Εάν το ζητούμενο από ένα live είναι μια αφηρημένη αίσθηση ευχαρίστησης, τότε οι KATATONIA καταφέρνουν πλέον, με χαρακτηριστική άνεση να προκαλούν αντίστοιχα συναισθήματα στο κοινό τους. Αν πάλι, έχετε συνδέσει την ζωντανή εμφάνιση της αγαπημένης σας μπάντας με έννοιες όπως “έκσταση”, “μέθεξη”, “παροξυσμός”, τότε οι KATATONIA δεν πιστεύω ότι ανήκουν πια στο club αυτών των σχημάτων, που έχουν την δυνατότητα να αγγίζουν τις ψυχές των ακροατών τους. Το έκαναν κάποτε, χωρίς να διαθέτουν ούτε επαγγελματικό ήχο, ούτε εκτελεστικές ικανότητες. Είχαν όμως το ταλέντο να συνθέτουν τραγούδια με ειλικρινή μελαγχολία και εσωστρέφεια, που μαρτυρούσε μια καλλιτεχνική ευαισθησία. Οι Σουηδοί όμως επέλεξαν να γίνουν μια ακόμα metal μπάντα και κάπου εκεί χάνουν εμένα.
Το live της Παρασκευής ήταν τέλειο σε όλους τους τομείς. Τα φωνητικά του Renske, ακούγονταν καθαρά, σχεδόν κρυστάλλινα. Ο Nystrom συνεχίζει να είναι η μοναδική οπτική attraction του γκρουπ. Τα riffs είχαν την δυναμική που απαιτούσε το νέο ύφος του γκρουπ, ενώ να επισημανθεί ότι κάθε σύνθεση που ακούσαμε εκτελέσθηκε άψογα. Όσο και αν επιμείνουμε δεν θα εντοπίσουμε πολλά αρνητικά σχόλια που μπορείς να κάνεις για τα τεχνικά (ή αλλιώς “επαγγελματικά”) στοιχεία της παρουσίας των KATATONIA πάνω στο συναυλιακό σανίδι. Το άσχημο με το αγαπημένο μου γκρουπ είναι ότι πλέον έχει απολέσει την ταυτότητα του, με αποτέλεσμα να προσπαθεί να μετατραπεί σε μια ακόμα “μπάντα απ’ όλα”. Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που με κάνουν να αισιοδοξώ, όπως η πανέμορφη εκτέλεση του “The Racing Heart” και το σταδιακό ξεφόρτωμα από το setlist, συνθέσεων από το πολύ μέτριο “Night Is The New Day”.
Για να μην ξεχαστούμε, το live άνοιξαν οι MΕ AND MYSELF, τους οποίους δεν πρόλαβα δυστυχώς να δω. Οι MAPLERUN που ακολούθησαν, αν και δεν ταιριάζουν ηχητικά με τον headliner (σε λίγο καιρό, έτσι όπως το πάνε οι Σουηδοί, προβλέπω να προσεγγίζουν και αυτές τις μοντερνιές) κατάφεραν να κερδίσουν το ενδιαφέρον, μιας και διαθέτουν δύο πολύ αξιόλογες δισκογραφικές δουλειές αλλά και περίσσιο θράσος πάνω στην σκηνή. Οι SCAR OF THE SUN ολοκλήρωσαν το supporting billing και παρότι με είχαν κερδίσει με το πρώτο studio άλμπουμ τους, με έχασαν με την απόδοση τους επί σκηνής. Η αξιόλογη μουσική τους πρόταση, δεν υποστηρίχτηκε επιτυχώς, με σκηνική παρουσία, φωνητικά και ήχο να μην αγγίζουν τα ποιοτικά standards που απαιτούνται. Κρίμα, γιατί ήταν μια τεράστια ευκαιρία για αυτούς να αποτυπωθούν στο ελληνικό κοινό ως η πιο ελπιδοφόρα, εγχώρια gothic metal μπάντα (με καθαρά αντρικά φωνητικά).
