Αν και έχουν περάσει παραπάνω από δύο χρόνια, οι αναμνήσεις από την περασμένη φορά που μας επισκέφθηκαν οι PRIMORDIAL είναι ακόμα νωπές στο μυαλό μου. Η ζωντανή τους εμφάνισή τον Ιούνιο του 2010 στο An Club, ήταν η πιο περίεργη που έχω δει ποτέ μου από μπάντα και δια στόματος Alan, η χειρότερη στην ιστορία του group. Οπότε, όπως είναι εύκολο να αντιληφθείτε, οι προσδοκίες για την πέμπτη επίσκεψη των Ιρλανδών σε ελληνικό έδαφος ήταν όχι απλά μεγάλες, αλλά τεράστιες, μιας και όπως και η ίδια η μπάντα είχε παραδεχτεί και τότε, κάτι μας χρωστούσαν…
Την συναυλία είχαν αναλάβει να ανοίξουν οι DAYLIGHT MISERY. Τηρώντας το χρονοδιάγραμμα (λίγο μετά τις 8:30) οι Αθηναίοι ξεκίνησαν το set τους και για περίπου ένα μισάωρο, μας φιλοδώρησαν με συμπαθητικό gothic metal. Η εμφάνισή τους περιλάμβανε κομμάτια από το μοναδικό τους δίσκο, το “Depressive Icons”, με την καλύτερή τους ίσως στιγμή να είναι το “Meadows Of Desire”, το οποίο και έκλεισε την εμφάνισή τους, χωρίς δυστυχώς να συνοδεύσει τη μπάντα, όπως και στο album, ο Ευθύμης Καραδήμας (Nightfall), ο οποίος βρισκόταν στο An για τη συναυλία.
Η σκυτάλη πέρασε στους AGATUS για την πέμπτη σε αριθμό συναυλία στην εικοσάχρονη πορεία τους και την πρώτη τους στην Ελλάδα. Οι συμπατριώτες μας είναι από τις πιο ιστορικές μπάντες του ελληνικού black metal και η “αδελφή” κατάσταση των θρυλικών Zemial. Οι αδερφοί Κοκιούση, πλαισιωμένοι από έναν μπασίστα και έναν κιθαρίστα, ανέλαβαν για σκάρτη μια ώρα να μας μαυρίσουν τις ψυχές και να μας γυρίσουν ακόμα και 20 χρόνια πίσω στο χρόνο, όταν η ελληνική σκηνή βρισκόταν στα ντουζένια της. Τραγούδια απ’ όλη τη δισκογραφία τους, ακόμα και από τις demo μέρες τους, σαν τα “Under The Spell of The Dragon”, “The Weaving Fates” ή το “Rite of Metamorphosis”, ήταν το όχημα για μια θριαμβευτική εμφάνιση που θα την θυμούνται τόσο το θερμό κοινό που υποδέχτηκε και αντιμετώπισε τους AGATUS σχεδόν σαν ήρωες, όσο και το ίδιο το συγκρότημα που ενθουσιάστηκε από το αγκάλιασμα του κόσμου. Τους βλέπω σύντομα να ξαναπαίζουν κατά Αθήνα μεριά…
Η ώρα κόντευε 11 και η σκηνή ετοιμαζόταν για τους headliners της βραδιάς. Από τη μία ήμουν ενθουσιασμένος που πλησίαζε η ώρα να ξαναδώ μια από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες και από την άλλη θυμόμουν την προηγούμενή τους εμφάνιση και μαγκωνόμουν. Κανά τέταρτο αργότερα, οι Ιρλανδοί πάτησαν το σανίδι του κατάμεστου An, με τον Alan να δίνει το παράγγελμα για το τι θα επακολουθήσει αναφωνώντας “We are Primordial from the Republic of Ireland”. Οι πρώτες νότες του “No Grave Deep Enough” έσβησαν μονοκονδυλιά από το μυαλό μου οτιδήποτε αρνητικό και η “κέλτικη” φιέστα που στήθηκε είναι δύσκολο να περιγραφεί με λέξεις. Τι και αν ο ήχος ήταν αρχικά λίγο μουντός, τι και αν ο O’Laighaire ήταν εμφανώς αγχωμένος στην αρχή, όλα σύντομα εξαφανίστηκαν και μια μνημειώδης εμφάνιση εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μας, από αυτές που δεν τις παρακολουθείς απλά, αλλά τις βιώνεις.
