Με μια φεστιβαλική αύρα να τυλίγει την πολλοστή εμφάνιση των μοναδικών BROCAS HELM στη χώρα μας, είχα αρκετούς καλούς λόγους να βρεθώ στο An από νωρίς.
Χωρίς πολλά πολλά λοιπόν, η αρχή γίνεται με τους Ιταλούς AETERNAL SEPRIUM, οι οποίοι μόλις πέρυσι κυκλοφόρησαν το συμπαθητικό μεν, χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις δε, ντεμπούτο τους. Κάπως έτσι κύλησε και η εμφάνισή τους. Ευχάριστοι και δεμένοι, αλλά δεν μπόρεσαν να κάνουν την υπέρβαση σε σχέση με τον στουντιακό τους εαυτό, και να με ωθήσουν σε μια επανεκτίμηση της εικόνας που είχα σχηματίσει γι’ αυτούς. Δεν διαγράφονται πάντως από το ραντάρ, αφού δείχνουν να έχουν τα φόντα για κάτι καλύτερο.
Οι Σλοβένοι VIGILANCE που ακολούθησαν με είχαν κερδίσει ήδη, με τη κυκλοφορία του πολύ καλού ep “Steeds of Time”. Speed-αριστοί και μες την καύλα είμαι σίγουρος ότι κατάφεραν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον αρκετών από τους παρευρισκόμενους, αν και ομολογώ πως περίμενα περισσότερη ενέργεια. Βέβαια το σχεδόν άδειο club στο οποίο έπαιξαν (όπως και οι Ιταλοί που προηγήθηκαν) συνέβαλε σε μια αμήχανη ψυχρότητα.
Με τον κόσμο να έχει αρχίσει να μαζεύεται σιγά σιγά περνάμε σε ένα από τα πιο συνεπή ελληνικά συγκροτήματα, τους WOLFCRY. Οφείλω να ομολογήσω πως μόνο μεμονωμένα τραγούδια τους μπορώ να βρω που να με συγκινούν αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να εκτιμήσω ένα συγκρότημα που πορεύεται με μοναδικό κίνητρο την αγάπη του για αυτή τη μουσική. Και ενώ το set-list συμπεριελάμβανε ελάχιστα από αυτά τα τραγούδια, οπότε δεν με ενθουσίασαν, ήταν μάλλον η πιο «σωστή» μπάντα στη σκηνή. Kαι όχι, η μέτρια διασκευή στο “Winter tears” δεν το διαψεύδει αυτό (παρεμπιπτόντως διασκεύασαν και οι AETERNAL SEPRIUM WARLORD, το “Child Of The Damned”).
Οι REFLECTION από την άλλη αποτέλεσαν έναν από τους πρώτους και σημαντικότερους λόγους για τους οποίους αγάπησα την ελληνική σκηνή, μια αγάπη που μετά από αυτή την εμφάνιση ξαναφούντωσε. Με ένα εξαιρετικό set-list που άφησε τον τελευταίο τους δίσκο (και με διαφορά λιγότερο αγαπημένο μου) παραπονεμένο. Ο Stivala μπορεί να αποτελέσει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για κάποιον που θέλει να δει την αλλαγή που υπόκεινται μερικοί μουσικοί όταν ανεβαίνουν στη σκηνή, φέρνοντας στο νου αφηνιασμένο ξωτικό που του έκλεψαν το τσουκάλι με το χρυσό. Ευχάριστη έκπληξη τα δυο τραγούδια που ακούσαμε από τον κλασικό τραγουδιστή του συγκροτήματος Κάππα ("Giants" και "Fire and steel"), και το ντουετάκι στο υπερ-έπος “When Immortals Die”. Μπορεί κάποιος να έχει τις ενστασούλες του για τα φωνητικά, αλλά το ζητούμενο στους REFLECTION δεν ήταν ποτέ το εύρος των φωνητικών χορδών, αλλά το πάθος, και αυτό το νιώσαμε να ξεχειλίζει. The fire still burns…και τσουρουφλίζει.
Ακούγοντας πριν αρκετά χρόνια έναν από τους μεγαλύτερους ύμνους που έχει να επιδείξει αυτή η μουσική (“Fly High” φυσικά) δεν περίμενα ποτέ να δω live αυτή τη συγκροτηματάρα. Να όμως που έφτασα σήμερα να βλέπω για πολλοστή φορά (δεν θυμάμαι πόσες φορές, όχι επειδή είναι τόσες πολλές, απλά έχω πολύ κακή μνήμη) τους BROCAS HELM. Πέρα από τα εγκώμια που μπορούμε να πλέξουμε για τις τραγουδάρες που έχουν γράψει, για τα ανυπέρβλητα riffs που αναστατώνουν μέχρι και την κωλοτρυπίδα σου, είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι το line-up παραμένει απαράλλαχτο μέσα στα χρόνια. Ένα τρίο θανάτου που αν το συγκρότημα δεν κινούταν στα πλαίσια του underground θα (παρα)μιλούσαν όλοι για τον τρελαμένο drummer που μοιάζει με gremlin που έφαγε μετά τα μεσάνυχτα, ένα γίγαντα τραγουδοκιθαρίστα με μόνιμα τρελαμένο βλέμμα, και ένα μουστακαλή μπασίστα που θα μπορούσε άνετα να χαίρει αίγλη ισάξια με αυτή του Lemmy, ενός μπασίστα που σου δίνει να καταλάβεις το λόγο για τον οποίο ο Χαζούλης ήταν ο μόνος από τους εφτά νάνους που ξυριζόταν.
Παρά τον αμείωτο ενθουσιασμό μου για κάθε τους εμφάνιση, και παρά το εκρηκτικό τους ξεκίνημα που έδειχνε να οδηγεί σε εγγυημένο εκτροχιασμό, υπήρξε μια σχετικά φθίνουσα πορεία κατά τη διάρκεια του live, που τελικά οδήγησε στην πιο μέτρια εμφάνισή τους που έχω παρακολουθήσει, και δεν «φταίνε» μόνο τα παρατεταμένα και κουραστικά solos σε κιθάρα και drums (ο Schumacher με τη μπασάρα του από την άλλη με έλιωσε). Υπήρξαν και αρκετά λάθη στα κομμάτια που σε άλλες περιπτώσεις δεν με πολυπειράζουν. Όπως και να έχει βέβαια, ένα μέτριο live BROCAS παραμένει ένα ευχάριστο live. Δεν πειράζει, κρατάμε δυνάμεις να ριχτούμε στη μάχη με περίσσια ορμή στην επόμενη επίσκεψή τους.
