Η κατάσταση με τις συναυλίες ελληνικών συγκροτημάτων (στο χώρο του κλασικού ήχου τουλάχιστον) είναι λίγο πολύ γνωστή πλέον. Ανεξαρτήτως ποιότητας συγκροτήματος, η προσέλευση θα κυμαίνεται σε ιδιαίτερα χαμηλά νούμερα. Έτσι λοιπόν και στη συγκεκριμένη συναυλία, ενώ δεν με έπιασε προ εκπλήξεως ο μετά βίας τριψήφιος (στην καλύτερη) και συνηθισμένος πλέον αριθμός παρευρισκομένων, δεν σημαίνει ότι δεν συνεχίζει να με απογοητεύει αυτή η κατάσταση. Έχοντας κυκλοφορήσει έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς που μας αφήνει, οι WARDRUM κάνουν μια φιλότιμη προσπάθεια περιοδεύοντας σε αρκετές πόλεις της χώρας μας, με την ανταπόκριση να μην είναι ανάλογη της αντικειμενικής αξίας αυτού του συγκροτήματος. Και ενώ γενικά δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ τη συγκεκριμένη λέξη (αντικειμενικότητα), εδώ ταιριάζει απόλυτα, αφού είμαι πεπεισμένος ότι αν το συγκεκριμένο συγκρότημα πλασαριζόταν σαν εισαγόμενο θα είχε πολύ διαφορετική αντιμετώπιση, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και έξω, αφού είναι δεδομένος ο σνομπισμός με τον οποίο έρχονται αντιμέτωπα τα ντόπια συγκροτήματα, πράγμα παράλογο, ακόμα και αν δεχτούμε ότι είχε βάση αρκετά χρόνια πριν, πλέον τα ελληνικά συγκροτήματα κλασικού heavy και παρελκόμενων συγκαταλέγονται με μεγάλη ευκολία ανάμεσα στα κορυφαία παγκοσμίως.
Τη συναυλία άνοιξαν οι SECRET ILLUSION, οι οποίοι με το περσινό ντεμπούτο τους δεν κατάφεραν να με κερδίσουν, και αυτό όχι τόσο επειδή οι STRATOVARIUS επιρροές τους βγάζουν μάτι σε σημείο αντιγραφής, όσο επειδή ακόμα και έτσι μιλάμε για μέτριες συνθέσεις. Άμεσα συνυφασμένη με την προηγούμενη διαπίστωση, ήταν και η εμφάνισή τους, αφού κάπου με κούρασε να ακούω μέτρια STRATO-κομμάτια (έχουν βέβαια τις στιγμές τους, αλλά για μένα δεν είναι αρκετές), με τη σκηνική παρουσία να θέλει αρκετή δουλίτσα, και ιδιαίτερα του τραγουδιστή. Νέο συγκρότημα είναι στο χέρι τους είναι να διορθώσουν τις ατέλειές τους. Η διασκευή στο “Forever Free” μάλλον ήταν αναμενόμενη.
Έχοντας κυκλοφορήσει δύο εξαιρετικούς δίσκους μέσα σε δύο χρόνια, θεωρώ τους WARDRUM ως ένα από τα πλέον ελπιδοφόρα συγκροτήματα, τουλάχιστον για το ύφος στο οποίο κινούνται. Οι Θεσσαλονικείς έπαιξαν ένα χορταστικότατο set που πέρασε αρκετά το φράγμα τις μιάμισης ώρας χωρίς σε καμία περίπτωση να κουράσουν, αφού έχουν τα τραγούδια για να κρατήσουν το ενδιαφέρον μας αμείωτο. Και αν αυτό δεν σας λέει κάτι για την ποιότητα των δίσκων, τότε ας σας πει για την συμπεριφορά μιας μπάντας που αποφασίζει να μείνει στη σκηνή περισσότερη ώρα από άλλες με πολλαπλάσια δισκογραφία (και τιμή εισιτηρίου). Γενικά πολύ ωραία εμφάνιση, με την απόδοση της μπάντας να είναι πολύ καλή και την σκηνική παρουσία ικανοποιητική, με την ενστασούλα εδώ να εντοπίζεται κυρίως στον τραγουδιστή που έμοιαζε να είναι κάπως νευρικός όταν δεν τραγουδούσε. Εντάξει, αυτά εύκολα διορθώνονται και μικρή σημασία έχουν. Το μόνο ουσιαστικά που περιόρισε κάπως τον ενθουσιασμό μου, ήταν ο μέτριος ήχος. Ελπίζω στην επόμενη επίσκεψή τους να λάβουν μια θερμότερη ανταπόκριση.
