Έχουμε και λέμε! Metal live, 4 μπάντες, ενδιαφέρον roster, 5EUR εισιτήριο σε πολύ καλό χώρο για την περίσταση. Τι άλλο θες? “Time to bang our heads”, αλά “ελληνικά”. Ειδικά στις εποχές που διανύουμε, οι επιλογές που κάνει κάποιος για να παρευρεθεί σε live πρέπει να είναι must, όπως και ήταν η συγκεκριμένη περίπτωση. Κάποιος άφησε την γκαντεμόπορτα ανοιχτή όμως, βλέπε γαμημένο μνημόνιο, μπάσταρδους πολιτικούς και νέα μέτρα και άλλη μία γενική απεργία των ΜΜΜ ήταν γεγονός, αποτρέποντας πολλούς να έρθουν. Α, υπήρχε κι ένας αγώνας ποδοσφαίρου, που υπήρχε σαν δικαιολογία για κάποιους για να μην έρθουν. Καθένας με τα γούστα του… Αυτοί οι λίγοι -άκουσα μετά ότι κόπηκαν γύρω στα 70 εισιτήρια- που τα καταφέραμε με κάποιο τρόπο, μαζευτήκαμε έξω από το Κύτταρο στις 8, όπου περιμέναμε περίπου κανά μισάωρο μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες.
Μετά από λίγη ώρα αναμονής βγαίνουν πρώτοι στη σκηνή οι NIGHTBREED, που απ’ ότι έμαθα μετά ήταν το πρώτο τους live. Δεν φάνηκε καθόλου όμως. Άψογοι από την αρχή μέχρι το τέλος, παίζοντας thrash με speed περάσματα, ήταν η ιδανική αρχή. Δεμένοι, πολύ καλά riffs και δυναμικά solos, με ωραίο παίξιμο στις κιθάρες (άκου “Fear of Evil”) και από τον τύπο και από την κοπέλα, “power-thrashing” drums και τον Ντίνο που τον έχουμε δει στους Released Anger να λυσσάει στα vocals. Ευτυχώς είχαν τον ήχο με το μέρος τους. Αν και έπαιξαν 5 – 6 τραγούδια μόνο, ήταν αρκετά να με κάνουν να ανυπομονώ να κυκλοφορήσουν υλικό τους.
Σειρά είχαν οι thrashers ή μάλλον για να είμαι ακριβής, οι “bay area thrashers” EXARSIS. Έχοντας ακούσει τα τραγούδια τους από το τελευταίο τους album, ήμουν έτοιμος να γουστάρω τίγκα. Από την πρώτη κιόλας νότα η μπάντα άρχισε ένα τρελό thrash party επάνω στην σκηνή, που λίγες φορές το βλέπεις. Οι ίδιοι έχουν και μεταδίδουν τρελή ενέργεια, που είμαι σίγουρος ότι αν ήμασταν πιο πολλοί στο χώρο, θα γινόταν mosh πανικός! Κι εδώ έχω να πω τα καλύτερα. Επιθετικά drums, τέλεια έγχορδα με ωραίες ιδέες και άψογα lead, τα φωνητικά καλά, αλλά από live σε live όσο πάνε και γίνονται πιο “ψιλά” και τσιριχτά. Η μπάντα κυρίως έπαιξε νεότερο υλικό, αφήνοντας εκτός το φρέσκο album της, με μόνο το “Annihilation” και το “Dying Earth” να δίνουν το παρόν. Μα γιατί? Δεν λέω, πολύ καλά και δυνατά κομμάτια τα καινούργια, αλλά περίμενα, και δεν είμαι ο μόνος νομίζω, να ακούσω κάτι πιο γνώριμο. Ο ήχος τους πολύ καλός και καθαρός γενικά, έστω κι αν μία από τις κιθάρες αδικήθηκε αρκετά. Έκλεισαν διασκευάζοντας το “Κill On Command” από Vio-lence και τα έσπασαν για άλλη μια φορά. Δυνατή και πολλά υποσχόμενη μπάντα, μακάρι να συνεχίσουν έτσι.
Με γρήγορους ρυθμούς οι διαβόητοι EMBRACE OF THORNS πάτησαν το σανίδι και εξαπέλυσαν τον black/death οχετό τους. Ξεκινώντας την “τελετή” τους, φάνηκε η εμπειρία που έχουν επί σκηνής και δεν άργησαν να επιβεβαιώσουν την φήμη που έχουν. Βαρύγδουπες κιθάρες με αβυσσαλέα leads, ογκώδες μπάσο, γρήγορους και αργόσυρτους ρυθμούς να διαδέχονται ο ένας τον άλλο και φωνητικά που έβγαιναν από τα κατώτερα επίπεδα της κολάσεως. Ο ήχος αντεπεξήλθε πολύ καλά στον ορυμαγδό της επίθεσης τους μπορώ να πω, πράγμα που για ένα “underground” live μου κάνει πολύ καλή εντύπωση! Παίζοντας περισσότερη ώρα, συγκριτικά με τα υπόλοιπα συγκροτήματα, χάρισαν μία ελαφριάς φύσης αυχενικού, σε κάμποσους από τους πιστούς οπαδούς τους αλλά και μη.
Όταν ήρθε η στιγμή χωρίς πολλά-πολλά αποχώρησαν για να τους διαδεχτούν οι doom-άδες LITANY. Έχοντας τους ακουστά σαν όνομα, περίμενα να ακούσω κάτι καλό. Έτσι κι έγινε. Ωραίο doom metal της σχολής των Solitude Aeturnus κυρίως, με κάποια τεχνικά και groove περάσματα, πότε χαλαροί και πότε ξέφρενοι, με περίεργα φωνητικά που άλλοτε έμοιαζαν να ψέλνουν και άλλοτε γίνονταν ελαφρώς brutal. Παρόλο που νόμιζα ότι μια “αργή” μπάντα θα κούραζε για το τέλος της συναυλίας, έκανα λάθος, καθώς το ενδιαφέρον μου κρατήθηκε ψηλά, όπως και η “καλοπέραση” μου. Ο ήχος κι εδώ ήταν πάνω του ικανοποιητικού.
Γύρω στις 12 και κάτι, η συναυλία έλαβε τέλος. Σίγουρα ήταν μια από τις καλύτερες του είδους της που έχω πάει. Οι μπάντες μου άρεσαν όλες μια προς μια και δεν δυσαρεστήθηκα καθόλου. Μιλώντας για τις μπάντες, θα επισημάνω ότι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από μπάντες του εξωτερικού. Ίσα-ίσα τις “πατάνε” κάτω με ευκολία και ξεπερνούν ακόμα και μεγάλα ονόματα της εποχής μας στο είδος τους. Ένα μπράβο στην διοργάνωση και μια ευχή στα συγκροτήματα αυτά να συνεχίσουν αυτό που κάνουν. Ας ελπίσουμε την επόμενη φορά τέτοια events θα λάβουν την σημασία που τους αξίζει. Ας χτυπήσουμε και λίγο ξύλο βέβαια μετά από τέτοια κακοτυχία.
Yeah!
