγωγής παλιομοδίτικου Thrash νέας γενιάς (πόσο πιο οξύμωρο;). Εκτός από το εξαιρετικό τους στήσιμο και απόδοση, έχουν και τις συνθέσεις για να μην αφήσουν κανέναν σβέρκο ασυγκίνητο. Καμία εξαίρεση και για αυτή τους την εμφάνιση.
Όσον αφορά τους CONVIXION που ακολούθησαν υπάρχει μια μικρή ανισότητα ανάμεσα στις συνθέσεις και στις live εμφανίσεις, και αυτό όχι επειδή τα τραγούδια τους πλησιάζουν την μετριότητα (ούτε καν), αλλά επειδή είναι ένα από τα καλύτερα live σχήματα που θα παρακολουθήσετε. Ο λόγος για αυτό δεν είναι η αψεγάδιαστη απόδοσή τους, αλλά ένα μοναδικό και απόλυτα αυθεντικό πάθος που σπάνια συναντάς σε μουσικούς. Όπως καταλάβατε, με την εν λόγω εμφάνιση δεν άλλαξε κάτι στην παραπάνω διαπίστωση, με τα δύο κομμάτια του προπέρσινου single να ξεχωρίζουν ως οι καλύτερες συνθέσεις τους μέχρι στιγμής.
Οι WRATHBLADE αποτελούν αυτή τη στιγμή τη μεγαλύτερη ίσως ελπίδα στο χώρο του Epic, και το διατυμπανίζουν με τον υπέροχο περσινό τους δίσκο. Με τέτοιες συνθέσεις είναι εξαιρετικά δύσκολο να δώσεις ένα μέτριο live, με το μόνο ίσως αρνητικό (λέξη που μάλλον χρησιμοποιώ καταχρηστικά) που συνοδεύει τις περισσότερες εμφανίσεις τους να είναι μια σχετική απάθεια και υποκινητικότητα μερικών μελών τις μπάντας. Στη συγκεκριμένη εμφάνιση πάντως η μπάντα υπήρξε στο σύνολό της ιδιαίτερα κινητική, προσφέροντάς μας χαλαρά μια από τις καλύτερες εμφανίσεις τους, δίνοντάς μας μια καλή ιδέα του τι εστί όλεθρος επί σκηνής.
Είναι φυσικό όταν κάποιο όνομα χαίρει σχετικά γρήγορης αναγνώρισης, όπως οι ENFORCER (οι οποίοι σίγουρα είναι το μεγαλύτερο όνομα της γενιάς τους στο ύφος που υπηρετούν, και με αυτό βέβαια δεν εννοώ το καλύτερο), εκτός από οπαδούς να συγκεντρώνει και πολλούς επικριτές. Και ενώ μπορώ να καταλάβω απόλυτα κάποιον που δεν του αρέσουν (αν και θα με βρει με αντίθετη άποψη) δεν είναι δυνατόν να μην αναγνωρίσει στο πρόσωπό τους μια από τις καλύτερες live μπάντες αυτή τη στιγμή. Και επειδή όπως η δουλειά κάνει τον άντρα, έτσι και το σανίδι κάνει τη μπάντα, δεν θεωρώ σε καμία περίπτωση ότι είναι μια υπερτιμημένη μπάντα, ανεξαρτήτως προσωπικού γούστου. Όταν βλέπεις τη δουλειά που έχουν ρίξει για να πετύχουν το δέσιμο στο οποίο γίναμε μάρτυρες, τόσο μουσικά όσο και σαν στήσιμο (το οποίο σε καμία περίπτωση δεν έχει την αρνητική διάσταση του λέξης), τότε γίνεται αντιληπτό ότι έχουν ένα συγκεκριμένο όραμα, το οποίο είναι διατεθειμένοι να το κυνηγήσουν. Όταν δε, στο ταλέντο και την εργατικότητα προσθέσεις και το μοναδικό πάθος που βγάζουν στη σκηνή, τέτοιο που πολύ δύσκολα συναντάς σε φτασμένη μπάντα, τότε έχεις ένα πακέτο ολοκληρωμένο.
Μια εμφάνιση που δεν σε άφηνε να πάρεις ανάσα, χωρίς φαμφαρολογίες και αχρείαστα λογύδρια, μόνο Heavy Metal. Από κομμάτια ούτε λόγος για παράπονο, όπως φυσικά και από την ώρα, που αν σε κάποιον φαντάζει λίγο η μία ώρα και είκοσι λεπτά, ας αναλογιστεί την απουσία οποιουδήποτε διαλλείματος και την ένταση με την οποία έπαιζαν από την αρχή ως το τέλος.
Ένα από τα πολλά ευχάριστα της συγκεκριμένης βραδιάς ήταν ότι το club ήταν σχεδόν γεμάτο από το πρώτο κιόλας συγκρότημα, με καμία διάθεση σνομπισμού στα support. Από κει και πέρα ο ήχος ήταν εξαιρετικός και για τα τρία support, όπως πάντα άλλωστε στο καλύτερο συναυλιακό χώρο της Αθήνας, για να χαλάσει στους ENFORCER οι οποίοι επιμένουν σε υψηλότατες εντάσεις που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν τα μηχανήματα και έχουν σαν αποτέλεσμα μπουκωμένο ήχο (όχι όμως τόσο όσο στις προηγούμενες εμφανίσεις τους). Που θα πάει, κάποια στιγμή θα μάθουν.
Set-List
Bells Of Hades
Death Rides The Night
Mistress From Hell
Mesmerized By Fire
Katana
On The Loose
Crystal Suite
Scream Of The Savage
Midnight Vice
Take Me Out Of This Nightmare
Take Me To Hell
Silent Hour/The Conjugation
Satan
Encore:
Black Angel
Roll The Dise
Into The Night
Evil Attacker