Αυτό που έβγαζε μάτι από τις πρώτες στιγμές ήταν πως οι PRIMORDIAL δεν είναι σε καμία περίπτωση πλέον μπάντα για να παίζει σε χώρους σαν το An. Τόσο η αθρόα προσέλευση του κόσμου (ναι, τα 15 Ευρώ του εισιτηρίου έπαιξαν το ρόλο τους) και η ανταπόκρισή του σε κάθε κομμάτι, αλλά κυρίως ο αέρας που είχαν οι Ιρλανδοί επί σκηνής μαρτυρούσαν πως το συγκρότημα βρίσκεται πλέον σε άλλο επίπεδο. Ο Alan συγκλονιστικός, θεατρικός και συνάμα μεγαλοπρεπής, συνέπαιρνε το κοινό με κάθε του ανάσα και συλλαβή. Η υπόλοιπη μπάντα σε τρελά κέφια, εκτελούσε «αθόρυβα» τα μεγαλειώδη τους έπη, κυρίως από τα τελευταία δύο albums τους, σε ένα setlist που δεν είχε τον τελειωμό. Καθόλου τυχαία στατικοί όλοι πλην του Alan, άφηναν πλήρως ελεύθερο το χώρο σε έναν από τους πιο ΜΟΝΑΔΙΚΟΥΣ frontman στο metal, να μας τραγουδήσει ιστορίες για λιμούς, σκλάβους, έθνη, αυτοκρατορίες που έπεσαν, ήθη που ξεθώριασαν και ιδανικά ξεχασμένα από πολλούς στις μέρες μας.
Οι αδιάκοπες δύο ώρες και δέκα λεπτά που πέρασαν με τους Ιρλανδούς στο σανίδι, φάνηκαν σαν δευτερόλεπτα. Encore δεν υπήρξε. Μετά από μια τέτοια εμφάνιση τι να το κάνεις άλλωστε; Μπορεί να είναι καθιερωμένο βέβαια, αλλά κάπου ενέχει μια δόση, αθώας μεν, υποκρισίας δε, με την μπάντα να κατεβαίνει και να ξανανεβαίνει για ένα-δυο κομμάτια ακόμα. Η λέξη υποκρισία δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο των PRIMORDIAL. Είναι Τίμιοι και Ειλικρινείς, σεβόμενοι απόλυτα αυτούς που πλήρωσαν για να τους ακούσουν. Είναι και φερέγγυοι επίσης, υπόσχοντας προ καιρού και πραγματοποιώντας αυτή τους την υπόσχεσή να παίξουν ένα μεγάλο set, γνωρίζοντας πως δεν εκπλήρωσαν τις προσδοκίες μας την προηγούμενη φορά και νιώθοντας πως έπρεπε να επανορθώσουν, δείχνοντας πως υπάρχουν και αυτοί οι Καλλιτέχνες, εν μέσω άλλων που υπόσχονται επετειακά και μη set και μετά βίας ξεπερνούν την μια ώρα επί σκηνής…
Primordial setlist:
No Grave Deep Enough (video)
Autumn's Ablaze
Lain With the Wolf
Gallows Hymn (video)
Journey's End (video)
Bloodied Yet Unbowed
The Soul Must Sleep
As Rome Burns (video)
Traitors Gate
The Mouth of Judas
God's Old Snake
The Coffin Ships
Sons of the Morrigan
Gods to the Godless (video)
Heathen Tribes
The Golden Spiral
Empire Falls (video)
